Om en bij ons kampioenschap 1952 1966 •V, 5? fi pooLt allen mee, het is voor a.f.c. intocht der \«ÜMm|>ioe.n<z n De morgen Op maandag 22 mei 1961, 2e Pinkster dag, is het ongelooflijke geschied: A.F.C. is deze dag KAMPIOEN van haar afdeling geworden en zij is gepromoveerd naar de EERSTE KLASSE der Amateur clubs. Met onzekere gevoelens zijn velen naar de Zuidelijke Wandelweg gegaan, zij wis ten, dat het een slopende middag zou worden, want om het predikaat Eerste Klasser te mogen voeren, moest A.F.C. op Celeritudo uit Utrecht zegge één puntje veroveren. En zou zij daartoe in staat zijnr Wij hebben ons tot taak gesteld u een reportage te geven van wat zich deze dag rondom het A.F.C.-veld en daar buiten heeft afgespeeld. Daar gaan we dan. Tegen twaalf uur zagen wij op het veld reeds verscheiden A.F.C.'ers met ernstige gezichten drukdoende heen en weer scharrelen. Zij konden het blijkbaar thuis niet meer uithouden en zochten steun bij medeslachtoffers der onzeker heid. Ons door de Jonkheer ontworpen re clamebord „Keep Smiling" opgesteld bij de intrede van het speelveld ontbreekt al geruime tijd. Dat is jammer, want het is zo n opgewekte spreuk voor hen die wankelen. Juist op die plaats zagen wij onze penningmeester in gesprek met de voorzitter, de één zag asgrauw van de zenuwen en de ander als een pioenroos zo rood van spanning. Dit kleurengamma wisselde toen een Utrechtse supporter passeerde, gekleed in een eiwit habijt, waarop met grote letters was geschreven „Wij geven geen puntje kado!" Deze me dedeling beïnvloedde nog meer hun som bere stemming. Wij willen maar zeggen: Zouden zij oog in oog tegenover het ont wapenende „Blijft-Lachen" hebben ge staan, dan ware allicht enige rust over hen gekomen. De middag In onze vorige Schakel is reeds over het verloop van de wedstrijd geschreven, wij willen gaarne daarnaar verwijzen om niet in herhaling te vervallen. U weet het, wij wonnen van Celeritu do met 3-1, nadat de rust met een achterstand van 0-1 is ingegaan. De namen van de kranige jongens, die aan het grandioze succes hebben mede gewerkt vindt u elders vermeld. Over de eerste speelhelft van deze uitermate belangrijke wedstrijd zou een candidaatpsvchiater voldoende stof heb ben kunnen vergaren om over de roerse len der ziel tijdens een voetbalbeslissings wedstrijd een dissertatie te schrijven. Alle facetten waren aanwezig om zijn omge ving met hartstochtelijke intensiteit gade te slaan. Toen wij met 0-1 achterstonden en de jongens vlijtig maar nerveus naar hun vorm liepen te zoeken, kregen wij het eerste optreden van de „beste stuur lui" en die stuurlui kregen volgens eigen mening hoe langer hoe meer ge lijk, toen kort na elkaar Celeritudo twee maal de bal tegen de paal van het doel trapten inplaats van de bal langs de binnenkant van de staander te diri geren. Dit was zo gezegd geluk. Voor dit geluk zijn beide palen uit dankbaarheid door onze Commissaris van Materiaal „Ben" onderscheiden. Nu al twee weken lang hangen rondom de plek waar de paal pal voor A.F.C. stond, de roodzwar te clublinten, als eerbetoon voor hun standvastigheid in moeilijke uren bewe zen. Zo zijn wij A.F.C.'ers, wij houden ook van de „dingen". Tijdens halftime hebben wij zelden zo veel lange vale gezichten gezien, ge zichten waar de teleurstelling vanaf droop, met ogen die zelfs smart uitdruk ten. Er was één bestuurslid, dat de strijd na de rust niet meer kon aanzien, hij trok zich terug op het tweede veld, diep weggezakt in een stoel met de rug gekeerd naar het speelveld, een hoopje ellende gelijk. Hij liet zich na elk ge krijs inlichten en hij was geen mens meer, toen de gelijkmaker door Rokus hoog in de linkerbovenhoek verdween. De zon, die achter de sombere wolken boven ons veld toen plotseling stralend doorbrak, activeerde de toeschouwers tot een uitbundige Breugheliaanse vreugde dans. Voorlopig was de spanning gebroken, doch die ontlaadde zich geheel, toen in een kwartier tijd achtereenvolgens Robbie Duis en Bouwhuis elk nog eens scoorden. Met in zicht nog maar een paar minu ten te spelen, was er de zekerheid dat A.F.C. kampioen zou worden en toen dan ook scheidsrechter van der Horst het eindsignaal floot ondergingen onze jon gens het gebruikelijke lot van spelers, die voor een kampioenschap van hun club hebben gezorgd. Ze werden door enthousiaste supporters op de schouders genomen. Spandoeken met „A.F.C. is kam pioen" ontplooiden zich, bloemen wer den door dames aan captain Henne ge schonken en onder het zingen van het vrolijke „Happy days are here again" werden de spelers door een juichende schare naar de kleedkamers vergezeld, waar spelers van Celeritudo als sympa thieke en faire verliezers hun overwin naars kwamen gelukwensen.

AFC (Amsterdamsche Football Club)

Jubileumboeken | 1975 | | pagina 29