Ons Eerste
Open Goed Genoeg
Golf toernooi 1999
29 oktober was het dan zover. Het
golfevenement waar menig Goed Genoeglid
al maanden naar uitkijkt. Wat een topdag.
Prachtweer, perfekte baan, 44 personenen
voor de "grote" baan en 12 voor de "kleine".
In een apart Goed Genoeg zaaltje kon men
de benodigdheden voor de dag ophalen en
om 10.30 kon de eerste bal geslagen worden.
Er waren door Sandra Drenkelford enkele
regels op een schoolbord genoteerd en
daardoor was iedereen om 17.30 weer
aanwezig om de prijsuitreiking bij te wonen.
Spanning en sensatie waren de sleutel
woorden van deze dag.
Om maar met het laatste te beginnen was er
de "shot of the day" van Ron van Doesburg.
Op hole 3 liet hij "het 6je lopen". Een
prachtige hole-in-one. Hij werd in de zaal
begroet met luid applaus waarop hij gelijk
doorliep naar de bar om enkele flessen
champagne te laten aanrukken. Overigens
was dit de tweede maal voor Ron terwijl
menig topper nog nooit een hole-in-one heeft
geslagen.
De uitslag van de "kleine" baan:
1. Wiliam "Tiger" Medina
2. Nico Cohen
3. Edwin Geluk
William volgend jaar naar de "grote"?
Op de "grote" baan was er spanning tot op de
laatste hole. Alphons Peters (hcp 12.3) moest
op de laatste hole een put van 8 meter maken
om te winnen. Nick van Rossum (hcp 6.1)
kon zijn zenuwen niet bedwingen en gluurde
vanuit het clubhuis mee en zag dat Alphons
met zijn "Langer-putter" de bal perfekt
raakte.
Alphons won en staat volgend jaar voor de
derde maal in het goud geborduurd op het
felbegeerde rode jasje. Ondanks dat mag je
het niet houden.
Aschwin de Bruyn won de "jammer joh"
wisselbeker en zal deze volgend jaar
verdedigen.
De uitsag van de "grote" baan:
1Alphons Peters
2. Nick van Rossum
3. Desdemona v.d. Wal
De neary was voor Michel de Jongh, de
longest drive dames voor Sandra Drenkelford
en de longest drive heren voor Ronald
Koster.
Wij als organisatie danken de sponsors en
hopen volgend jaar weer op zo'n topdag.
Sandra Drenkelford, Bas Rachman, Ron
van Doesdurg, Ronald Koster
DCG - AFC
Rob Bianchi startte met de volgende basis:
Bloem, Esyoni, De Waal, Tular, Klein,
Kamp, Gehring, Zaoudi, Bianchi, Purperhart
en Landvreugd. Een grieperige Maarten
Stekelenburg er dus niet bij, en dat was met
name bij de hoge ballen wel te merken.
DCG, de laatste weken goed op dreef en met
15 uit 10 een puntje voor op AFC, stond, zo
werd uit diverse publikaties wel duidelijk op
scherp. Hiervan was in de eerste helft overi
gens niet veel van te merken. AFC speelde
met veel inzet en flair, maar miste voor het
doel van keeper Pieters de koelbloedigheid
en een tikkie mazzel om het veldoverwicht in
doelpunten om te zetten. Met name Mohad
Zaoudi was in deze fase 2x dicht bij de ope
ningsgoal. Een schitterende aanval over links
(hakbal Dennis Purperhart op Dennis Klein,
voorzet van achterlijn op de nip gemist door
Uli) kreeg ook geen bekroning. DCG toonde
zich via Benyahia efficiëter door een dek-
kingsfout direct af te straffen. AFC schakelde
nog een versnelling hoger en nu bleef de
beloning niet uit. Een voorzet van Laurens
Bianchi werd uitstekend door Robert Ge
hring met de borst meegenomen, waarna hij
Pieters kansloos liet. Een ware kopie van de
openingsgoal van Scholes in de wedstrijd
Schotland-Engeland: waar televisie al niet
goed voor is. In de 37e minuut kwam AFC
op voorsprong. Nu was vrouwe Fortuna wel
op onze hand want een schot van Laurens
dwarrelde via een DCG-been in het net. Wel
een verdiende voorsprong, daar waren vriend
en de spreekwoordelijke vijand het bij de
thee wel over eens. Na rust was het afgelo
pen met de AFC-pret. AFC ging dan wel,
moest terug en DCG kwam met direct spel
steeds beter in de wedstrijd. De ene na de
andere hoge bal werd het strafschopgebied in
gepompt en AFC bleek kwetsbaar. De 62e
minuut was het raak via Zinhagel, die een
onoverzichtelijke situatie na een corner
uitbuitte. 2-2 en de spanning groeide naar
een climax. DCG kreeg enkele opgelegde
kansen (2x Ronald van de Meent, die goed
speelde en 1 x Ralph Tier), maar ook AFC
was in de laatste minuten dicht bij de beslis
sende treffer via Dennis Purperhart en Ma-
her, ingevallen voor Robert Gehring. Het al
met al terechte gelijkspel (AFC eerste helft
beter, DCG een groot deel van de tweede
helft), kwam toch niet op het scorebord,
omdat een doorschietende bal door Milles
Reingoud in de laatste minuut in het AFC-net
werd gewerkt. De DCG'ers ontploften van
blijdschap, een tafereel dat we al eerder
zagen in de wedstrijden tegen KBV en
DWV. Winnen van AFC leidt kennelijk tot
veel vreugde, maar voorlopig is het wel even
genoeg geweest.
