Een AFC'er vertelt
Nicky Hekster
Zoals iedere AFC-er behoort te weten luidt het motto van ons geliefd
en tegenwoordig grotendeels elektronisch clubblad 'Dit is de Schakel
die komt binden. De oude club aan d'oude vrinden
Maar veel fundamenteler is de vraag hoe je een stel jonge vrienden -
liefst voor het leven - aan de oude club kunt binden? Dat is min of
meer de rood-zwarte draad die door de geschiedenis loopt van een
team dat sinds twee seizoenen bekend staat als Veteranen 1maar al
bijna een kwart eeuw furore maakt. Een team van AFC-ers pur sang,
met eigen tradities en riten en een van de vele voorbeelden van rood
zwarte vriendenteams, die onze club zo rijk en uniek hebben gemaakt.
Wij blijven fier ons rood-zwart dragen
We schrijven 24 jaar geleden, seizoen 1986-1987. Op initiatief van
Jan Otsen en Jan Sandberg besluit een aantal spelers, hun beste tijd
als senior gehad hebbende en de 30 rap naderende of reeds te zijn
gepasseerd, als vriendenteam door te gaan, het Zaterdag 4 (al snel
Zami Quattro" genoemd) is geboren. In de loop der jaren is de sa-
menstelling uiteraard vele malen gewijzigd, maar ondanks de vele
kleurrijke passanten als bijv. Hans Tier, Adri van Stek, Karei Baar-
schers, is er een groep van spelers altijd gebleven. Uiteindelijk is uit
dit team een kern van AFC-ers gegroeid, die heden ten dage een
belangrijke rol in en voor de club vervullen.
In onze goede Amstelstad
De schrijver dezes klopte reeds in 1966 bij de Amsterdamsche Foot
ball Club aan. Echter de ballotagecommissie, in die tijd onder leiding
van de heer Quint (de vader van Donny), besloot anders. Na vijftien
jaar omzwervingen, waarbij voetbalclublidmaatschappen wisselden
tussen JOS, Ajax, SCA en sc Buitenveldert belandde uw kroniek
schrijver uiteindelijk in seizoen 1980-1981 bij het "nietig clubje,
echter dat". Waar was dat aan te danken? Ongetwijfeld heeft de mid
delbare schoolperiode, in mijn geval het Spinoza Lyceum, in Amster
dam-Zuid, hieraan bijgedragen. Als brugklasser viel het mij reeds op
dat veel van de toenmalige leerlingen in AFC speelden, ik herinner
mij bijvoorbeeld (en de lijst is niet uitputtend) Michel en Alain Kahn,
Ruut Weismann, Rudy de Vries, Bas Rachman en Jack van Gelder.
Maar ook de latere generatie met Hans Hulst, Guy Leeser, Michael
Kinsbergen, Frank Johannesen en Arne van Teunenbroek en niet te
vergeten mijn eigen broer Lou waren allen Spinozisten, die naast hun
verrichtingen in het mooiste shirt van Nederland ook met het school
team hele hoge ogen gooiden. Een groot deel van deze spelers vond
later zijn weg naar de Al van AFC en weer verder in de tijd naar de
15 september 2010 89e jaargang nr. 2
Zaterdag 4. Het was dus hier, aan de Peter van Anrooystraat 8, dat in
feite een basis gelegd werd voor wat later het beroemde team zou
worden.
Te spelen onder uw banier
Ondergetekende speelde in de eerste twee AFC-jaren in het zondag 7,
o.l.v. de heer Handgraaf (gekscherend de Handgraafboys genoemd)
met o.a. op doel Frans Jüch. Daarna werd er drie seizoenen gevoet
bald in AFC 5, met als coach Peter van de Dungen en trainer Cas
Tromp. Peter coachte in 1986 echter het inmiddels gevormde Zater
dag 4 en dat leidde tot een invalbeurt van uw scribent, nota bene bij
de kampioenswedstrijd van dit team (zie de foto). Het seizoen erop
besloot ik verder te spelen in deze ploeg.
