Supporter Berry
Verdwenen punten
Toppers in Oss
16 maart 2016 94e jaargang nr. 8
Column 23 februari 2016 van Wiebe Westerhof
Een zaterdag in februari, guur weer met regen en wind.
Met een voetbaltas over de schouder wandelen de spelers van zater
dag 1 het sportpark op. Tas in het rek, high five ter begroeting. Koffie
en een broodje.
Terwijl de spelers zich gereed maken in de kleedkamer filosoferen de
toeschouwers over de komende wedstrijd. Voetbalgelul, het mooiste
wat er is. Iedereen heeft gelijk. Een verzameling AFC-ers met onze
eigen Jan van Halst (tactische looplijnen), onze eigen Jan Mulder (de
geur van het veld) en onze eigen Johan Derksen (vroeger was alles
beter).
En we hebben Berry.
Supporter Berry hebben we geleend van Ajax, van de vrouwen van
Ajax en van de assistent-trainer van Ajax die ook de trainer van onze
zaterdag 1 is. Bij iedere wedstrijd die op de scooter te bereiken is,
staat hij langs de lijn. Op vrijdag op de Toekomst en op zaterdag op
Goed Genoeg.
Op de wedstrijddag zet hij het team van Facebookvrienden op scherp.
"Hallo Wessel Westerhof met Berry Arends, mij zie je vanmiddag
weer bij de wedstrijd. Ik hoop op drie punten tegen DVVA en dat we
niet weer gelijk spelen. Er moet gewonnen worden". Een dikke jas,
shawl om en zijn camera in de aanslag. Het soort supporter waar je
blij van wordt. Hij staat ver af van het type dat Kenneth aan een touw
laat hangen.
Als de spelers hun warming up houden start voor Berry zijn werk.
Iedere oefening en iedere speler wordt gefotografeerd. Later worden
die foto's in mapjes op Facebook gezet. Afgelopen weekend waren
het er 360. Plus nog een apart mapje foto's (48) van de vrouwelijke
scheidsrechter, Berry heeft oog voor het schone detail.
Als de wedstrijd start gaat zijn camera lopen. Videobeelden die een
dag later ook op Facebook staan. Met bijpassend commentaar. Veel
"kom op AFC" en bij een foute pass kritischer commentaar. "Klote
pass", "je brengt je zelf in de problemen".
Ongemerkt is hij bezig aan een imposante opmars binnen AFC. Zijn
netwerk van AFC-ers groeit!
En al deze mensen houdt hij scherp via Facebook, hij wenst ze op
maandagmorgen een fijne werkweek, vertelt ons hoe het met Anouk
Hogendijk gaat, brieft ons over zijn werk en af en toe een foto van
een mooie dame tussendoor. Voor Berry zet je als voetballer een stap
extra.
Zaterdag stond het periodekampioenschap op het spel. Winnen van
DVVA was genoeg, maar winnen van DVVA is lastig. Tot de 90e
minuut was het 0-0. En dan komt die heerlijke laatste goal. Dat noe
men we dan "op zijn Duits", wat overigens onzin is want het Neder
lands elftal scoort vaker op eindtoernooien in de eindfase dan onze
oosterburen. Nou ja, vroeger dan, toen we nog op een eindtoernooi
mochten meedoen. De "last minute goal", een fenomeen in de voet
balsport. Het ultieme gevoel van genot dat veel vaker voorkomt dan
we denken. Wetenschappelijk onderbouwd zelfs. In de eerste helft
wordt minder gescoord dan in de tweede helft, maar een goal rond de
60e minuut komt net zo vaak voor als in de 90e minuut.
En toch, die in blessuretijd is wel de lekkerste.
Champions Leaque finale 1999. Bayern leidt in de 90e minuut met 1-0
tegen Manchester. Maar de Mancunians scoren twee keer in blessure
tijd en winnen. En ontvangen na de wedstrijd een beker waar net
daarvoor de naam van Bayern Munchen al in was gegraveerd.
Onze goal valt in de 92e minuut. Tobias Kistemaker neemt de bal
buiten de 16 vol op de slof: 1-0. Niemand heeft er een foto van, zelfs
de camera van het Amsterdamsche Voetbal stond al uit, maar toch: we
hebben de beelden nog.
Berry blijft namelijk doorgaan tot het laatste fluitsignaal en op zijn
camera staat het moment van intens geluk.
Supporters als Berry zijn goud waard.
Column 3 maart 2016 van Laurens Samsom
Het is onomkeerbaar. Afgelopen week, onderweg in de Egyptische
hoofdstad Cairo, bereikte me het bericht dat de woonwagenkampers
uit Emmen (WKE) definitief failliet zijn. De behaalde resultaten tegen
WKE zijn geschrapt, de Topklasse Zondag staat op z'n kop. Voor
WKE een catastrofe, voor AFC een flinke klap.
