R
B
AFC 10
Vanuit Gaza: kom op jongens!
fors achterstallige kennis op het gebied van de spelregels.
Bij de clubscheidsrechters wil het aan objectiviteit ook nog wel een
schorten, al vind ik dat de scheidsrechters die namens AFC fluiten op
het gebied van onpartijdigheid goed scoren.
elf fluit ik ook nog wel eens een wedstrijd. Het is volstrekt mis
Z
plaatste ijdelheid en eigenlijk kan het niet meer.
De buik bolt het fraaie zwarte shirt dat ik van de vereniging in brui k-
leen kreeg. Mijn beste beslissingen neem ik altijd in de eerste vijftien
minuten van de wedstrijd, want dan ben ik fysiek nog in staat het
tempo van de wedstrijd te volgen. Daarna heb ik eigenlijk het gevoel
dat ik aan de beademingsapparatuur moet. Dat zal er toe bijdragen dat
er ook 'enige narrigheid' in mij vaart. Om niet te zeggen dat ik autori
tair word. Laatst hoorde ik mezelf de zin 'mondje dicht, de scheids
beslist' uitspreken tijdens een wedstrijd van de D-pupmen. H et soort
proza waar ik me als voetballer en leider altijd zo aan ergerde.
Een aantal verenigingen, waaronder de onze, laten jeugdige voetbal
lers wedstrijden fluiten en motiveren de meest fanatieke onder hen tot
het volgen van een scheidsrechterscursus.
Daarmee is wat mij betreft een buitengewoon verstandige weg ing e-
slagen.
De conditie bij jonge scheidsrechters is over het algemeen goed tot
zeer goed. De kennis van de spelregels is up-to-date en de ergerlijke
maniertjes en het bijbehorende taalgebruik ontbreken.
W ie bij AFC ooit Dani Bijl sma, Mihai dos Santos of Benyamin Heller
zag fluiten weet dat ik gelijk heb wanneer ik stel dat minder ervaring
niet gelijk staat aan het met minder kennis en kunde hanteren van de
fluit. Integendeel.
Vandaag maakte ik deel uit van het uitvak van onze B4. ^Ve speelden
tegen de mooie vereniging ^Vaterwijk in Almere. We verloren met 4-3
in een buitengewoon amusante wedstrijd. Maar daar gaat het hier niet
om.
^Vaar het wel om gaat? Om Younis Askar, scheidsrechter van dienst.
aar ik mij heb laten vertellen fluit Younis al twee jaar op zaterdag en
zondag thuiswedstrijden van ^Vaterwijk en krijgt hij vaak complimen
ten van zowel het uitspelende als het thuisteam. Dat wil ik wel gelo
ven. De vijftienjarige Younis was overal waar de bal was. Onderbrak
de wedstrijd wanneer het moest en liet doorvoetballen wanneer het
kon. Voor de wedstrijd legde hij uit wat hij vooral niet zou tolereren
en praatte daarna verrassend en aangenaam weinig. Verwensingen
met ziektes stond hoog op het 'niet-door-de-beugel-lijstje' van
scheidsrechter Askar. En dus kreeg een van onze jongens na een
verbale eruptie waarin (te) luid een ziekte werd genoemd waaraan nog
steeds mensen overlijden een rode kaart. Daarvan kan je zeggen, te
zwaar gestraft en een gele kaart was passender geweest. Een legitieme
opvatting, maar niet de mijne. Vie zoals ik vind dat er 'best wel eens
vaker een grens getrokken mag worden, moet niet piepen als een van
de zijnen daarvan het slachtoffer wordt.
Je hoort wel eens mensen zeggen dat ze recent een nieuwe Van Bas
ten, Bergkamp of Gullit zagen. Ik zag vandaag een nieuwe Pierluigi
Culina of Howard Ve bb.
V ie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Dat geldt ook voor de jongens
in het zwart. Dat vele verenigingen het goede voorbeeld van Water-
wijk en AFC maar mogen volgen.
Jo b van Amerongen is o ud~voetb aller van sc Overs mstel 6,7 en 8,
oud-jeugdleider bij JOS Watergraafsmeer en AFC en
rechter bij deze twee verenigingen.
ik de
oer en
Door Dennis de it
8 mei 2015
Bijna iedere thuiswedstrijd zie ik mijn aanvoerder Rik de Boer zitten
aan het raam om de verrichtingen van ons eerste te aanschouwen. Rik
was jarenlang onze stoere linksback. Het was een genot voor mij om
Rik achter me te hebben op mijn vertrouwde linkshalf plaats. Ik kon
namelijk altijd een mannetje laten lopen en even uitblazen, Rik pakte
het toch wel op en als hij zijn handen vol had aan zijn directe tegen
stander en ik liet toch mijn mann etj e lopen, dan kreeg ik vreselijk op
mijn donder van onze keeper Nico Gianotten, een heerlijke driftkop
die binnen de driehoek (Burgemeester en Hoofdcommissaris) van
Amsterdam zeggenschap had over de ME en de orde moest handha
ven. Het was ons allemaal een raadsel hoe zo'n driftkikker die orde
überhaupt kon bewaren.