MvdW
AFC - EDO
Was, ben en blijf AFC-er op afstand en zo
komt het, dat ik niet vaak de verrichtingen
van het eerste elftal "life" volg. Vaak ben ik
om praktische redenen verhinderd en zo
kwam het, dat ik zondag voor het eerst het
eerste elftal in de flanellen (van cricketers in
actie plegen we dit te zeggen) kon aan
schouwen. Vermoedelijk hun beste wedstrijd
van het seizoen. Vooraf dacht ik, dat het nu
wel weer niks zou worden, ook al omdat ik
ergens in mijn hoofd had, dat tegen EDO
meestal werd verloren. Veel van deze ont
moetingen zag ik stellig niet, maar zeker
éénmaal in 1973, toen AFC te Haarlem uit
speelde; het betrof een autoloze zondag.
Toen begaf ik mij per fiets naar de plaats des
onheils want AFC verlooren kon dat doen
door gebruik te maken van de Randweg,
voor onbekenden een autosnelweg. Niet
vanuit Vogelenzang overigens, want hier
wonen Ans en ik over enkele dagen pas 2
jaar, maar Aerdenhout. Ik heb iets met cijfers
en daarom meer hieronder. T.a.v. de wed
strijd zondag had ik mij reeds geruime tijd
voorgenomen die hoe dan ook te gaan zien,
maar toch moest ik mij gisteren van huis
losweken, omdat de jongste kleinzoon van
bijna 8 maanden voor 12 dagen bij ons was
ondergebracht. Bij de avond van de ZILVE
REN PLOEGERS had ik immers al niet thuis
gegeven. Bij voorzitter Dick van der Klauw
mocht ik toen aan tafel zitten en ik had hem
bezworen er zondag bij te zijn. Een avond
overigens om niet te missen en zo kon het
gebeuren, dat ik na thuiskomst en vóór in
dromenland te geraken nog wat in bed na-
mijmerde. Opeens moest ik toen aan Voge
lenzang denken, waar in 1937(zie het getal
boven) de Jamboree plaatsvond, en waar niet
alleen Lord Baden Powell bij was, maar ook
Koningin Wilhelmina aanwezig was; ikzelf
was toen ruim 8 jaar. Wie kon toen denken,
dat ik hier nog eens op 1.5 km afstand van
die plek mijn levensavond zou gaan slijten.
Maar 37 jaar geleden werd de eerste paal van
het huidige AFC clubhuis (voor hoe lang
nog) geslagen. Ook dat feit ging door mijn
hoofd heen, omdat ik er als voorzitter van
ACC bij mocht wezen. Van 1962 ging ik in
mijn gedachten nog eens 37 jaar terug. Met
het jaar 1925 had ik niets, want ik was er
toen nog niet maar wel besefte ik, dat die
periode, waarvan ik toch het grootste gedeel
te had meegemaakt, voor mijn gevoel heel
lang had geduurd en zeker langer dan de
periode 1962-1999. Een bewijs dat inderdaad
de tijd sneller gaat naarmate men ouder
wordt? Dit ter overdenking, maar terug maar
weer naar de wedstrijd. Het grootste deel
ervan had ik gevolgd vanaf de open tribune,
temidden van een aantal reguliere AFC-ers,
trouwe bezoekers en zeker ook kenners. Mijn
enthousiasme over de inzet van de onzen en
hun goede samenspel kon ik niet zonder
aanmoediging over mijn kant laten gaan. Zij
zouden en moesten deze belangrijke wed
strijd winnend afsluiten, dat stond voor mij
vast, maar het duurde nog tamelijk lang
voordat de eerste goal bewaarheid werd. In
de tweede helft begaf ik mij naar de over
kant; beweging was ook goed, want het werd
frisser. Maar kort voor mijn vertrek van de
"open" polste ik de kenners om mij heen
over die lange voorhoedespeler, spits meen
ik en waarom hij niet mee deed. O, werd
geantwoord, Eschwin de Bruijn bedoel je;
die staat al lang niet meer in de basis, want
hij scoort niet meer en is kortom niet "goed
genoeg" meer. Niet lang daarna zag ik hem
langs de lijn warmlopen en eenmaal aan de
overkant en op een moment dat het beslist
nog wel eens 1-1 had kunnen worden zag ik
tot mijn vreugde dat hijft was kort voor het
einde) werd ingezet. Mijn enthousiasme
werd nog groter toen ik hem al heel snel zich
behendig van de verdedigers zag losmaken
en hem op het doel zag kogelen. Met een
beetje meer geluk was het zonder meer 3-0
of nog meer geweest, maar de EDO keeper
stond zijn mannetje en de Telegraaf roemde
hem dan ook terecht. Uiteindelijk mocht
Eschwin dan toch nog de tweede goal ma
ken. Ver na de officiële tijd overigens, en
6
