"Nee, ik heb geen zakgeld van Moe meegekregen."
"Nee, zeg!" (alsof we iets vies te koop aanbieden)
"Wat? Eén gulden? Nee hoor, AFC is al rijk genoeg."
"God, alweer dat nummertje?"
"Nee, niet bij u. U brengt mij geen geluk."
"Goed hoor, maar eerst vertellen wat er met dat geld ge
beurt."
"O.k., geef maar één. Neem ik er ook één bij de concur
rentie."
Voor de AFC-ers zijn we al een gewoonte geworden. De los
se gulden heeft bijna iedereen klaar en hopelijk groeit het
aantal leden, die er meerdere kopen. Uiteindelijk is het een
aardige manier om de club te helpen, reclame voor Sony te
maken, Ben tevreden te stellen en Letje en mij bezig te hou
den.
HENNY SOMERS-BLEKEMOLEN
ZATERDAG I KAMPIOEN EN NU OOK HOOFDKLASSER
Ondanks het feit dat iedereen na het laatst verschenen ver
slag in de Schakel weer een half jaartje ouder is geworden,
heeft het Zat I elftal afgelopen zaterdag het seizoen beëin
digd met het behalen van het kampioenschap in de eerste
klasse B van de AVB. Dit houdt automatisch promotie naar
de Hoofdklasse van de AVB in, zodat AFC volgend seizoen
kan bogen op twee hoofdklasse-teams, één in de KNVB en
één in de AVB (en misschien wel beide als kampioen, wie
weet).
De laatste wedstrijd was een mooie apotheose van een pri
ma seizoen, want uitgerekend concurrent WVHEDW was de
tegenstander. Met twee punten minder en een identiek doel
saldo (ieder +34) moet WVHEDW winnen om kampioen te
worden, terwijl wij aan een gelijkspel genoeg hadden.
In een entourage met prachtig weer, veel toeschouwers (zat
er iets voor je bij, voor volgend seizoen, Johan Cruyff?) en
een 'mooi' (zand-)veld speelde AFC vooral in de eerste helft
zeer goed en uitgekookt met een rustige en zeer betrouwba
re André Wijnand in het doel, met veel spelers achter de bal,
zodoende de speelruimte op de eigen helft klein houdend,
waardoor weer de snelle en gevaarlijke spitsen van
WVHEDW makkelijker werden uitgeschakeld, met Pim van
Dord en Theo Husers (wat een goede warming-up van jou,
Theo!) als aanspeelpunten en met enkele zeer fraaie aan
vallen, vrijwel allemaal ingeleid door Kees Gehring, die nog
altijd zeer snel is (dat vond zijn tegenstander ook) en meer
dere goede voorzetten gaf, waarvan er één door Jean Bol
len en maar liefst drie door Jos Kemna werden omgezet in
een doelpunt (waarom wilde je nou eigenlijk gewisseld wor
den, Kees?).
Zoals u ziet een concept uit het boekje. Na een 3-0
ruststand werd het gauw in de tweede helft 4-0 met daarna
nog enkele riante mogelijkheden op meer. Het laatste half
uur gingen de jaren toch wel meetellen, maar de voorsprong
was voldoende om winnend de finish te halen, waarna het
kampioenschap op de gebruikelijke wijze werd gevierd
(waarom werd er trouwens niet op mij gewacht voor de
foto?).
Volgend jaar dus hoofdklasse, weer wat ouder en weer wat
betere, jongere en meer getrainde tegenstanders. Het lijkt
mij in ieder geval verstandig om dan onze trainingsintensi
teit wat op te voeren. De gezelligheid zal er zeker niet onder
lijden. Maar goed, daar praten we nog wel over.
