VAN DE REDAKTIE
ONS EERSTE
Aan de andere kant van deze pagina kijkt de acceptgiro
van Otto u voor de tweede keer dit seizoen uitnodigend
aan. Penningmeester zijn van een club als AFC, meer dan
1200 aanverwante zielen, is geen lolletje. Het administre
ren van lasten en baten kan nog, het is een kwestie van cij
fertjes op de juiste plaats zetten. De moeilijkheid zit hem in
het innen van de baten. De belangrijkste hiervan zijn na
tuurlijk de kontributies. Het is onvoorstelbaar dat op drie
kwart van het seizoen er nog tal van mensen zijn (15%!), die
hun verplichtingen niet zijn nagekomen. Wanneer je een
winkel binnengaat en je koopt een pondje suiker, je vertelt
erbij dat je van plan bent het bedrag pas over acht maanden
te betalen, zal de winkelier je eerst met open mond aansta
ren. Vervolgens zal hij de politie bellen en je laten wegha
len. Deze handelwijze wordt door meer dan 150 mensen
van onze vereniging toegepast. Het laten weghalen zou iets
te veel zijn; de vergelijking dient alleen om uit te laten ko
men hoe absurd menselijk gedrag kan zijn.
De acceptgiro z.o.z. ligt even anders, hij is uitgegaan met de
bedoeling ons 90-jarig bestaan financieel te stutten. Men
heeft plannen gemaakt die geld kosten. Van de eerder ge
noemde 1200 zielen behoren er ruim 700 toe aan de jeugd,
zij zal centraal staan. Het is de moeite waard om wat voor
hen te doen, zij zullen de naam van onze vereniging in de
toekomst hoog moeten houden.
De afgelopen verslagperiode bracht ONS EERSTE 2 uit 2,
te weinig om mee te blijven doen in de race om de boven
ste plaats. Niettemin: er zijn nog zeven wedstrijden te gaan.
Op 15 april ontvangen wij VUC thuis (uit werd het een ecla
tante 5-1 overwinning!), daarna, de tweede Paasdag, bezoe
ken wij DWV, dat zich nog steeds in het onderste gedeelte
van de ranglijst beweegt.
Een licht programma? In ieder geval zijn er perspektieven
om onze positie te konsolideren.
N.B.
Net voordat de redakteur zich richting drukkerij zou bewe
gen, kwam het bericht dat het kontrakt met onze trainer
Doby Peters met andermaal een jaar is verlengd.
Een verheugende mededeling voor beide partijen!
Zeeburgia - AFC: 0-2
"Een wedstrijd die snel vergeten moet worden", was de
konklusie van een trouw aanhanger, ledereen aanwezig op
het schaars bezette en koude veld aan de Kruislaan kon dit
beamen.
Een sfeerloze ontmoeting op een moeilijk bespeelbaar ter
rein. Een gladgeschoren biljartlaken, besprenkeld door een
mals regenbuitje is veruit favoriet bij elke voetballer. Een
droge stugge bodem doet je struikelen over de bal, geeft
niet mee bij een sliding en wanneer er ook nog een beetje
wind staat kan het verdriet voor een echte voetballer niet
op.
Veelvuldig ging men horizontaal, de verzorgers liepen af en
aan. Koploper in het neergaan is ongetwijfeld onze Etienne
Spee, centrumspits. De plek waarop hij opereert is zonder
meer de meest kwetsbare als het gaat om je evenwicht te be
waren. Bovendien is hij niet bang, vermijdt geen enkel duel
en heeft slechts oog voor dat uitnodigende net. Er wordt ge
zegd dat als Etienne niet speelt, Ko thuis kan blijven.
In dit geval werd Eddy Meyer het eerste échte slachtoffer.
Het lachje waarmee hij het veld verliet leek meer op een gri
mas. Het is niet zijn gewoonte om uit te vallen. Willem
Lenglet nam zijn plaats in en deed dit bekwaam.
Een schuiver van Theo van Seggelen, net voorlangs, was de
enige aktie die genoemd moet worden voor de rust.
