AFCoryfee: Kees Gehring!
Als Kees geen AFCoryfee is, dan weet ik het niet meer. Cory
feeën worden in volstrekt willekeurige volgorde gekozen. Niet
temin hoog tijd dat deze Coryfee eindelijk aan de beurt komt.
Heeft nogal wat gedaan voor de club, wat heet, maar toch
krijgt ook hij maar 1 pagina om zijn verhaal te vertellen.
Vraag: Volgens mij kunnen we een Schakel vullen met je activiteiten
voor AFC. Maar welke zou je het liefst willen noemen?
Antwoord: Allereerst dat ik van 1966 tot 1982 deel uitmaakte van de
A-selectie. De seizoenen 1983-84 en 1984-85 was ik leider van het
Eerste, toen Doby Peters trainer was. In 1985 vice-voorzitter in het
Bestuur en vanaf 1995 secretaris. Gedurende 12 seizoenen ook ver
antwoordelijk voor de portefeuille Technische zaken. Sinds 1984
betrokken bij de Persmap. Voor ATC werd ik in 1970 gekozen in het
oprichtingsbestuur en was van 1976 tot 1983 voorzitter. Vanaf 1973
tot heden ben ik ook bestuurslid van de Stichting Goed Genoeg,
waarvan sinds 1999 secretaris.
Vraag: Wel eens gedacht een beetje teveel tijd aan AFC besteed?
Antwoord: Tja, het lijkt eigenlijk best veel, maar zo heb ik het nooit
beleefd. De tijd is omgevlogen en ik heb in de 42 jaar dat ik lid ben
ontelbare mooie momenten met en door de club meegemaakt en nooit
spijt gehad dat ik in 1964 op 17 jarige leeftijd AFC'er ben geworden.
Ik belandde in de junioren A-l en het jaar daarop, seizoen 1965-1966,
behaalden wij met een jong derde elftal o.l.v. Cas Tromp het kampi
oenschap. In de laatste wedstrijd van dat seizoen debuteerde ik in het
Eerste. Rob Duis nam in deze wedstrijd afscheid als speler, hij speel
de linksbuiten, ik rechts. De legendarische Gé van Dijk was trainer en
de spelersgroep met Nico van Til als captain was een echt vrienden
team. Met een groot aantal van deze jongens speelde ik later in de
AFC-Veteranen. Ook volgend seizoen pak ik bij de Veteranen mijn
wedstrijdjes nog mee, oké, vaak halve, maar toch. Maar om op je
vraag terug te komen. Ik ben in 1975 met BONNIT gestart en kon
vanaf dat moment dus beschikken over mijn eigen tijd. En natuurlijk
heeft Sylvia mij altijd alle ruimte gegeven. Vanzelfsprekend zijn er
momenten dat je alles bij elkaar te veel werk hebt en denkt waar ben
ik mee bezig, maar het is ook vaak een inspiratiebron geweest. Een
wisselwerking. Als het zakelijk goed liep, ging het werk voor de club
gemakkelijker, maar andersom was dat zeker ook het geval! En bo
vendien, ik speel geen golf en dat scheelt veel tijd.
noot samensteller, gesprek wordt nu al herhaaldelijk onderbroken
door binnenkomende telefoontjesAFC'bel je zo terug')
Vraag: AFC een moeilijke club om te besturen?
Antwoord: Lastig is het dat bij een verschil van mening iedereen
altijd wel een beetje gelijk heeft en je moet zoeken naar een com
promis. En daar moet bij bewogen worden. Kijk, op deze bank kun
nen 3 mensen zitten, maar met een beetje inschikken zijn het er 5.
Maar wanneer mensen niet bereid zijn om te bewegen, bereik je niets.
Dat is niet alleen in de club zo, maar in het hele leven. AFC is niet
echt een makkelijke club. Je doet je best, maar er is altijd wel wat op
aan te merken. Niemand is onfeilbaar, maar iedereen is gevoelig voor
eens een positieve reactie.
Vraag: Is er gedurende de laatste 40 jaar veel veranderd?
Antwoord: Eigenlijk alles. Als je foto's uit de zestiger jaren ziet, dan
lijkt het wel uit een ander leven. De financiële middelen waren nog
24 mei 2006 84e jaargang nr. 14
beperkt en naast het voetbal was er niet veel, dus de club nam een
centrale positie in. Mijn ouders waren vaak met hun vrienden Ben en
Bep Slaap en vele anderen de hele zondag op AFC. 's Morgens bij
wedstrijden van mijn broers Paul en Fred, 's middags bij het Eerste.
