in HET EERSTE Hebben ze die top bereikt, dan redden
ze zich verder wel alleen - vinden de moeders.
Wij zijn wat trots op Wilke Fröhlicf de eerste vrouwelijke
leidster van de jeugd - ik vraag me af: wordt ZIJ perhaps
aangeduid met NN in de opstellingen? En zijn er zo weinig
vaders? Ach nee, ik ken het beeld van een oer AFC-vader,
die zijn er genoeg, gelukkig!
Intussen - de obers staan af te wachten tot ze de Parfait
Havanoise mogen binnenbrengen - staat er een stel AFC-
moeders, warm ingepakt te zingen en te zwaaien met AFC-
vlaggetjes, om hun zoontjes aan te vuren. Hennie aan de
piano, maar ze holt toch naar voren, als ze haar zoontje
moet aanvuren en vergelijken met z'n Pa. Een andere
Mevrouw zong bijvoorbeeld:
Mijn zoon heet Jantje, hij speelt rechtsbuiten,
gaat nét als Pa, soms door roeien en ruiten.
Zij krijgen beiden vaak op hun mieter.
Jantje van Pa en Pa van de arbiter.
Vader heeft op de leiding constant kritiek
en van zijn geblèr wordt je doodziek.
Je kunt er op wachten - lang zal het niet duren,
dat ze niet Jantje, maar PA het veld uit sturen.
Jammer dat er geen band-recorder aan stond.
Dat was er Daisy - beeldschoon in een costuum van Madame
de Pompadour - dat 60 jaar geleden door Henny's moeder
als Truce Inpijn werd gedragen en geheel met de hand door
haar genaaid was Daar liep Daisy dus in te pronken en
openhartig en ondeugend zong zij van haar liefdeleven.
Uit haar hoepelrok kwamen achtereenvolgens een ACCer,
een ABCer en een ATCer te voorschijn - WIE dat waren,
konden wij niet herkennen. Maar in het laatste couplet
besloot Madame de Pompadour toch maar bij haar AFCer-
AOWer te blijven. (Ben benieuwd)
Ach er was veel pret bij elkaar en apart aan de tafels, er ge
beurde nog veel meer: we kregen allemaal een beeldige
orchidee van de Heren - een geweldige verrassing! Bedankt!
Ook de milde gevers en geefsters bedankt voor de fantas
tische en vele prijzen voor de verloting - nou stop, ik blijf
niet aan 't bedanken en ik kan niet alles opnoemen. Wij
hadden een Seniorentafel - hoewel meteen bloeiende
schoonheid ertussen, met een bééld van een jurk aan. Het
was toch zo fijn elkaar wéér te zien en we zijn trots op de
twee eregasten: Mevrouw Mellegers en Mevrouw Bleeke-
molen - ik hoop, dat ze nog lang ons Dames-Jaardiner zul
len opfleuren, onder het Motto 'Het geluk is daar waar je
het brengt'.
EEN AANGETROUWDE
HET VOETBALLOZE TIJDPERK
Zondag 23 november 1978 werd de laatste competitie
wedstrijd bij de amateurs verspeeld. Dat is dus ruim twee
maanden geleden en zoals het er nu uitziet kan het nog wel
even duren voor we weer tegen een bal aan kunnen trappen.
Ook trainen is alleen goed mogelijk in de zaal, op het strand
of in het buitenland, zodat ook wat dat betreft het kontakt
met de bal niet meer aanwezig is voor de meeste spelers.
De negatieve effecten voor de conditie lijken duidelijk, hoe
wel de meer fanatieke schaatsers daar nog wat aan kunnen
doen.
Ook het kontakt met de teamgenoten gaat vaak verloren.
Het is niet onmogelijk, dat sommige spelers van één team
opnieuw aan elkaar voorgesteld dienen te worden, als de
competitiedraad weer opgevat wordt. Toch zijn er ook
positieve kanten aan de gedwongen winterstop. Zo kunnen
de wintersporters zonder problemen op reis gaan, evenals
trouwens de zonzoekers in het Zuiden, die daar overigens
een heel contingent uitgeweken Nederlands profvoetballers
kunnen tegenkomen.
Voor vele voetballers zullen zich ook nieuwe werelden ope
nen, zoals een volledige zondag binnen het gezin, de moge
lijkheden tot het bezoeken van musea, theaters, dierentui
nen e.d.
Ook kunnen eindelijk die klusjes, die al veel te lanq uitge
steld zijn, afgemaakt worden.
Zelfs zou men een stukje voor het clubblad kunnen schrij
ven, want ook voor redacteuren daarvan is het een slechte
tijd.
Hopelijk niet lang meer, want de honger naar de bal is
moeilijk te stillen en een noodcompetitie blijft toch maar
een surrogaat.
AMERIKA
Amerika lijkt het land van de voetbaltoekomst. Nu Michels
en Kraay de dollars gaan binnenhalen, zullen ongetwijfeld
een aantal Nederlandse spelers de overtocht wagen.
In ieder geval zit voetbal in Amerika in de lift, zoals ook
blijkt uit de berichten van Eric Visser, die vorig jaar voor
zijn studie naar de V.S. reisde. Hij voetbalt daar ook, hoe
wel het als nieuweling erg moeilijk is een vaste plaats in het
Collegeteam te veroveren.
Dat lukte pas in de laatste wedstrijd, toen het wel om het
kampioenschap ging. Eric Visser from Amsterdam, zoals hij
in de plaatselijke kranten vermeld staat, werd door zijn
coach in de mandekking op de gevaarlijkste man van de
tegenpartij gezet. Eric kennende, is dat een fluitje van een
cent voor hem. De opzet slaagde dan ook volkomen en door
de tegenstanders werd niet gescoord. Wel door de ploeg van
Eric "The Dons", die met 2-0 wonnen en daardoor kampioen
van het Amerikaanse College-voetbal werden.
Eric laat alle bekenden groeten en wij wensen hem veel suc
ces toe.
Wellicht wordt hij nog eens door Michels of Kraay ontdekt.
F.R.
BAR TALK
Wegblijvertje
De clubgenoot keek mij aan op de "Opa Bob
by "-toer.
Niets deugde er. Dat vermoedde ik meteen.
Ik kom voorlopig niet meer naar het clubhuis,
zie hij. Ik kan alleen maar klaverjassen en met
al die skaters kom je dan niet aan je trekken.
De verwarming doet het niet of slecht. En
dan zorgen die twee muziek-terroristen ach-
ter de bar er ook nog voor, dat je je naaste
buurman niet kan verstaan. Tot een gesprekje kan je niet
komen. Neen, mij voorlopig niet gezien.
Guus
De Heer Guus Drager is reeds enige tijd verzorger van het
illustere gezelschap, dat zich onder de vlag van het dertien
de heeft geschaard. Hij was reeds speler van S.D.W, D.W.S.,
Ajax en het Nederlands Elftal.
Enige tijd geleden werd hij gekroond tot Prins Guus de Eerste
van de Carnavalsvereniging van Ouderkerk aan de Amstel.
Tal van titels werden hem daarbij toebedeeld. Ik herinner
4
