hele week alleen maar op straat gevoetbald te hebben. De trainingen
werden druk bezocht.
En er stond, met een mooi zonnetje, om half één, een getergd elftal op
veld 5. We waren compleet (met W/2 speler(s)). En dan zal de lezer
meer over die halve willen weten: Daniël Herter weet nog niet hele
maal zeker of hij zal blijven. Zoveel spelers en zijn toenemende ten-
niservaring maken een keuze moeilijk). Een moeilijke wisselopgave
voor coach Paul Smits maar hij loste dat grandioos op door speeltij
den van 40 minuten voor iedere speler af te spreken. 'Laat in die tijd
maar zien watje kan, dan verdien je een basisplaats'.
De eerste helft begon voorzichtig. De D8 is doende om de aangeko
men E-spelers en de tweedejaars D-ers in één team te passen. Dat gaat
goed maar er is nog geen sprake van automatismen. Druk werk voor
de coach. Toch, en dat was duidelijk, waren we zeker niet de mindere
van dit team. Verzorgd veldspel en proberen het veld zo breed moge
lijk te bespelen waren de meegekregen opdrachten. En zo zag het
toegestroomde publiek de eerste twintig minuten een gelijkopgaande
wedstrijd. Daniël opende de score, Midas maakte de tweede en toen
benutte Roda de eerste kans. Dan kan er nog van alles gebeuren maar
de gebroeders Herter kenden geen medelijden. Voor rust werd het 3-1
(Willem) en 5-1 (twee keer Daniël).
Na rust wilde ieder een doelpunt maken wat het volgende rijtje ople
verde: Midas, Hein, Mare, Hein, Felix en tot slot Mare. Twee doel
punten hielden de gemoederen bezig. De achtse werd er door Marc in
gewerkt nadat hij groggy op de grond lag en de keeper de bal liet
glippen. De laatste was zo ongekend mooi dat hij blijvend beschreven
dient te worden. Op rechts kwam Thomas door die met een mooie
voorzet Michael vrij voor doel zette. Als doelpuntenoptekenaar had ik
zijn naam al in mijn boekje staan toen Michael een zodanig wegdraai
end voorzetschot gaf, dat de aanstormende Mare de bal rechts in de
hoek prikte. Was dit opzet of kwam het zo uitaan de kant was daar
grote verwarring over. Maar niet bij de coach. Die zag de geraffineer
de balbehandeling en bombardeerde Michael meteen tot Man of the
Match. In de kleedkamer werd voor het eerst gezongen.
5 oktober: Swift D4 - AFC D8 2-7 (0-3)
Af en toe een buitje volgens Erwin Krol maar het hele schip met zure
appelen viel voor de wedstrijd. Zodoende begonnen wij redelijk
droog op het prachtig nieuwe kunstgrasveld van Swift. En bij afwe
zigheid van Paul Smits werd Tony als coach naar voren geschoven.
Aangezien hij op E-niveau ooit een team naar het kampioenschap
voerde waren de verwachtingen aan de kant hoog. En terecht. Met
Sake in de eerste helft op doel, Willem op de linksmiddenpositie en
Felix op rechts leek er een positieve chemie in het elftal te komen.
Duco linksachter komt steeds beter tot zijn recht en Joop valt liever
dood neer dan dat hij een tegenstander voorbij laat gaan. Midas op
midmid opende de score in de twaalfde minuut met een strak schot
van de rand van het strafschopgebied. We waren toen al behoorlijk
actief geweest op de helft van de tegenstander. Marc had deze wed
strijd een dubbelrol: hij speelde spits en de man achter de spits, zodat
aan de kant enige vragen rezen of dit niet tot een gespleten persoon
lijkheid zou leiden. Hij logenstrafte al zijn criticasters door een mooi
tweede doelpunt te maken (assist Hein) en later ook de vijfde achter
zijn naam te schrijven. Maar de mooiste van de dag was van Midas.
Komend van de rand van het strafschopgebied passeerde hij twee man
om met een strak schot de keeper te verschalken. Het was bij rust 0-3
en de meest besproken man was scheidsrechter Roderick, die voortdu
rend meende ingooiles te moeten geven en vervolgens het vierde
AFC-doelpunt in wording niet liet scoren omdat het rustsignaal gege
ven werd (flauw, flauw, flauw...).
Na rust had David de pap uit zijn benen geschud. Veel dreiging ont
stond op rechts waar prachtige voorzetten de Swift-verdediging in
grote verwarring bracht. Na Midas zorgden Hein en David voor de
eindstand. Maar de complimenten gaan naar het hele elftal. Thomas
speelde een sterke wedstrijd en is terug op zijn beste niveau van vorig
seizoen. Enne, die vorige week met een vervelende tik tegen zijn neus
uitviel, stond prima te spelen. Dit groeiend team zit nog niet aan het
plafond en we gaan al een beetje uitzien naar onze volgende ontmoe
ting uit bij Sporting Martinus. Daar valt de beslissing over het najaar
kampioenschap in onze poule.
Aan Henk van Teunenbroek die vandaag toeschouwer was, draagt de
D8 deze overwinning op!
