ONS DERTIENDE
BAR TALK
VAN DE REDAKTIE
U leest het goed, geen tik- of zetfout. No practical-joke.
Bij wijze van uitzondering, ook al omdat ons eerste vriende
lijk moest spelen tegen Hollandia in Hoorn, krijgt u deze
week een verslag van ons veel bezongen dertiende.
Nou verslagga je gang, Henk.
AFC 13 - RAPIDITAS, zoveel
Uw desgevraagde verslaggeefster Hennie Somer beëindigde
haar verslag van 'ons eerste' - AFC tegen CVV - met:
"een leuke wedstrijd om te kijken en om te verheugen op
de volgende."
Ik vond het een mooi eind om er mijn (ongevraagd) verslag
van 'ons dertiende' mee te beginnen.
We speelden tegen Rapiditas zo en zoveel, op het hoofd-
veld d.i. vlak vóór de schoonste zaal van vele schone zalen,
Sociëteit Goed Genoeg. Start 12 uur. Half twaalf verzame
len dus. Blij weerzien na zoveel weken gedwongen rust.
Kwart voor twaalf staan we al te trappelen van ongeduld.
Het veld, ons veld, ligt er onberispelijk, welhaast maagde
lijk bij. Zouden we niet alvast? Ja, laten we maar gaan.
Oh, wat ruikt het gras al lekker. Het lijkt wel lente.
Een jolige meeuw scheert krijsend over de lat.
Jaap Willemse test de paal met een afstandsschot.
Jan van Dijk schiet hard maar dermate onzuiver, dat een
belangstellend jeugdlid naar later zal blijken, net geen
schedelbasisfractuur oploopt. Waar is de tegenstander
eigenlijk? Fred van Someren trekt een sprintje en zijn
veters nog wat aan. Bas Knoppers wuift ergens naar om
hoog naar zijn exotische prinses Jonina, die achter glas
iets van een zeemeermin uitstraalt. Het hele aquarium
wuift trouwens terug. Jonina werpt een kushand. Bas
maait over de bal.
Achter ons, daarginds op de dijk, staat een file. Op weg
naar de RAI waar onze nationale kilometervreters zich
zullen vergapen aan de mannelijkste van alle vervoermidde
len: de trucks. Honderden opgepoetste uitlaten (vakjargon:
pijpen) worden door in veel te keurige pakken gestoken
verkopers (vakjargon: sales engineers) van hun laatste stofje
of vingertast ontdaan. Zouden die lui van Rapiditas in die
file zitten?
Na nog een kwartier wachten melden zich om half een
welgeteld vijf Rapiditassen. Aardige jongens die wel willen.
Onze eeuwig jeugdige aanvoerder Paul Koster heet ze wel
kom en regelt het zo, dat we om kwart voor één, acht tegen
acht tegenover elkaar staan. Met drie AFC-ers in de Ra
piditas gelederen wordt er teminste een beetje tempo in
de blauw/witte ploeg gebracht. Maar omdat we dit seizoen
nog helemaal niet ene keer verloren hebben, denken we
er ook vandaag niet aan de tegenstander te gerieven.
We winnen dus weer. En blijven aan kop. Kan het nog
mooier? Inderdaad het kan nog mooier, namelijk zonder
één waarschuwing. U vraagt hoe dat kan? Dat kan omdat,
wij noch de 'scheids' noch de 'grens' ooit zullen aan- of
naroepen. Omdat obstructie niet ins ons boekje voorkomt,
omdat wij de tackle slechts kennen als hond en (is Kees
Gehring daar?) omdat wij op het juiste moment onze
mond weten te houden.
Ook ons publiek is anders. Beter? Eerder minder!
Meestal een mannetje of tien, waaronder veel vrouwen.
Die wij persoonlijk begroeten bij het betreden van het
veld. Zoiets schept een band. Bij 'ons dertiende' bén je
nog iemand. In of buiten de lijnen, men kent elkaar.
Het lijkt u wel iets, hè?
Wat let u dan, lieve lezer, om aanstaande zondag maar
meteen de proef op de som te nemen. Als het niet wordt
afgelast en de tegenstander is zo vriendelijk om te ver
schijnen dan beleeft u weer eens zo'n echt ouderwets
gezellige wedstrijd. Of zoals Hennie Somers het zo mooi
zei: "Altijd een leuke wedstrijd om te kijken en om te
verheugen op de volgende".
U hebt alvast de hartelijk groeten van uw middenvelder,
Henk Steinvoorte
Veteranen
Deze strijders hebben sedert kort een keurig
roodzwart shirt met op de linkerborst het
AFC-embleem met daaronder in mooie
letters het woordje "veteranen".
Werkelijk een schone aanblik. Maar er is
een maar. De shirts zijn aangemaakt in een
eenheidsmaat zo te zien. Hetgeen inhoudt,
dat b.v. Rob Bernard er amper in past.
Desgevraagd antwoordde hij, dat het zijn
spel niet bei'nvloedt omdat hij nu eenmaal graag strakzitten-
de kleding draagt. Ook in het dagelijks leven.
Onze makkers bestreden de Black Devils. Eindstand 1-1.
Bij het napraten ontdekten we nog de oude AFC-makkers
Willy v.d. Smagt en Cees van Hattem. Het gaat hen beide
goed en ze doen de bekenden de groeten.
Paultje
Terwijl we zo wat praatten kwam ineens de ober vragen
wat we wilden drinken van de Heer Meyer. Weliswaar
was ons antwoord gauw gegeven, maar toch. Een derge
lijke aanbieding komt zo zelden voor, dat ik al snel op
inlichtingen ben uitgegaan. En wat bleek?
Paul Meyer was in de afgelopen week 50 geworden en
wilde ons daarvan op deze plezierige wijze blijk geven.
Er is echter een voorwaarde, die hij aan de veteranen en
de overige bekenden stelt. Hij wenst van nu af geen Paultje
meer genoemd te worden. PAUL moet het zijn.
Op onze vraag of hij dan wellicht op zijn zeventigste Paulus
wil heten kwam hij met het stereotype Blinde Maupie-werk.
Poetsen
Ter ere van onze vijfen tachtigste verjaardag verwachtte het
Bestuur vele gasten. Dan zou het leuk zijn als de bekers en
medailles etc. in onze kasten er keurig bij zouden staan.
In een tweetal zittingen hebben een aantal AFC-dames zich
keurig van deze taak gekweten.
Zo kwam men ook aan de prijzenkast van de honkballers.
Even was er onder de poetsdames licht gemurmel van:
Laat de ABC-dames enz. enz. U kunt zich dat indenken.
Maar Otto van Rijn, de poetsleider, wist het werk toch
voortgang te doen vinden.
Hij vroeg de dames te kijken door de bredere en grotere
Stichtingsbril. En daar konden de dames zich in vinden.
Vandaar. Ook ABC staat er weer blinkend bij.
Jan Tjailing
De kritiek op het afdrukken van het (pas)fototje van
Hennie Somers, vorige week bij het verslag van het eerste,
had de redakteur wel verwacht. Sommige verslaggevers, die
eerder hun licht hadden laten schijnen over de verrichtingen