Dan was er nog eind jaren tachtig het beroemde Zaterdag 1waarin
Ron van Doesburg, Rein Akkerman jr., Rob Overweg en Jan Otsen
met ex-eerste elftalspelers, zoals bijv. Edwin Geluk, Kees Gehring,
Bas Rachman, en Henk Bijlsma mochten meevoetballen. Een gewel
dig team dat elke zaterdag veel bekijks trok. Ondergetekende heeft
een keertje mogen vlaggen bij dit team. Laatste man op dat moment
was Donny Quint, die in die wedstrijd het met zijn vlaggeneur een
aantal malen pertinent oneens was zo vader, zo zoon? Uit dit team
stapten de vier eerstgenoemde spelers later over op Zaterdag 4.
Be Friends, Keep Smiling
Zami Quattro was met recht in de begintijd een ploeg met spelers
vanuit vele AFC-gelederen, met een goede leider die het bij elkaar
geraapte "zootje" tot een hecht vriendenteam smeedde. Peter introdu
ceerde het fenomeen "De Gouden Schoen" voor de beste, meest
waardevolle of opmerkelijkste speler van seizoen, uitgereikt tijdens
een diner (met dames) ter afsluiting van het seizoen. Tot op de dag
van vandaag is dat een traditie gebleven, waarbij de familie Huisman
tegenwoordig als schoenmaker optreedt; en er is "De Gouden Pump"
voor de voetbalvrouw van het seizoen! En er werd verdomd goed
gevoetbald. Wat wil je ook met ex-eerste elftalspelers, de "mindere"
goden gingen gewoon in hun kielzog mee! Dat eerste jaar werd er
meteen een kampioenschap gevierd. Later veranderde de ploeg in
Zaterdag 5 (Zami Cinque) en sinds seizoen 2009 in Veteranen 1. De
laatste jaren kent het team wisselende successen.
Van goede geest, sportieve jool
Er zat en er zit nog verschrikkelijk veel humor in de ploeg. In het
veld, waarin bijv. Jack van Gelder, een keer nadat een tegenstander
zich met een dramatische duik op het gras had laten vallen, fijntjes
opmerkte "De volgende keer doen we er water in!", of bij een keihar
de tackle de arbiter vermaande: "Scheids, waza-ari, en ingezet binnen
de mat!". Dat soort dingen. Maar ook is het al jarenlang traditie dat
vóór de wedstrijdbespreking in de kleedkamer er moppen worden
getapt. Michael Gosler was onze Max Tailleur, en thans krijgen Alp-
hons Peters en Ron van Doesburg steevast de lachers op hun hand.
Binnen de lijnen konden de discussies tussen de spelers onderling
hoog oplopen, iedereen wist het altijd beter. De polemische opmer
kingen tussen Ron "Does" van Doesburg en Rein Akkerman jr. zijn
legendarisch. Er werd maar gepraat en gepraat, om soms gek van te
worden. Ik herinner mij een uitwedstrijd, waarbij na het eindsignaal
een tegenstander op mij af kwam, mij de hand drukte en veelzeggend
zei: "leuk jullie weer gesproken te hebben!".
Veel vreugd' en leed ons heeft beschoren
Een hele mooie en humorvolle periode maakte ik mee toen ik samen
met (inmiddels zwager) Ron van Doesburg, en schoolvriend Jack van
Gelder vijf jaar lang de AFC Nieuwjaarsshow schreef en speelde, met
als hoogtepunt de uitvoeringen in de Stadsschouwburg en het Theater
Amstelveen. Ook Dick en Lou deden daaraan mee. In een van de
scènes ("Hier ben ik dan") trad uw schrijver in de hoofdrol op, gehuld
slechts in luier en gewapend met rammelaar en speen En dat met
als tegenspeler Frits van Klinken, die overigens een seizoen mijn
trainer was bij SCA...
De ploeg kende helaas een aantal verdrietige momenten. In 2001
overleed geheel onverwacht en veel te jong onze keeper Michael
Gosler, in 2004 werd Arne van Teunenbroek door een tsunami zo-
10