Ve hebben prachtige jaren gekend. Ve werden regelmatig kampioen
en hadden illustere namen in ons gezelschap. Achterin werden Nico
en Rik geassisteerd door Frank Schröder (de zoon van Chris), Joost
Vellinga, Theo van Broekhuizen, ^Vim van der Duin. De middenveld
selectie bestond uit een afgetrainde Michael Kahn (dit keer niet als
keeper), Alain Kahn, Tommy Blok (een tovenaar met de bal), Jan
^Villen Bronwasser (wat een loopvermogen en een schot) en mijn
persoontje (absoluut de minste voetballer op dit middenveld). Voorin
Jan(tje) van Broekhuizen, Hans de Kok, C oen den Os (veel scorende
spits en reservekeeper Gerlof V ielinga en Patrick van Bork, die
fantastisch moppen kon vertellen.
Regelmatige gastspelers maakten het geheel compleet. Echte AFC-ers
zoals Rob Ruis, Pieter Magielsen, Appie Springer (die als hij de
corner nam deze zelf ook nog wilde inkoppen), Jacques van de Glas
en de stiefzoon van Joop van der Ende genaamd Fred.
Vele mooie momenten gekend. Als Jan van Broekhuizen weer eens te
hard op de keeper inliep en derhalve in botsing kwam, werd het wel
eens knokken en dan zag je Theo naar voren sprinten om onmiddellijk
de scheidsrechter tot orde te manen. Gerlof vroeg dan aan mij "was
jij zo ingelopen op die keeper" en als ik dan ontkennend antwoordde,
dan zei hij "ik ook niet voor geen prijs!" Of dan die lange bal die
Joost altijd wilde geven, maar absoluut niet beheerste. Moest je Jan
Willem horen "schei nou toch eens uit met die hopeloze schijtballen
Een paar maanden geleden kwam ik Jan in M oeke Spijk stra tegen. Jan
blijft Jan en toen ik tussen zijn vrienden zijn voetbalkwaliteiten roem
de, zag ik hem glimmen van trots en volgde er een bloemlezing over
onze prestaties alsof we Champions League hadden gespeeld met als
hoogtepunt in 1987 de wedstrijd tegen NEC '75 die op deze dag dus
niet kampioen werden, ondanks de partijdige scheidsrechter. Ve
moesten echter wel rennen voor ons leven na afloop.
Aan het einde van het seizoen hadden we ons jaardiner met de dames.
Nico was degene die op zeer ludieke wijze de awards van het seizoen
uitreikte. Iedereen kreeg een mooie prijs gelardeerd met een grappige
anekdote die door Nico op zeer authentieke wijze werd ver
woord. De mooiste prijs was voor degene die gedurende het seizoen
het minste kwam opdagen zonder af te bellen: de "waar is Theo
prijs".
Gedurende deze jaren (80-er en begin 90 -er jaren) heb ik de basis
gelegd voor mijn onvoorwaardelijke liefde voor AFC. Deze jaren
waren onbetaalbaar en Rik was de grote animator van het gezelschap
en daar ben ik hem tot de dag van vandaag zeer dankbaar voor. De
sieraad van een huis zijn de vrienden die er verkeren Dank vrienden
en dank met name Rik, een voorbeeldig aanvoerder en een mooi
mens!
Le
Door Laurens Samsom
9 mei 2015
Afgelopen week liep ik door de kapotgeschoten woonwijken van de
Gazastrook. Ik was op bezoek bij de spelers van een lokaal voetbal
team. Een team dat lange tijd vocht tegen degradatie. Een team van
mannen en jongens, een trouwe schare publiek en een eigen clublied.
Ondanks het levensgrote contrast met het clubbie aan de Zuidas,
gingen mijn gedachten als vanzelf even terug naar Amsterdam.
Aan het begin van dit seizoen was alles anders. Ik mocht me de trotse
aanvoerder van AFC1 noemen en we zouden het historisch kampioen
schap van het jaar ervoor met onze topploeg wel even prolongeren. Ik
kon geen enkele reden bedenken waarom die ambitie te hoog gegre
pen zou zijn. Maar de eerste seizoenshelft verliep stroef. Ve verloren
wedstrijd na wedstrijd en met een hardnekkige knieblessure moest ik
gefrustreerd vanaf de kant toekijken.
De winter brak aan, trainer Leushuis werd vervangen en ik kreeg de
kans om een jaar voor RTL Nieuws in het Midden-Oosten te werken.
Het voetbalseizoen 2014/2015 leek op een regelrechte sof uit te lopen.
Vanuit Erbil, Cairo, Amman en Tel Aviv hield ik de wedstrijden
zoveel mogelijk in de gaten. Via een online live-verbinding zag ik een
wereldgoal van Pepijn Veerman in Emmen en een paar prachtige
