ZO ZIE IK DAT (3)
Onze sociëteit staat voor u open
feesten, recepties, diners
Maandags clubavond
deze wedstrijd te schrijven?" vraagt ze. "Alleen als het de
moeite waard is, anders niet" is het antwoord.
"Vandaar dat we altijd van die dunne Schakels hebben"
konkludeert haar echtgenoot dan.
Paradoxaal
Pas diep in de tweede helft verzekerde het vijfde zich van de
overwinning in de zo belangrijke wedstrijd tegen DCG, de
nummer twee van de ranglijst. Waarschijnlijk ging de kondi-
tie een woordje meespreken, onze jongens bleven het voor
die afdeling hoge tempo tot het einde volhouden. Ook de
inzet was te loven; Peter v.d. Dungen, leider, was een tevre
den mens. In de eerste helft gebeurde het meermalen dat
rechterspits Tromp zich als een levende torpedo tussen de
dichte mensenhaag wrong om de bal toch nog voor te krij
gen. Zijn reakties na afloop van deze 'kamikaze'-akties lie
pen nogal uiteen. Een enkele keer moest een doelpaal het
ontgelden, de andere keer gingen de handen in een hulpe
loos gebaar omhoog. Niettemin bleef hij levensgevaarlijk
voor zijn tegenstanders. Of de knock-out van Ferry de Vries
ook onder deze noemer (inzet) viel, moet betwijfeld wor
den. Onze doelman trapte de bal tegen zijn leider, tevens
verzorger, had er de handen vol aan, ook al omdat hij re
gelmatig tegenstanders bijstond.
Deze handelingen, hoe paradoxaal het ook moge klinken,
waren toch tekenend voor een alleszins faire strijd.
De aanblik van enkele naast elkaar liggende velden met
daarop voetballende jeugd vervult mij altijd met een gevoel
van blijdschap. Dat spontane gekrioel en die natuurlijke be
weeglijkheid van kleine mensjes, die hun komst op deze aar
de nog slechts zo'n één of anderhalve decennium achter
zich hebben, geven mij veelal de gedachte dat de wereld nog
niet zo slecht in elkaar zit. Wat dat aankomende voetbal nu
precies met de mondiale mentaliteit te maken heeft kan ik
niet in twee of drie woorden uitleggen, maar gevoelens zijn
vaak niet konkreet af te schilderen. Wat speelt is dat plotse
ling opkomende gevoel van enkele seconden opperst geluk
(filosofen noemen dat soms een 'piekervaring') op het mo
ment dat je netvlies iets registreert en vervolgens naar je her
sens doorseint dat er wat bijzonders aan de hand is. Wel nu,
dat overkomt mij bij de eerste aanschouwing van voetbal
lende (of wat voor sport dan ook) door kinderen. Meerde
re keren per week ook bij AFC te ervaren. Een wereldje van
wisselwerkingen tussen vaders en zonen (maar de moeders
zijn in opmars!), tussen de leiders en hun jongens en tussen
de ouders en de elftalleiders. Er bestaat een ouderras, en die
kom je bij elke sport tegen, dat zich ten aanzien van de
sportverrichtingen van zijn telg(en) zo gezinschauvinistisch
opstelt, dat het tekort aan objektief beoordelen bijna verte
derend aandoet. U kent die vaders wel, die hun zonen, niet
zelden tegen diens zin, zodra de teamleider in hun nabijheid
is, in een keurslijf van discipline proberen te stoppen. Die
vaders, die hun zonen-in-voetbalaktie vanaf de lijn verbaal
met onparlementaire taal bestoken, zodra zij niet datgene
presteren dat zo mooi in hun verwachtingspatroon past. Die
vaders, die hun (vermoedelijk) talentbelovende nageslacht
als een bokstrainer achterna lopen, zodra de strijd gestreden
is. Handdoek in de hand, de blik in de ogen tevreden of te
leurgesteld, naar gelang de prestaties van zoon-lief, en in de
andere hand de sigarenkoker, omdat 'die meneer van AFC'
(waarmee de teamleider bedoel wordt), misschien best een
rokertje wil. Dat er niet elk jaar een Cruyff geboren wordt,
realiseren deze vaders zich waarschijnlijk wel. Maar waarom
zou bij de geboorte van hun zoon niet de planetenstand aan
het kosmische uitspansel voetbalgunstig zijn? Waarom zou
hun zoon niet dat lang-verwachte voetbalwonder zijn? Ik
heb de indruk dat moeders over het algemeen veronderstel
de voetbalcapaciteiten nuchterder bekijken. Zijn ze beter
gei'nformeerd over het wèl of niet kunnen van hun kind,
dat negen maanden lang een hechte eenheid met hen was?
Wat ik niet geprobeerd heb is om dat supertrotse en hyper-
verwachtingsvolle vaderras negatief af te schilderen. Ik denk
dat het in het voetbalwereldje past. Al was het alleen maar
om de tegenstellingen in stand te kunnen houden. Want te
genover de altijd aanwezige (objectief of subjectief inge
steld) staan de uitsluitend wegbrengende ouders. U moet ze
vast wel eens gezien hebben. Er stopt een middelgrote en
een op een zekere bemiddeldheid van de chauffeur/eigenaar
wijzende auto bij het begin van AFC's oprijlaan. Er vliegt
een sporttas naar buiten, vrijwel onmiddellijk gevolgd door
het jochie zelf. Voordat dat knaapje drie stappen in de rich
ting van het clubgebouw heeft kunnen zetten is de limousi
ne zoevend verdwenen. Richting bridge-drive, coacktail-par-
ty, barbe-cue of een andere op decadent handelen lijkende
bezigheid. Als ik zo'n voetbaljongetje door de openstaande
portier de auto zie uitflitsen, moet ik wel eens denken aan
dat moment van al lang geleden, dat ik op een bosrijke
autoweg een hond de auto uitgezet zag. Vergeeft u mij de
vergelijking, die natuurlijk uiteindelijk niet opgaat, leder
een kent wel het moment, dat je, door tijdgebrek gehin
derd, je kind snel even bij AFC afzet om vervolgens over te
gaan tot de strenge orde van de afspraken in de Succes-agen
da. Maar als het een gewoonte wordt ben je, denk ik, op de
verkeerde weg.
Dan hoor en zie ik liever die wanhopig/blij/teleurgesteld/
tevreden/benauwd/opgelucht roepende vaders en moeders
langs de krijtlijn. Dat duidt in ieder geval op gemotiveerd
heid.
Zo zie ik dat.
Hans de Bie
AFC-ers, ABC-ers, ACC-ers, ATC-ers!
Tevens unieke gelegenheid voor
het houden van alle soorten
op de week-ends vanaf 10 uur
ruime parkeergelegenheid
andere dagen vanaf 14 uur
keus uit vele menu's
(dinsdag gesloten)
tijdig bespreken
uw gastheer is Cor Roelofs
telefoon 44 55 75
3
