UIT DE OUDE DOOS
te voorkomen, dat hij door zijn Vespucci-tegenstander ook
voor lange tijd zou worden uitgeschakeld. En zoals het in het
leven wel meer voorkomt, word je betrapt op een verkeerde
handeling, die je in feit zozeer verfoeit. Toen Leo in de tweede
helft een harde sliding naar zijn tegenstander maakte, trad
scheidsrechter Hans de Wijs onverbiddellijk op. Leo moest op
arbitrale aanwijzing het veld uit. Hij wacht nu gelaten af hoe
het vervolg van deze mogelijk wat fors bestrafte speelhande
ling, die niet als natrappen bedoeld was, zal zijn. De Wijs staat
in AFC-kringen overigens bekend als een eerlijk en zuiver oor
delende scheidsrechter, maar de meningen over iemand-uit-
het-veld-sturen hoeven niet altijd parallel te lopen.
Wouter de Haan speelde een, zoals dat later onder de douche
luidkeels te kennen werd gegeven, 'berewedstrijd'. En dat
gold ook voor doelman Frans Juch, die zijn net schoon hield.
Het was Arjan Damman die had uitgerekend, dat het sinds be
gin vorig seizoen voor de vriendenploeg-ex-tien-nu-elf de eer
ste keer was dat er niet tegengescoord werd. Vespucci was
een aardig stel jongens, meenden de AFC-elfers in hun na-
gesprek. Hun ogen waren dan ook wijd open gegaan, toen de
grensvlaggende trainer van Vespucci op een gegeven mo
ment zo de balen kreeg van het spel van zijn pupillen, dat hij
zijn zwaaidoek afgaf en teleurgesteld het veld verliet. Diverse
vaders en levenspartners van de spelers zagen het allemaal
aan zich voorbijgaan.
TIENUS
AFC 14: NOT BAD, NOT BAD AT ALL!
Na het teleurstellende seizoen 91/92 heeft AFC 14 met goede
moed zijn voetbaltas uitgepakt. De kleedkamer staat vol nieu
we Lotto's en Diadora's. Hier en daar glanst een nieuw shirt.
Eén van de eerste wapenfeiten is een 8-3 overwinning op Slo-
terdijk. Tegen Swift wordt met bloed een 1-1 gelijkspel bevoch
ten. En net als in de vroegere Sovjet-verslaggeving zullen we
sommige wapenfeiten niet behandelen.
Op 4 oktober naar sportpark De Eendracht. De zon schijnt en
het waait. Tegenstander Rombout heeft een doelgemiddelde
van tienplus tien per wedstrijd, wel te verstaan. Doordat aan
voerder Felius voor de gelegenheid sterk staat te keepen laten
wij Rombouts gemiddelde wat zakken, maar'krijgen toch met
5-0 om de oren. De tegenstander is veel te jong en te snel. De
spits is een zenuwachtig mannetje dat na een aanval onze
laatste man, Joop, beschuldigt door te gillen: "Je zit aan m'n
ballen!". Omdat privacy in ons team hoog aangeschreven
staat vragen wij Joop niet of dit waar is.
Zondag 11 oktober is een druilerige herfstdag. Niettemin
staan dertien man om 10.00 uur aangetreden. WA/Spar
taan is in onze competitie een sterke tegenstander. Het zijn al
lemaal soepel tikkende routiniers die het middenveld niet
graag uit handen geven. De keeper in de eerste helft heeft
heel wat te grabbelen. Sportief halen Harrison en Joop af en
toe een bal van de lijn. Een afstandsschot stuit op een polletje
(AFC's derde veld is dus helemaal niet goed!) en we moeten
rusten met 0-1. Een wissel en Jas op het doel. Bij een Menzo-
laanse uitloop blesseert hij zich ongelukkig en weer is een
wissel en zijn er omzettingen nodig. We halen zelfs Böhne bin
nen de lijnen, die grieperig staat te vlaggen (of: die vlaggerig
staat te griepen). Al snel vertrekt hij weer omdat iets hem niet
zint, ons met tien man achterlatend. Voetbal is geen golf!