De geschiedenis leek zich te herhalen. Al bij de eerste berichten dat
WKE mogelijk op de fles zou gaan, begon men te rekenen. Wat zou
het Emmense failliet betekenen voor de stand?
AFC is het grootste slachtoffer. De knappe 6 punten die 'we' op
WKE pakten en nu in mindering worden gebracht, zorgen ervoor dat
AFC plotseling niet één maar vier punten achter koploper HFC staat
(en twee ploegen komen zelfs langszij op de ranglijst).
Terwijl ik mij een weg baande tussen het hectische Caireense verkeer
gingen mijn gedachten terug naar zeven jaar geleden. Ook toen hoor
den we in februari geruchten over een mogelijk faillissement.
Turkiyemspor was destijds de pineut en ook toen werden we hard
getroffen. AFC was bezig aan een steengoed seizoen in de hoogste
amateurdivisie en we hadden voor het eerst sinds tijden serieus zicht
op de titel. Het was zelfs gelukt om het doorgaans ijzersterke
Turkiyem te verslaan, thuis èn uit! Maar die zeges bleken fataal. Na
het failliet van Turkiyem zakten we als een baksteen door de ranglijst.
Ik herinner me de verslagenheid op het nieuws. Al het zware werk
voor niets, zo voelde het even. De coach van dat moment, Cor ten
Bosch, probeerde er nog een draai aan te geven, maar het mocht niet
baten. Met onze 'kampioensploeg' eindigden we uiteindelijk vijfde.
Best prima, maar het voelde als een verloren jaar.
Tussen het failliet van toen en nu is er een hoop veranderd bij AFC 1.
Geen enkele speler van de huidige selectie was er zeven jaar geleden
ook bij. Het is een nieuwe generatie die een sportmaaltijd voor de
wedstrijd eet, wekelijks niet twee trainingen afwerkt maar drie of vier
en uitwedstrijden tot in Limburg speelt. Of we het willen of niet, we
zijn van een serieus amateurelftal, een semi-profploeg geworden. Met
spelers die op lovenswaardige manier jongleren tussen studie, werk,
gezinnen en de geliefde sport.
Het meest cruciale verschil is echter dat AFC zich in de tussenliggen
de jaren twee keer tot kampioen wist te kronen. Van prachtige tradi
tieclub die nooit de beste was, werden we een winnende equipe. Met
als belangrijkste ingrediënt: veerkracht. Veerkracht om blessures op
te vangen, zware wedstrijden in zeges om te zetten en een slechte
reeks collectief een halt toe te roepen.
Op die veerkracht wordt nu een ultiem beroep gedaan. Al die AFC1-
spelers die 's ochtends op weg gaan naar de universiteit, kantoor of
werkafspraak en hun voetbalschoenen al in hun rugzak of aktetas
meedragen, zullen de kracht moeten vinden om de plotselinge achter
stand in te lopen. Niet angstig naar de teams onder zich op de ranglijst
kijken, maar de pijlen omhoog richten. Dit AFC is verder dan zeven
jaar geleden, veel verder. Het klapje van een paar verloren punten zal
dit keer overwonnen worden met gif, gogme en.veerkracht.
Ik zie een kolkend Goed Genoeg voor me, aanstaande zondag. Vanuit
de regio waar de tegenstander zich naar vernoemde (Magreb),
schreeuw ik hartstochtelijk mee. Yallah, AFC!!
Column 3 maart 2016 van Julius van 't Hek
Een aantal weken geleden raakte ik op een vrijdag aan het einde van
de middag in een kroeg in Amsterdam in gesprek met twee onbekende
dames van mijn leeftijd. Net toen ik de dames wilde trakteren op een
drankje ging mijn telefoon. Het was een van mijn beste vrienden. Hij
vroeg zich af waar ik bleef. Hij vertelde dat ik hem de avond daarvoor
in een dronken bui had beloofd om mee te gaan naar Top Oss tegen
Dordrecht. Mijn vriend is namelijk spelersmakelaar en had inderdaad
de avond lopen opscheppen over de nieuwe linksbuiten die hij gecon
tracteerd had voor Top Oss. "Hij kon weleens in de basis gaan star
ten", zei hij vol overtuiging. Dit spektakel wilde ik niet missen. Ik
vertelde mijn vriend dat ik eraan kwam en hing op. De meisjes vroe
gen zich af waar ik ineens heen ging? Hoe ging ik dit nou uitleggen?
Het is namelijk alles behalve aantrekkelijk om te vertellen dat je als
9