Daarna met elkaar in het clubhuis, waar je altijd over de koppen kon
lopen. Halve kip en patat halen bij de Brug op de hoek Stadionkade/
Parnassusweg en met een grote groep: bord op schoot Sport in Beeld
kijken. Heel fijne herinneringen. Nu is alles veel meer ik gericht,
afstandelijker en commerciëler geworden. AFC is uitgegroeid tot een
grote organisatie, terwijl in de zestiger jaren en dan quote ik Jan van
Dijk, die toen al in het Bestuur zat, alles vanzelf leek te gaan. Je zou
kunnen zeggen, AFC is met de maatschappij mee veranderd, maar
AFC is er naar mijn mening wel in geslaagd toch altijd haar eigen
identiteit te behouden en dat vind ik een groot compliment waard.
Vraag: Wat zijn voor jou de hoogte, maar ook de dieptepunten bin
nen de club geweest?
Antwoord: .Allereerst zijn dat natuurlijk de verdrietige dieptepunten,
wanneer AFC'ers waar je veel mee hebt meegemaakt, komen te over
lijden. Soms sta ik op de dijk bij een wedstrijd van het Eerste en dan
zie ik Coryfeeën als Sal van Gelder, Dio Hermens, Ottto van Rijn,
Henk Kappelhoff en Gerard Trebert, waar ik als jong bestuurslid veel
mee te maken had en AFC-vrienden als de veel te jong overleden
Peter van der Valk, Henne Boskamp, Tonny Disselkoen, Michael
Gosler en Arne van Teunenbroek in mijn gedachten nog zo voorbijlo
pen. Zij en nog vele andere overleden AFC'ers leven voort in de
mooie verhalen over vroeger. Verder, maar dan op het sportieve vlak:
de degradatie in 1998. Wij speelden als enige club op dat moment 24
jaar onafgebroken in de Hoofdklasse en niemand had rekening ge
houden met een degradatie. Vanaf de volgende dag was het motto van
het Bestuur, zo snel mogelijk terug naar de Hoofdklasse. Een ander
dieptepunt was in 2003, toen onze tennisbanen moesten plaatsmaken
voor het noodzakelijke kunstgrasveld. Alle bomen om, 33 jaar dierba
re herinneringen verdwenen fysiek op één dag. Daar heb ik best een
tijdje voor nodig gehad om er aan te wennen. De hoogtepunten? Waar
zal ik beginnen? Ik schat wel meer dan 2.000 wedstrijden als speler,
bestuurslid of supporter, de onvervangbare kleedkamerhumor, de vele
vriendschapsbanden en de levenslessen, de kampioenschappen in
1967 en 1969 en de terugkeer naar de Hoofdklasse in 2001 o.l.v. Ton
du Chatinier en Henk Bijlsma. De eerste wedstrijdjes van Robert en
Bob bij de F-jes met hun trotse vader en moeder langs de lijn en veel
later het mooie moment van hun debuut in het Eerste. Natuurlijk de
vele feesten en partijen, zoals het onvergetelijke Veteranenfeest in de
Nachtwachtzaal van het Rijksmuseum en de geweldige musical: "de
AFC-ers" in de Stadsschouwburg bij het 100-jarig bestaan. De start
van de AFC-Vriendelijke bedrijven in 1986 en de oprichting van
"The Reds" in 1992. En dan de goal van Henny Kottmann, 2 minuten
voor tijd in mijn laatste wedstrijd voor AFC 1. De beslissings
wedstrijd tegen EDO in mei 1982 waardoor we in de Hoofdklasse
bleven, onvergetelijk! Wat dacht je van de samenwerking door de
jaren heen met alle collega-bestuurders. Eigenlijk te veel om op te
noemen.
Vraag: Tenslotte, wat zijn je wensen voor AFC's toekomst?
Antwoord: Dat de realisatie van ons toekomstige sportpark aan de
Zuidas en de daarvoor noodzakelijke verschuivingen van de velden
soepel zal verlopen. En wat alle andere zaken binnen AFC betreft:
houen zo! De club bestaat 111 jaar, ruim 5 generaties zijn gekomen
en gegaan. Je ziet in de jeugd nu kleinkinderen van jongens waar je
vroeger mee in één elftal zat. Vanaf 1895 tot heden heeft AFC aan
velen sportief en sociaal plezier gegeven, dat moet zo blijven. Er zijn
gelukkig nog altijd voldoende vrijwilligers, die iets voor AFC willen
betekenen en dat moet zeker zo blijven. De club staat als een huis.
Het eerste en tweede komen uit in de Hoofdklasse en Reserve Hoofd
klasse. Daarnaast 21 senioren-elftallen, veelal clubs in de club die het
met elkaar in en buiten het veld ontzettend leuk hebben en last but not
least een fantastische jeugdafdeling. Door velen is hard gewerkt om
dat alles te bereiken. Het zal nog veel moeilijker worden om die
positie te behouden. Dat is mijn grote wens voor AFC en natuurlijk:
dat we ooit kampioen van Nederland mogen worden!
Samensteller: André Wijnand.
16
