Een AFC'er vertelt
18 augustus 2010 89e jaargang nr. 1
Op een avond toen André en zijn vrouw bij ons waren haalden wij
herinneringen op aan de tijd van toen. Ik voelde mij opeens Johan de
Bie op locatie. Ouder worden heeft ook zijn charmes.
Op sommige momenten tijdens het WK dacht ik gelukzalig terug aan
de Hoofdklasse competitie. Ik hoorde opeens de hatelijke klanken van
de Westlandia supporters van een seizoen eerder. "Weer geen kampi
oen he ik lachte nu stilletjes voor mij uit. Hoezo weer geen kam
pioen? Gewoon in het laatste seizoen van de Hoofdklasse kampioen
worden met 9 punten voorsprong
Telefoon van Bob Duis. Het zaterdagelftal van Ajax had de oefen
wedstrijd tegen het Eerste afgezegd. Verkeerd in de agenda genoteerd.
Wat nu Gert Jan Verbeek, een van onze vele gasten tijdens het WK,
meteen maar even geraadpleegd en binnen een paar uur was een
wedstrijd tegen Jong AZ geregeld. Ron Jans wilde ook nog even
weten wat die Enrico Patrick voor een jongen is en ja hoor voordat
we er erg in hadden ging het gesprek mede door de aanwezigheid van
collega Tom Egbers over onze vereniging. En het WK ging verder.
Het Nederlands Elftal zette stappen in het toernooi. Grote ploegen
gingen huiswaarts. Mails, sms-en en telefoontjes van clubgenoten.
Meindert Huisman vanuit Spanje bijvoorbeeld tipte mij dat in het
centrum van Barcelona mensen liepen met shirts waarop Spanje -
Holland 0-5 stond.
Ik betrapte mij erop dat ik tijdens het WK alleen spanning voelde in
de 2e helft van de wedstrijd tegen Brazilië Misschien had ik mijn
portie emotie tijdens het afgelopen seizoen in de Hoofdklasse al
opgebruikt. Ik kon de kriebels niet krijgen totdat ik tijdens de finale
tegen Spanje op het veld belandde. Net als tijdens de andere wedstrij
den mocht ik samen met een gast vlakbij het doel van Maarten Steke
lenburg op het veld de sfeer schetsen. Heerlijk om te doen. Opeens
besefte ik dat dit een zeer bijzondere plek op een historische avond
was. Spanje bleek de betere ploeg, maar Robben had ons de beker
kunnen bezorgen.
Toen ik van het stadion wegreed met een ontevreden gevoel besefte ik
dat je in een korte tijd niet teveel moet willen. Vice- Weltmeister en
Topklasse ploeg. Ik kon opeens leven met die combinatie.
Jack van Gelder
Je kan ook teveel willen!
Wat een onvoorstelbaar seizoen. Het eerste en het tweede kampioen,
zaterdag 1 en nog vele andere teams de sterkste in hun competitie, wat
een weelde.
Nooit zal ik de kampioenswedstrijd van ons Eerste vergeten. De
Eredivisie competitie liep ook op zijn einde en in die beslissende fase
wilde de NOS mij naar NEC-Ajax laten gaan. Ik dacht dat mijn we
reld instortte. Ik moest en zou bij AFC zijn op de kampioensdag
Gelukkig bleken Mart en Dione bereid te zijn om mij te helpen en
daardoor kon ik op Goed Genoeg aanwezig zijn om samen met vele
AFCers getuige te kunnen zijn van een historische gebeurtenis.
Na afloop dacht ik, met mijn zoon en kleinzoon dicht bij mij, aan
mijn vader. Hij glimlachte van boven en mopperde verder over het
feit dat er nu wel heel veel mensen op het hoofdveld liepen. Tranen
schoten mij in de ogen, dit jaar kon sportief niet meer stuk.
De knop werd omgezet. Het WK voetbal kwam eraan. Eerst naar
Seefeld en vandaar door naar Freiburg voor de vriendschappelijke
interland Nederland - Mexico.
Een Japanse journalist kwam in de perskamer naar mij toe. Ik dacht
onmiddellijk aan de geweldige sketch van Van Muiswinkel en Van
Vleuten uit hun topshow Antiquariaat Oblomov waarin Van Muis
winkel de Chinese imitator van Paul van Vliet speelt (absolute aanra
der op You Tube Mijn collega uit het land van de rijzende zon
begroette mij en feliciteerde mij met het kampioenschap van AFC.
"Na zoveel jalen, plachtige plestatie". Hij bleek sinds de komst van
Ono naar Feyenoord in Nederland te zijn en goed op de hoogte van
het voetbal in ons land. Op de perstribune riep Wim Kieft mij toe dat
hij weg was bij de Al als trainer, waarna de wedstrijd begon. Het ging
nu om Oranje en niet om AFC! Althans dat dacht ik.
Een paar jaar geleden, meteen nadat bekend was geworden waar het
Nederlands Elftal in Zuid Afrika zijn intrek zou nemen, kreeg ik een
mail van André Bonnet, zoon uit een bekend AFC gezin. Hij woonde
als werknemer van Michelin al een tijdje in Johannesburg vlakbij
Hilton Sandton. Hij wilde graag wat voor de NOS doen als daar
behoefte aan zou zijn. Om een lang verhaal kort te maken; dankzij
André kreeg de NOS contact met een groep Servische(l) chauffeurs
en dankzij éen van hen vonden wij de accommodatie vanwaar wij 5
weken uitzonden en waar wij met onze gasten logeerden.
14