Vroeger werd dit soort recalcitrant gedrag erbij de pupillen uit-
geschoffeld door leiders, trainers en vaders, maar onze veer
tigjarige welp reageert niet op zijn team.
Na een van onze schaarse aanvallen mag Joop een vrije trap
nemen vlak buiten het strafschopgebied. Als een cocaïnevrij
Maradona krult hij de bal over de muur: 1-1.
Het laatste kwartier aanvalsstormen van WA/Spartaan, mat
we houden stand. Zelfs solistisch ingestelde spelers als Va
der Woude offeren zich op en gaan 'in de dekking'. Na afloo
feliciteren de VVA-ers ons alsof we hebben gewonnen.
SONN
Wat het niet opnemen van een woord een zin kan verminke
en teweeg kan brengen, daarvan zal ik u thans verhalen.
In mijn eerste artikel en presentatie daarvan in de Schakel va
16 september jl., staat het volgende:
"Het laatste was ik aktief bij de veteranen waar ik het mef
maakte dat men vroeg of ik wilde opstappen a raison van
f 400,—contributie per jaar." Een oplettend lezertje ook vetf
raaan en ten zeerste met mij begaan maakte mij er op atteij
dat het woordje NIET er tussenuit was gevallen. Dus de zi
moest luiden: "waar ik het NIET meemaakte dat men vroeg
etc. etc.
Een meer dan groot verschil, nietwaar. En dit is niet iets uit d
oude doos maar uit de nieuwe doos. Dus zowaar een reakti
en een polemiekje want ik ben het met het oplettende lezertj;
eens dat het van de gekke is dat aan een aantal destijds geïr
viteerde veteranen onlangs het verzoek gedaan is om op 1
stappen, om vervolgens een aantal anderen te noden om tc
te treden. Ik ben het met de slachtoffers eens "Some da>
must be dark en dreary but not the last days of an AFC vet<
ran" schrijf ik, bij deze, vrij naar Geusebroek. Een AFC vet<
raan dient zelf uit te maken wanneer het zijn tijd is om er ee
einde aan te maken. Ik bedoel aan zijn voetbalcarrière. Ik acl t
bij deze een berisping aan de coach en de commissie op zij
plaats en wil u vragen op uw schreden weer te keren. Na d
hors d'ouevre au vinaigre' wilde ik u onthalen op een stukj
over het reilen en zeiln van de veteranen in de jaren '30 ma<
dat komt een volgende keer wel.
Dit omdat mijn oog viel op een artikel van april/mei 1930 dat
u niet wil onthouden omdat AFC zich toen veilig stelde in dez
klasse door een overwinning op Hollandia-Hoorn met 2-1. E
dat las ik op dezelfde dag, te weten 11 oktober 1992 dat AFC i
tegen Hollandia met 1-1 gelijkspeelde. Bij deze het verslag va
de wedstrijd van toen en integraal als hoofdgerecht. Smakeli
lezen toegewenst.
B. AC
A.F.C. IN VEILIGHEID
Hollandia met 2-1 geslagen
Overweldigend enthousiasme
De strijd is gestreden! AFC, onze oude club, heeft zich naee
aantal wedstrijden, die, wat spanning en eoties aangaat, zi
weerga zoekt, weten te handhaven. En waarschijnlijk heeft c
heroïsche strijd van ons eerste elftal dit groote voordeel g<
had, dat men is wakker geschud, dat clubliefde en saamhO'
righeidsgevoel versterkt zijn.
Voor Willy Brusse, die met zijn S.O.S. eerste en tweede kla1
pen etc. de leden wist op te zweepen, moet het een satisfact
geweest zijn toen hij de groote drukte aan het Station zag c
het uur van samenkomst. Honderden hadden zich opg
maakt om ons elftal in den wedstrijd tegen Hollandia bij
staan; niet alleen zij, die regelmatig onze wedstrijden volge
7
