i
i
I
I
i
we stonden als haringen in een ton. Een verademing was
het toen de tussen-wand openschoof; lekker koel zitten en
afwachten. De voorstelling begon. Bij de eerste scène
constateerde een heer rechts van mij, dat het fout zat. Zijn
geoefend oog zag, dat de KLM-lijndienst vanuit L.A. met 3
begon. Edoch, alle lijnvluchten van en op Amerika beginnen
met een 6. Gelukkig beinvloedde het de show niet. Ome
Piet landde op tijd en nog nooit heb ik zó charmant zó vals
horen zingen. Maar één ding is zeker: Ome Piet zette een
dijk van een rol neer. Bij het horen van een tekst als: 'Ama
teurs bestaan niet, alleen op AFC', ga je ongemerkt even
rondkijken. Ja hoor, de zaal zat vol, zelfs boordevol ama
teurs en amatrices. Echte liefhebbers, allemaal. Alleen aan
de apparatuur van de show was niets amateuristisch. Alles
was volmaalt professioneel. Wat zouden een Jaap a Cohen,
Bob Wildeboer en Pirn Adriaansz gelikkebaard hebben bij al
dat lekkers. En dan de reakties in de zaal! Honend gelach
bij de veeg uit de pan voor Etienne Spee, bedeesd gelach
bij een veeg uit diezelfde pan voor Kees, de pachter en een
instemmend zoemkoor bij het horen van de naam: Willem-
se. Ron van Doesburg zorgde voor de klapper. Zittend in
een schommelstoel met een AFC-boek op zijn schoot,
bracht hij een eigen lied, dat bij iedere AFC'er de fijne snaar
trof. Jammer, dat hij later in herhaling bracht. Uitgerekend
dat liedje moest niet. De betovering was verbroken. Maar
het blijft een goed lied.
Deze groep was niet de eerste die zong, dat dit clubje uniek
is in de wereld, maar ze hebben wel gelijk. Waar ontvangt
het bestuur zó stijlvol en waar wordt een traditie zó voortge
zet? Waar komt uit een voetbalvereniging zo'n goede show
tevoorschijn? In Nederland zeker niet en laat Piet Veensma
maar een enquête houden in de U.S.A.! De uitslag staat bij
voorbaat al vast. Heus er is maar één AFC.!
HENNY SOMERS-BLEKEMOLEN
EIND 1988 - BEGIN 1989
Mijn vrouw begrijpt niet wat ik nou zo leuk vind aan het voet
ballen. Daarom hierbij mijn verhaal van mijn laatste
wedstrijd in '88 en de eerste in '89.
Zoals wellicht bekend speel ik zo'n beetje playing-coach bij
het 7e elftal en fungeer ik af en toe als gast-speler (cq.flui-
tist) bij zaterdag-3. Soms mag ik dan ook zo af en toe mee
doen met het 10e elftal. Gebeurt dat allemaal tegelijk, dan
lig ik inderdaad op zondagavond gestrekt op de bank en ben
ik per ongeluk niet meer aanspreekbaar. So what?
Die laatste wedstrijd van vorig jaar was klassiek te noemen:
Op zondagmorgen 18 december uit om 10 uur tegen de Vo-
lewijkers 3. (Het oude nostalgische gevoel herleefde weer.
In mijn jeugd om half negen op de fiets bij Peek Cloppen-
burg op de Dam, weet u nog?) De avond tevoren bleken van
de 16 beschikbare spelers er maar 7 afgebeld te hebben.
Na veel belien toch 2 erbij geregeld die er de volgende mor
gen dan ook inderdaad niet waren. Met 9 man bij Volewij-
kers bleek de aanvangstijd niet 10 uur doch 12 uur te zijn
(kiein waarnemingsfoutje van de B-commissie.) In die 2
overblijvende uren toch weer 2 nieuwe mensen gerecru-
teerd. (Hiervoor dien je echte AFC'ers te bellen, die je nooit
op 1 januari of b.v. het jaardiner ziet (sorry hoor). Daar om
12 uur de scheidsrechter niet aanwezig is gaat er iemand
van de Volewijkers op de fiets naar huis om zijn spullen te
halen, waardoor de wedstrijd zo'n beetje om 12.45 begint,
ons middenveld is door die vele ingrepen alles bij elkaar
zo'n ruime 175 jaar geworden, hetgeen bij voortbewegen
een dergelijk hoorbaar en angstaanjagend kraken oplevert,
dat onze jonge tegenstanders van ongeveer 21 jaar de
moed niet hebben de middellijn te passeren. Einduitslag 1-3
en tegen 5 uur 's middags thuis. 'Was het leuk?' vraagt je
vrouw.
De eerste wedstrijd in het nieuwe jaar viel op zaterdag 7 ja-
4