9 oktober 2002 81e jaargang nr. 5
28 september: AFC E2 - Buitenveldert El 1-4
Ondanks de tegenvallende resultaten blijft de sfeer goed. Het is nog
steeds gezellig koffiedrinken na afloop, maar het is en blijft een dom
pertje. Het is al eerder gezegd, de tegenpartij is ouder dus groter dus
sterker. Je moet het dan van de vechtlust hebben om er nog het één en
ander van te maken. Wel de eerste helft 1-1) konden we die vecht
lust nog wel opbrengen maar nadat Buitenveldert vlak na het begin
van de 2e helft opnieuw scoorde zakte ons team als een plumpudding
in elkaar. De krachten waren verdwenen als sneeuw voor de zon en
Buitenveldert liep uit naar 1-4. Wat te doen, ja trainen natuurlijk,
maar toch ook de concentratie opbrengen om een wedstrijd van het
begin tot het laatste fluitsignaal tot een goed einde te brengen. Het
talrijke publiek blijft in zijn geheel achter onze jongens staan. Koffie
drinken kunnen we altijd nog.
Hans Dukker
28 september AFC E8 - Legmeervogels E8
Na drie prachtige overwinningen waren we eigenlijk helemaal niet
meer gewend om een wedstrijd te verliezen. Nu was Legmeervogels
ook wel de sterkste tegenstander die we dit seizoen zullen treffen. In
ieder geval viel het niet mee, deze wedstrijd. Vooral Jimmy Dwinger
had het als rechterspits heel zwaar. Hoeveel keer ben je wel niet
omver gekegeld, Jim? Zeker vijf, zes keer, als het niet meer is. Zelfs
Philip Ladiges, normaal toch de tank van ons team, zag het ook hele
maal niet meer zitten. In de eerste helft was Rogier al snel buiten
adem, Amos Keestra zag de spelers van Legmeervogels links en
rechts langs hem heen vliegen en Mees van Dalen wist even niet meer
waar de bal was... Het was voor iedereen moeilijk in die eerste helft.
En toen gebeurde het: de tegenstander kreeg een corner, onze keeper
Jerry van Bekkum gleed met zijn hand over de bal, die vervolgens
heel irritant over de doellijn rolde: 0-1. Echt een sukkeldoelpunt,
maar ja, hij telde dus mooi wel! Eén van ons schoot nog wel één keer
keihard op de paal, maar die paal werkte niet mee. Bij rust stonden we
dus nog altijd achter. Wat een loodzware wedstrijd!
Direct na.de rust kreeg ik toch weer hoop. Met een venijnig en vernie
tigend schot knalde Philip de bal in het doel van de tegenstander: 1-1
Die keeper was natuurlijk ook niet echt goed, maar dit was werkelijk
een onhoudbaar schot. Jammer dat we niet meer konden schieten,
maar dat was te danken aan hun verdedigers, die gewoon erg goed
hun werk deden. In die tweede helft voetbalden we zelfs beter, maar
Legmeervogels ging ruwer spelen. Eén voor één werden we omver
gekegeld en langzaam maar zeker verloren we daardoor ook een
beetje de moed. Jimmy maakte met de bal nog een prachtige, Dennis
Bergkamp-achtige pirouette, maar stuitte op de keeper. Iedereen
werkte enorm hard, maar dat tweede doelpunt kwam er maar niet.
Nou ja, het kwam er wel... maar dan voor die dekselse Legmeervo
gels! Ondanks dat Olivier de Jong nog een paar prachtige passeerbe
wegingen liet zien, ondanks dat Mischa Heilbron een keer prachtig de
bal in de ruimte naar linkerspits Mendel van der Ploeg speelde, die
vervolgens maar net voorlangs schoot, mocht het die zaterdag gewoon
niet lukken. We verloren met 1 - 2, maar met opgeheven hoofd. Bij
het penaltyschieten waren we minstens even goed. Tenminste, dat
vond ik. Wat zou het mooi zijn als we ze de volgende keer te pakken
nemen! Dan moeten we wel allemaal in een wereldvorm zijn! Dan
kan het lukken, dat weet ik zeker! De volgende week spelen we weer
een nieuwe wedstrijd. Tegen de KBV. Wedden dat we winnen?
5 oktober: KBV E3-AFC E8
Voor deze wedstrijd hebben onze spelers unaniem (dat betekent
allemaal, zonder uitzondering) gekozen voorrrrrr.... Philip Ladiges! In
de stromende regen klonk het fluitsignaal, waarna de wedstrijd begon.
Die regen maakte jullie werkelijk geen bal uit, maar jullie leider was
nogal blij dat hij een reuzenparaplu kon lenen van de mevrouw van de
kantine. Voor de wedstrijd was natuurlijk de grote vraag hoe we ons
van de nederlaag tegen Legmeervogels hadden hersteld. Zat die verlo
ren wedstrijd nog in jullie hoofd? Had het jullie zelfvertrouwen aan
getast? Ik wist het niet. Na een paar minuten zag het spel er heel
aardig uit, maar toen, ineens, na een knaller van een verdedigingsfout,
was het pardoes 1-0 voor KBV! Ik kneep even in mijn arm om te
controleren of ik niet droomde. Maar nee, het was toch gewoon 1-0
voor de thuisploeg. Gelukkig lieten jullie je niet uit het veld slaan. De
18