Als ik zo eens het seizoen de revue laat passeren, moet ik
zeggen dat een brede selectie zoals we die hadden, hard
nodig is geweest en ook de basis van het kampioenschap is
geweest. Blessures, vakanties, zakenreizen etc. zijn daar
door altijd goed opgevangen. Een brede selectie zal zeker
ook volgend jaar nodig zijn, maar gezien de vele aanmeldin
gen die er al zijn, is het misschien nodig een ballotage-com
missie in te stellen. Zelfs de, qua resultaat, traditioneel
slechte maanden januari en februari zijn we dankzij de lan
ge vorstperiode goed doorgekomen. We speelden in de pe
riode januari/half maart maar één keer, uit tegen DRC, en
leden prompt de enige nederlaag van het hele seizoen. Het
werd zelfs zo koud dat we de wekelijkse trainingen moesten
afgelasten (niet lachen). Nog een woord over het roulerings-
systeem dat we dit jaar hanteerden (nee, geen bridge- of
golfsysteem) maar het systeem Gé van Dijk. Over het alge
meen verliep dit heel behoorlijk, hoewel er bij sommige spe
lers op het laatst wel enige discrepantie was in het aantal
gespeelde wedstrijden. Dit valt dan wel weer mee als je
goed kijkt naar de spelregels van dit systeem. Deze worden
trouwens aan het begin van het nieuwe seizoen in boek
vorm uitgegeven om misverstanden te voorkomen. Omdat
iedereen zich echter in de meeste gevallen heel sportief
opstelde, wil ik alle spelers, ook namens Gé, hiervoor een
compliment maken.
Dan komt nu de galerij der kampioenen.
Gé van Dijk, de coach. Prima leider zoals altijd. Zei hij vroe
ger bij het eerste altijd: "Jongens, achter de boel dicht en
vóór eentje erin", nu was hij zo overtuigd van de aanwezige
kwaliteit dat hij rustig op vakantie ging en de coaching in de
laatste wedstrijd aan Martin overliet.
Martin Duinker, de grensrechter. De rode vlag heeft nog
steeds zijn voorkeur, verdwijnt soms spoorloos in het Hoge
Noorden, maar is, als het erop aankomt, coach, grensrech
ter en verzorger tegelijk.
Nol Kuikens, enthousiast en stijvol keepend net als vroeger.
Zat helaas in de beslissende fase in Hong Kong.
Kees Boyenk, speelde in zijn wedstrijd goed en constant,
miste helaas de laatste fase door een knieblessure.
Ernst Huisman, al van oudsher bekend als een goede, ka
raktervolle rechts back, verrraste vriend en zeker vijand
door in de laatste wedstrijden als pinch-hitter enige fraaie
goals te scoren.
Edwin Geluk, als links back en vooral als laatste man in de
laatste wedstrijden een kanjer. Kan zo in het eerste. Laat te
genwoordig het 'praten' wat meer aan anderen over.
Theo van Duivenbode, rustbrenger in de achterhoede, zeer
effectief spelend en altijd met de gezonde wil om te winnen
(zou hij ervaring hebben?).
Klaas Veen, te weinig gespeeld naar zijn zin, ook veel bles
sures gehad, maar indien aanwezig overal inzetbaar en be
trouwbaar spelend.
Jan Sandberg, zelfde verhaal als bij Klaas, speelde vooral in
de laatste wedstrijd als links back uitstekend.
Rein Akkerman jr., was soms met zijn gedachten ergens an
ders, maar speelde vaak ook zeer gedegen, loopt nog
steeds niet op dieptepasses.
Ron van Doesburg, hard werkend, soms onvoorspelbaar,
ook voor zijn medespelers, maar altijd enthousiast.
Theo Groeneveld, de bal-artiest op de vierkante meter, nog
steeds een genot om naar te kijken als hij fit is, moet daar
om ook niet meer zo'n flinke warming-up doen.
Jack van Gelder, vaker en langer op de televisie dan in het
veld, hoewel hij het meest aan de voorbereiding deed.
Pim van Dord, natuurlijk één van de steunpilaren, had er
veel voor over om te spelen, hard voor zichzelf en soms voor
ons, gaf zoveel dat zelfs hij in de laatste wedstrijd kramp
kreeg.
Theo Husers, de grote motor van het team, altijd aanspeel
baar, spelbepaler, topscorer, stoorzender, kortom com
pleet.
Jean Bollen, nog steeds geen kopper of tackelaar, maar wel
nog de stilist, de man van de subtiele passes, scoorde enke
le zeer belangrijke goals.
Rob Overweg, speelde in het begin van het seizoen goed,
9
