AFColumns
"Jochem"
20 januari 2016 94e jaargang nr. 6
Tenminste, dat dachten we. Iedere week weer discussie over de juis
te tactiek. Hoewel ik er nooit wat van heb gesnapt, probeerde ik toch
altijd mee te praten. Het voelde altijd fijn om op de zaterdagochtend
mee te lullen over grote tactische zaken: of we nou de lange bal moes
ten spelen of juist vanuit achterin moesten opbouwen. Terwijl de
discussie bijna zijn hoogte punt bereikte werd er op de deur geklopt.
Een man van een jaar of veertig kwam de kleedkamer binnen. Het was
de begeleider van Jochem. Hij vertelde dat Jochem een verstandelijke
beperking had en doordeweeks in een inrichting zat. Omdat Jochem
graag scheidsrechter wilde worden mocht hij vandaag voor het eerst
een officiële wedstrijd fluiten. Jochem bleek nogal zenuwachtig te
zijn en daarom vroeg de begeleider of wij een beetje lief voor hem
wilden zijn. Een kleedkamer vol puberende kakkertjes keek de man
aan. Na een lange stilte knikten we naar de aardige begeleider, die
vervolgens de kleedkamer verliet. Onze aanvoerder verbrak de stilte
door de discussie over de tactiek weer te hervatten.
Eenmaal op het veld stonden beide elftallen klaar om aan de wedstrijd
te beginnen. Het wachten was op de scheidsrechter. Inmiddels was
het gaan regenen en de meegereisde ouders langs het veld haalden
hun paraplu's tevoorschijn. Ook zij stonden hier niet voor de lol en
waren duidelijk geïrriteerd. Een kwartier na aanvang kwam Jo-
chem aanlopen. Met de bal stevig onder zijn arm en een fluit in zijn
mond liep hij zelfverzekerd richting de middenstip. "We gaan begin
nen schreeuwde hij! En ik wil geen discussie!". We keken allemaal
lichtelijk verbaasd. Jochem zat duidelijk in zijn rol als scheidsrechter!
Hij had er zin in. Wij ook. Twintig minuten te laat begon de wedstrijd
dan eindelijk.
Blauw Wit begon scherp. Onze tactiek, waar we al de hele week over
hadden nagedacht, bleek niet te werken. Binnen tien minuten stonden
we 2-0 achter. Het leek erop dat de spelers van Blauw Wit en hun
natgeregende ouders een feestelijke ochtend tegemoet gingen. Toen
gebeurde er iets opmerkelijks. Jochem vond het na twintig minuten
mooi geweest. Hij pakte de bal op en blies op zijn fluit.
"Rust", riep hij in volle overtuiging! We legden hem uit dat een helft
minimaal drie kwartier duurde, maar dat was zinloos. Protesteren had
geen zin. Jochem had dat voor de wedstrijd al aangegeven. Geen
discussie! Een aantal ouders langs de lijn wilde zich er graag mee
bemoeien. Zij hadden namelijk ook een zware werkweek gehad
en waren duidelijk geprikkeld. Een van de vaders riep ''Nog 25 minu
ten scheids, ze zijn geen twaalf meer!'Jochem was het er niet mee
eens en gaf de vader een rode kaart. Terecht als je het mij vraagt want
de man stapte onaangekondigd het veld in. En dat mag nou eenmaal
niet. Regels zijn regels. Hij kon de wedstrijd verder bezichtigen van
uit de kantine.
In de rust ging de discussie over de tactiek rustig verder. Alle teksten
die Jan van Halst op de tv uitkraamde werden in onze kleedkamer
klakkeloos gekopieerd. We moesten de linies strakker houden en de
ruit op het middenveld mocht wat meer uitzakken. Toen werd er op
de deur gebonsd. Het was Jochem, die ons sommeerde weer terug te
keren naar het veld. Het enige probleem was dat we pas vijf minuten
aan de thee zaten en nog niet helemaal klaar waren voor de tweede
helft. Zeker de jongens onder ons die doordeweeks stiekem waren
begonnen met roken waren het hier niet helemaal mee eens. Maar
goed. Jochem was de baas en we hadden zijn begeleider beloofd dat
we lief voor hem zouden zijn
Eenmaal terug op het veld begonnen we goed aan de tweede helft. De
tactiek van Jan van Halst wierp duidelijk zijn vruchten af en Blauw
Wit begon aan paniekvoetbal. Tien minuten voor tijd maakten we de
aansluitingstreffer. We bleven de kansen op de gelijkmaker echter
missen en even leek het erop dat we de wedstrijd gingen verliezen.
Jochem gaf op een gegeven moment aan dat we in de extra tijd zaten.
Hoeveel extra tijd dat wist ie nog niet. Na tien minuten kregen wij
door dat er iets niet klopte. Ook de tegenstander raakte in paniek en
begon te zeuren."Het is tijd scheids", riep de aanvoerder van Blauw
Wit.
"Geen discussie", antwoordde Jochem en gaf de jongen vervolgens
ook een rode kaart. Jochem was erachter gekomen dat hij de eerste
helft veel te snel had afgefloten en wilde dit graag goed maken.
Na 25 minuten extra tijd, vijf rode kaarten voor zowel AFC als Blauw
Max Flam werd benoemd tot Lid van Verdienste. Ook Max zet zich al
vele jaren en op vele gebieden vrijwillig in voor de club. Als lid van
de Commissie Seniorenvoetbal een graag (en veel) geziene AFC-er
bij de recreatie teams.
De avond kreeg extra allure in de vorm van de Mr. Henne Boskamp
Nobelprijs, die werd uitgereikt aan onze oud-trainer Stanley Menzo.
Stanley wist AFC vorig jaar uit benarde positie te redden en ons te
behouden voor de Topklasse. Hij kreeg terecht een staande ovatie en
het was mooi om te zien dat Stanley vereerd en ontroerd was.
Bijdragen van de afgelopen 5 weken. De columns hebben eerder
op onze website gestaan.
Column van 16 december 2015 door Julius van 't Hek
Terug naar de herfst van 2006. Het jaar dat ik samen met een stel
vrienden een voetbalteam ben gestart. De B6 was die zomer geboren.
We waren allemaal rond de zestien en hadden verstand van voetbal.
Commissie PP&E - BG
De speech van AFC 1 Captain Magid Jansen luidde het einde van de
avond in. In een sterk en helder betoog liet Magid zijn licht schijnen
over de talentvolle spelersgroep en het prachtige trainingskamp in
Gran Canaria waar zij van 5 tot 10 januari verbleven. Voor de tweede
seizoenshelft zullen de spelers en staf alles uit de kast gooien om een
mooie eindklassering te realiseren. Wij wensen hen daar heel veel
succes bij.
Om 00:00 precies werd het glas geheven op de verjaardag van AFC
en zongen alle aanwezigen het clublied: "Ik heb u lief, mijn AFC
16