De tweede helft met de forse noordooster tegen gaf nauwe
lijks verandering te zien in de spelopvattingen van beide
ploegen. Zeeburgia zou dolgelukkig zijn met twee punten,
ook een puntendeling kon tot tevredenheid stemmen; AFC
moest winnen; de achterstand op koploper Elinkwijk zou
anders onoverbrugbaar zijn. Zowel in als buiten het veld be
gon men zich te verzoenen met de blanco-stand tot het mo
ment dat Pim van Dordt zichzelf plotseling vrij voor het vij
andelijk doel zag verschijnen. Aan Pim zijn dit soort kado-
tjes welbesteed: 0-1Dat gebeurde in de 72-ste minuut, tien
minuten later werd Etienne gewisseld voor Henny Kott-
mann. Deze laatste betrok bij zijn eerste balkontakt Philip
uit den Bogaard in het spel, deze week uit naar links en van
daar verscheen de bal hoog voor het doel. Keeper Lakeman
werd gehinderd door de laagstaande zon, het leer toucheer
de zijn handen en viel voor de voeten van Rob Ouderland:
0-2. We smaakten voor de tiende keer het zoet der overwin
ning, smaakvol bleek het dit keer niet.
Nog voor het laatste fluitsignaal haastte menig supporter
zich naar een veilig, warm onderkomen; de 1ste april geleek
kouder dan de gehele voorafgaande winter.
AFC - RCH: 0-1
Toen het clubhuis tegen half drie zijn inhoud prijsgaf, wer
den de lijnen om ons hoofdveld toch enigszins bevolkt. Toe
gegeven: de lentevoorspelling van het KNMI bleek voor de
zoveelste keer uit de lucht gegrepen te zijn; opnieuw was
het koud en guur aan de De Boelelaan. De wedstrijd tegen
Racing Club Haarlem was echter onze laatste kans om aan
sluiting te behouden; échte leden behoorden daarbij te zijn.
Van meetaf aan werd er fel op de bal gespeeld, het mocht
geen herhaling worden van de uitwedstrijd, waarbij wij
onze grootste nederlaag (4-0) leden. Willem Lenglet nam
opnieuw de positie in van de laatste man, Eddy Meyer was
nog steeds geblesseerd. Evenals op 23 oktober hadden we
gedurende de gehele wedstrijd een overwicht, onze aanvals
drift manifesteerde zich vooral in de eerste helft op rechts,
waar Lloyd Headly veelvuldig aan de bal was. De opzet van
de aanvallen bleek te doorzichtig, gemakkelijk kon de Ra
cing Club deze pogingen de baas ook al omdat de bal nogal
eens vrijwillig werd ingeleverd.
Aan beide kanten deden zich weinig uitgespeelde kansen
voor, de 0-0 stand bij de rust droeg derhalve elders tevre
denheid weg.
De tweede helft hetzelfde laken een pak, het tempo bleef
hoog. AFC gaf de toon aan, RCH kontinueerde met het
speltype dat ook bij de thuiswedstrijd zo succesvol was ge
bleken: alert verdedigen en wachten op dat ene kansje. Dat
kwam in de 65ste minuut. Een snelle uitval over rechts
bracht de bal bij Arthur Maaswinkel, die de Haarlemmers
beheerst op voorsprong bracht: 0-1.
Mochten er nog kampioensaspiraties zijn, dan moest nu
alles uit de kast. Dat gebeurde, de wil was wel terdege aan
wezig. Dit keer hadden we tot het avondeten kunnen blij
ven voetballen, gescoord zou er niet worden. En dan te be
denken dat we op Elinkwijk na het meest aantal doelpun
ten hebben laten noteren, 36 uit 18 wedstrijden.
De verdediging van RCH bleef op slot, ook de latere wissel
spelers Henny Kottmann en Tycho Sulsters hadden de sleu
tel niet bij zich. Toen Arnold de 6-0 overwinning van Elink
wijk doorgaf, wisten we het. Op de 8ste april moest de
strijd om het kampioenschap van de hoofdklasse A in theo-
