Trainingsstage A-selectie
op Gran Canaria
19 januari 2006 84e jaargang nr.
A
Schipper. Om uit te dragen hoe hij vindt dat je met voetbal en spelers
om moet gaan. Niet om de wijze professor uit hangen, maar omdat hij
er oprecht in gelooft dat het niet anders kan.
En dat was mooi om te zien, te horen en mee te maken.
Frank de Munnik
door Ken Watanabe
Een fotocollage van de trainingsstage is afgebeeld op pagina 14.
Tussen 7 en 11 januari 2006 verbleef de A-selectie voor alweer de 17e
keer op Gran Canaria om zich voor te bereiden op de tweede sei
zoenshelft.
De eerste helft van het seizoen was helaas niet geheel verlopen op de
wijze die de meeste AFC-ers voor aanvang van het seizoen hadden
verwacht. Het was daarom zaak dat gedurende deze vijf dagen in de
eerste plaats hard zou worden gewerkt aan ons spel en de algehele
conditie van de spelers, maar bovenal dat de eenheid in de ploeg zou
worden versterkt, zodat we fris de tweede seizoenshelft zouden in
gaan.
Voor het eerst in de zeventien jaren dat de A-selectie het Spaanse
eiland bezoekt, brak het een oude traditie door niet te reserveren bij
het vertrouwde hotel BuenAventura, maar te verblijven in hotel Riu
Clubhotel Gran Canaria. Degenen onder ons die al vaker zijn mee
geweest waren bij het horen van dit bericht zichtbaar aangeslagen.
Het valt dan ook niet mee om te beseffen niet meer die spanning te
zullen ervaren bij het horen van de mededeling "in fünf Minute Was-
serball!.1" en je te realiseren geen halve kip meer te zullen nuttigen op
de hoek bij de broer van Said. Alsof dit nog niet erg genoeg was,
bleek bij aankomst dat de 'Pacha' niet meer op loopafstand lag van
het hotel! Hoe zou dit aflopen?!
Dag 1
Elk jaar wordt een week vóór het vertrek een programmaboekje sa
mengesteld en aan de spelers uitgereikt. Hierin wordt onder andere
vermeld wie meegaan, wat er op het programma staat, wat we beslist
mee moeten nemen (trainingskleding, paspoort, Gil zeepje, etc..) en
tot slot nog enkele nuttige tips voor het verblijf in een exotisch land.
Vooral de tip niet naakt te slapen bleek achteraf erg nuttig.
Evenals vorig jaar moesten we ons rond 3.00 uur ('s nachts) melden
op Schiphol, alwaar wij gezamenlijk incheckten. Aan de incheckbalie
bleek echter dat Robert Gehring de instructies uit het programma
boekje niet naar behoren had gevolgd door zonder paspoort op het
vliegveld te verschijnen. Robert was daardoor genoodzaakt direct
rechtsomkeert te maken, wilde hij nog op tijd het vliegtuig halen.
In het vliegtuig kon een ieder die daartoe in staat was de gemiste
uurtjes slaap nog even inhalen. Geen overbodige bezigheid aangezien
de ervaring leert dat nachtrust een schaars goed is op Gran Canaria.
Diende je in voorgaande jaren nog op je hoede te zijn als je tijdens de
vlucht een oogje wilde dicht knijpen, tenminste als je niet als Pipo de
Clown het vliegveld van Las Palmas wilde betreden, dit jaar kon een
ieder met een gerust hart in slaap vallen. Kennelijk zijn Said en Mo
ook een jaartje ouder geworden.
Bij aankomst bij het hotel werd iedereen voorzien van een polsbandje
waarmee je de mogelijkheid had om de hele dag door gratis te eten en
te drinken. Zoals het een echte Hollander betaamt werd hier dankbaar
gebruik van gemaakt. Na het inchecken en wegbrengen van de koffers
stond de eerste training op het programma.
De training werd afgewerkt op het terrein waar de voorgaande twee
jaren ook werd getraind. Een prima kunstgrasveld; vergelijkbaar met
dat van AFC. Het zou volgens de trainer een rustige training worden.
De training werd ingeleid door Frank die het nodig vond de training
met een rugbypartijtje te beginnen. De term rustig was blijkbaar niet
helemaal tot hem doorgedrongen.
Na de training werd de spelers een paar uurtjes rust gegund en kon
een deel van de spelersgroep (de nieuwelingen) zich opmaken voor de
eerste serieuze wedstrijd: de "Silver spoon"-contest. De silver spoon
contest is een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij de nieuwe
spelers de gelegenheid krijgen om gedurende enkele minuten de
spelersgroep, de begeleiding en overige aanwezigen toe te spreken.
