Wat een goal!
waMH9fr<
23 januari 2013 91e jaargang nr. 6
Op 25 juni 1988 scoorde Marco van Basten zijn nog altijd wereldberoemde doelpunt in de finale van het EK in Duitsland met het Nederlands
elftal tegen de Sovjet Unie. Verslaggever Theo Reitsma had de meest treffende omschrijving: "Wat een goal!"
Dat riep men ook bij de goal van Johan Cruyff tegen Haarlem in 1982, of voor het schitterende doelpunt van Dennis Bergkamp tegen
Argentinië in de kwartfinale van het WK'98 in Frankrijk.
En zo zijn er vele andere onvergetelijke doelpunten
Maandagochtend 3 mei 2010. Het regent. Als Frans Ris en Joop Kenter het stille AFC clubhuis binnen wandelen, zijn ze blij dat het
gebouw er nog staat. Het is een ontzettende rommel. De lampen hangen scheef en de lege fusten staan opgestapeld. In de vloer zitten
overal gaten. Een dag eerder werd AFC kampioen. Eindelijk. Het daaropvolgende feest was uitbundig en leuk; gratis bier en een
ongepland optreden van René Froger zorgden voor een geweldige avond. Niemand had het durven voorspellen Of toch?
In het seizoen 2009-2010 speelt AFC met jongens als Van Emmerik, Hartman, Post, Samsom, Parris, van Miechem, Moumane, Scheerens,
Linger, Jansen, Pinto, B. Gehring, Meulemans, Brink, Jens, Wijers, Vermeij, 2x Ruijter en Languth. In de spits staat nieuweling Steve Kenepa.
Kenepa is een oude bekende voor veel AFC volgers. Jarenlang was hij de middenvoor van VUC (Voorwaartse Utile Dulci Combinatie).
Zo'n speler waarvan na afloop van wedstrijden vaak werd gezegd: "Tja, als je die erbij hebt". Steve moet in de voorbereiding als rechtgeaarde
Hagenees even wennen aan die bijdehandse Amsterdammers. Hij is rustig. Niet verlegen, maar relaxed. Op het veld doet hij (op ons eigen
niveau) soms denken aan Romario. Ogenschijnlijk "een beetje moe" en onzichtbaar maar dan plotseling explosief. Vaak doeltreffend.
Onder leiding van trainer Cor ten Bosch draait AFC 1 dat seizoen als een trein. Historisch lastige hordes als Westlandia, VVSB, Argon en
ADO'20 worden schijnbaar gemakkelijk genomen. Het is een luxe waar het kritische AFC publiek maar moeilijk aan kan wennen. Ok, het biedt
veel perspectief, maar over een kampioenschap is in de loop der jaren al zó vaak gespeculeerd. Het zal toch wel weer fout gaan. Meestal ergens
vijf wedstrijden voor het einde, met de finish in zicht. Men praat er gewoon liever niet over. Dat is nieges In mei zien ze wel verder.
Terwijl de trein langzaam maar zeker gaat denderen, begint ook de Haagse Romario steeds meer zijn rood-zwarte draai te vinden. In de weken
tussen half november en de winterstop is hij los. Hij scoort makkelijk en zijn doelpunten dragen bij aan fraaie uit-overwinningen bij Tonegido
en Omniworld. Het gehele team maakt inmiddels een hechte en sterke indruk. Voorzichtig, maar met plezier en groeiende interesse wordt op
zondagmiddag Teletekst geraadpleegd.
Na 12 speelrondes zijn AFC en het verrassend goed draaiende HBS de nummers 1 en 2 van de competitie. Op de laatste speeldag voor de
winterbreak treffen beide teams elkaar in een ware kraker. Tijdens deze waterkoude maar heldere 13e van December komt AFC snel op voor
sprong door een slimme kop-goal van Kenepa. De wedstrijd is in evenwicht met mooie en spannende momenten voor beide goals. In de T helft
scoort AFC opnieuw snel en brengt de marge op twee. Ditmaal door een lepe kop-goal van Linger.
HBS zet alle zeilen bij om toch nog een punt mee naar Craeyenhout te nemen. Juist dan vindt het mooiste moment van de middag plaats. Een
prachtige crosspass van Mike Ruijter wordt in de loop meegenomen door de pijlsnelle linksbuiten Daryl van Mieghem. De back kan hem niet
houden (zoals bijna geen enkele verdediger dat jaar) en op volle snelheid trekt van Mieghem de bal voor. Daar sprint Kenepa naar de eerste
paal, maar hij komt met zijn passen net niet goed uit voor een directe intikker. Althans, zo lijkt het. In een splitsecond besluit hij de bal van zijn
buitenkant rechter voet te laten ketsen. Een soort 'trekstoot' als bij het biljarten. Met extreem veel gevoel spint de bal tegendraads over de
verbouwereerde keeper en ploft in het verre zijnet. Een meesterlijk doelpunt. Voor de fijnproever.
Het applaus van de vaste 'achter de goal' kem houdt langer aan dan gemiddeld. De mensen schieten elkaar even aan van opwinding.
'Schitterend!', beamen ze gretig. Even is iedereen gelukkig. Voor dit soort momenten staan ze dus samen kou te kleumen op hun vrije zondag
middag. Zo is het bedoeld. De 3-0 is beslissend. AFC is "Herbstmeister", zoals ze in Duitsland zouden zeggen.
Na afloop vraagt de verslaggever van RTV Noord Holland aan Kenepa wat zo'n Herbstmeisterschaft precies waard is. Met de nodige dosis
Haagse bluf legt hij uit dat het vaak voorkomt dat de winterkampioen ook aan het einde van de rit bovenaan staat. En daar heeft hij dit seizoen
zeker vertrouwen in. De voorzichtig geworden AFC-ers houden hun hart vast. Zelfs voor Amsterdamse begrippen is dit best veel 'branie'. Maar
de sympathieke spits voorspelt het goed. 5 maanden later behaalt AFC het kampioenschap. Een lang gewenst en onvergetelijk feest barst los.
Tot in de kleine uurtjes.
The day after the night before aanschouwen Frans en Joop de rommel en denken allebei hetzelfde: "Die Kenepa ook altijd".
Om met de woorden van Theo Reitsma te spreken: Wat een goal!
Bobby Gehring
Oude beelden van dit seizoen en deze wedstrijd zijn te zien op: http://www.afc.nl/archief/seizoen-09
SW'i't'siiilU
28
