MIXED PICKLES
ingelegd door Pim Adriaansz en George Wijnand
De captain
Twee dagen na zijn dood vernamen we het in een berichtje in de krant: Wim Staats overleden. Het is net alsof
de geest zo'n bericht weigert te verwerken. Kan niet, Wim is er altijd, achter de goal bij AFC, naast de screen
bij ACC. Maar 't kan wel, langzaam dringt dat door. Geen waanzinnige conversaties meer, die geen dijenklet
sers waren, maar gesavoureerd moesten worden als een heel droge sherry. Wim was een man waar je kleine
vreugden mee deelde. Zo'n stralende vroege zondagmorgen als 't vers gemaaide gras zo heerlijk ruikt. De toss;
jongens we gaan batten.
We zullen 't hier niet hebben over wat Wim allemaal voor ACC en AFC heeft gedaan. Al had hij jarenlang
niets meer gedaan, dan nog. Hij was de levende verbeelding van wat grijze voorgangers ooit in hun hoofd heb
ben gehad toen ze die clubs gestalte wilde geven. Niet zo maar iets met statuten en een huishoudelijk regle
ment, opgericht om voetbal en cricket te spelen. Zeker, heel interessant, maar t is maar een deel van het
verhaal. Voor hen, die niet meer spelen, is de ambiance belangrijk, de mensen waarmee je opgegroeid bent,
waarmee alle herinneringen naar je eigen jeugd verbonden zijn. Eigenlijk een beetje egoistisch, verdriet om
onszelf, om de lege plekken die er zijn gevallen, of verdriet om Wim? Echt, beide.
Bijna dertig jaar geleden cricket in het tweede met Wim als captain. Drie seizoenen hebben we hem meege
maakt, onvergetelijke zomers. Elke zondag weer een gebeurtenis. Niet omdat we allemaal zo goed speelden,
maar óm het loutere samen zijn en samen uit zijn. Reeksen herinneringen aan Wim. Laten we er één ophalen.
Misschien zegt 't u niets. We speelden tegen Quick (H) uit. Het was toen een piepjong elftal, vreselijk fanatiek,
dat cricket zó serieus nam dat je er moe van werd. In de kleedkamer, voor de wedstrijd, hield Wim een pep
talk. Hij had 't over Piet Marseille, het openingsdebat van de Hanen. Die mochten we vo ral niet uit de poten
laten vallen, want dat was hun beste man. Wim van der Hurk zou de aanval openen. Aldus op de tenen getild
rukten wij óp naar de wickets. Wim op z'n vaste stekkie, eerste slip, wij tweede slip, Loekie Woudstra point,
Hans van Weelde in de leg slip. Jan Bregman cover point, kortom, verspreiden. Doodse stilte, Wim van der
Hurk bowlt. Een schoonheid van een bal, een inswinger even buiten de off-stump, die snel van de mat kwam,
de kant van het bat van Piet een heerlijke zoen gaf en vervolgens recht op kniehoogte naar de handen van
Wim ging. Onze captain grabbelde en legde vervolgens de hele handel op 't gras. De stilte was om te snijden.
Van der Hurk vloekte zelfs niet binnensmonds, wat hij zijn cricketleven lang gedaan heeft als iemand een
vang uit z'n poten liet vallen. De captain bleef de situatie meester, schraapte zijn keel en riep: 'well bowled,
Wim, nog zo een'. Piet Marseille maakte er een stuk of zestig en toen de schaduwen lang werden, redde Wim
de draw.
Waarom nu juist deze herinnering? Omdat de situatie zo bizar was. Wim Staats bezat het grote menselijke ver
mogen om het bizarre in het leven te herkennen en ernaar te handelen, de echte bron van nauwelijks hoorbare
humor.
Natuurlijk, Wim had ook z'n fouten en misschien niet eens zulke kleine. Maar dat waren, wat de fransen zo
mooi weten te zeggen, les défauts de ses qualités.
ACC en AFC zijn op 6 november een beetje armer geworden. We hebben een vriend verloren, die een aantal
eigenschappen in zich verenigde, die de meeste stervelingen niet in één pakket hebben meegekregen.
Wim Staats is een herinnering geworden. Een onuitwisbare.
Ploegers
De Zilveren Ploeg van AFC is ongetwijfeld een genootschap dat in zijn soort enig is. Het instituut wordt sinds
mensenheugenis bestuurd - wat heet - door Arie Waayer, die zichzelf destijds de enige in aanmerking komende
regent achtte. Derhalve als voorzitter in het eenmansbestuur trad en sindsdien naar welgevallen regeert.
Algemene vergaderingen acht hij volstrekt nutteloos en worden dan ook nimmer - waarom zou hij - uitgeschre
ven. Financiële zaken laat hij geheel over aan zijn hofnar Rein Akkerman, die tijdens het zilveren jaardiner
- de enige aktiviteit van de Ploegers - zich voornamelijk onder de tafels bevindt om alle aanzittenden persoon
lijk tot nut van het algemeen een poot uit te draaien. Nimmer laat hij zich bijstaan door een kascontrolecom
missie.
Tijdens het jaardiner van de elfde november, aangeboden - jawel, door Henk Teiwes en John Jansen van
Galen - werd de nieuwe lichting met enig mystiek ritueel ingewijd; uiteraard na voorafgaande contante beta
ling van een tientje voor het 'zilveren' insigne, waarop - inderdaad - een eg staat afgebeeld. De enige selectie
norm is overigens een in totaal tenminste 25-jarig lidmaatschap van AFC. Dit jaar traden toe. de heer Hons-
drecht sr, Ron de Jong, Björn Nesenberend (afwezig wegens verblijf in het buitenland) en - de historie dient
nu eenmaal geschreven te worden - Pim Adriaansz. Voor het overige verwijzen wij naar een uitspraak van de
Belgische letterkundige Karei Jonckheere, direct van toepassing zijnde op de Zilveren Ploeg van AFC: 'De
wijze kan in woorden niet meer vatten de wereld van de zotten en de zatten Wij hopen daarmee de juiste
man goed geciteerd te hebben en horen het ongetwijfeld nog van u als het Jacob Cats, Bilderdijk, de School
meester of W.F. Hermans had moeten zijn.
Vergelijking
George Zeegers, die herhaaldelijk met kracht zegt geen verstand van voetbal te hebben, voegde na AFC-VUC
eindelijk de daad bij het woord met de mededeling dat hij Kees Gehring de beste voetballer van AFC vond