De Silver Spoon vindt elk jaar plaats op de eerste avond in het restau
rant Casa Vieja. De speeches worden beoordeeld door een driekoppi
ge vakjury die aan het einde van de avond een winnaar aanwijst. De
winnaar krijgt vervolgens uit handen van de aanvoerder de Silver
Spoon uitgereikt. De drie criteria bij de beoordeling van de speeches
zijn: humor, originaliteit, historisch besef (mub.t. AFC) en motivatie
voor de toekomst. De contest werd ingeleid met een korte speech van
Robert die daarbij nog even de spelregels uitlegde en aangaf dat de
deelnemende spelers mochten beginnen met speechen op het moment
dat zij daar klaar voor waren. Voor de meesten lag dit moment zo ver
mogelijk in de avond toen menig kannetje sangria al naar binnen was
gegoten. Zoals elk jaar het geval bleek ook dit jaar maar weer dat het
spreken in het openbaar niet voor iedereen is weggelegd. Sterker nog,
aan de lijkbleke gezichtjes (ja, ook die van Guillermo en Quincy) was
te zien dat alle jongens, stuk voor stuk, liever hun voeten laten spre
ken dan dat zij iets tegen de spelersgroep en begeleiding moeten
zeggen.
Dave Osei, die het lef had om als eerste aan te treden, werd, niet
geheel ten onrechte, uitgeroepen tot winnaar. Verder zijn nog noe
menswaardig de toespraken van de assistent-trainer Juan Couto en
Chris Schroder. Geen van beiden streed overigens mee om de Silver
Spoon, omdat deze prijs slechts is voorbehouden aan de spelers. Juan
sprak ons allen toe in een vreemde taal, waarvan ik en met mij nog
enkelen zich afvroegen of hij zelf wel wist waar hij het over had.
Chris liet een kant van zichzelf zien die waarschijnlijk niemand ooit
heeft mogen aanschouwen. Chris liet namelijk alle spelers en begelei
ders in een prachtige rijmvorm de revue passeren. Eén ding is zeker:
Chris heeft zijn roeping gemist.
Als te doen gebruikelijk werd de avond afgesloten met een drankje in
de Pacha. Eén verschil met voorgaande jaren - het is hiervoor al
gezegd - was dat Playa del Ingles niet op loopafstand lag van het
hotel. We waren dus aangewezen op vervoer met de taxi. Wat vooraf
bezwaarlijk leek, bleek achteraf enorm mee te vallen. Een taxiritje
duurde hooguit tien minuten en kostte (slechts) zo'n vijf euro. Het
bleef in ieder geval nog lang onrustig in de Kasbah.
Dag 2
Deze dag stonden twee trainingen op het programma. De eerste trai
ning in de ochtend werd afgewerkt op het trainingsveld. Het was een
redelijk ontspannen training met een positiespelletje, wat afwerkvor-
men en wat krachtoefeningetjes, 's Middags zou het echte werk be
ginnen: een strand-/duinloop. Er was een parcours uitgezet met enkele
verraderlijk steile hellingen die door het mulle zand lastig te beklim
men waren. In groepjes van zes werden vier rondjes gelopen met een
gemiddelde duur van tweeënhalf tot drie minuten. Na afloop was
iedereen gesloopt maar tegelijkertijd opgelucht, wetende dat het
zwaarste deel van het trainingskamp erop zat.
's Avonds werd er gedineerd in het hotel. Hier stond een uitgebreid
buffet klaar, waarbij onder andere allerlei soorten vis en vlees werden
geserveerd. Na het avondeten was iedereen vrij om te doen waar hij
zin in had. Voor de meeste personen betekende dit nog één laatste
drankje in de Pacha.
Dag 3
De dag begon wat somber. Waar de twee voorgaande dagen nog
volop de zon scheen, was het deze dag bewolkt en regenachtig. Dit
was reden voor de trainer om de ochtendtraining over te slaan en in
plaats daarvan nog wat uit te rusten. Een enkeling vergat daarbij zijn
wekker te zetten en kwam daardoor te laat bij de volgende activiteit. 4
x 50 euro in de boetepot. De toon was gezet! De activiteit bleek een
praatsessie te worden, te houden in het naast gelegen hotel. De praat
sessie was ingelast, enerzijds om enkele tactische voetbalzaken door
te spreken en anderzijds om de algemene gang van zaken in het eerste
half jaar te bespreken, met als doel te komen tot een beter wederzijds
begrip voor de tweede seizoenshelft.
In de middag zou wel worden getraind, weer of geen weer. Op het
programma stond een grote partij van veertig minuten. Ondanks de
vermoeidheid werd er scherp getraind.
8
