ZONDAG
De laatste zondag in oktober. Buiten dwarrelen de blaadjes (zoals elk jaar) op onze speelweide en ook het gravel, aan de
andere kant van het clubhuis, wordt bedekt met een geelbruine laag. De kleur, die de wisseling van de seizoenen markeert
en immer een gevoel van weemoed geeft. De schemering sluipt naderbij en een jongen, die in een kwartier tijd drie keer
met Rotterdam moest bellen, schalt na de laatste keer de 1-0 langs de bar. George Wijnand en Wim Staats beginnen on
middellijk te delen, wortel te trekken en komen na langdurig beraad tot de konklusie dat als we niet oppassenen de
gevleugelde woorden van Ajax-voorzitter van Praag worden instemmend geciteerd. (En waarom niet? Ik heb AFC een aan
tal keren beter zien spelen dan de op resultaat voetballende beste elf van ons kikkerlandje en bovendien behoeven wij nie
mand over de streep te trekken. Dat scheelt energie!)
Sjerrietjes, misteltoetjes en jonkies glijden genoeglijk naar binnen en dat mag ook wel want het tweede zorgde voor 8-2, het
derde voor 5-1 en alleen het vierde liet een puntje liggen. Rond het achtste schijnt enige verwarring te ontstaan. Een
tiental mensen dromt tezamen om een kleine besnorde man met een Duits aksent: de scheidsrechter. Wat benedendeks
afgehandeld had moeten worden, krijgt een heftig vervolg omdat de tegenstanders het formulier niet wensen te tekenen.
Men beschuldigt de man van partijdigheid en trekt z'n arbitrale eigenschappen in twijfel. Het verschil in doelpunten wordt
veroorzaakt door 4 strafschoppen, die men kado gekregen heeft; 8 won met 7-4. 'Direkt gaan ze knokken', meent Akkie,
'ik ga effe kijken'. Toch lost de groep zich op, nadat enige experts zich aangediend hadden en waarna bleek dat de scheids
rechter niet in kennelijke staat verkeerd had, maar wel terdege Bundesliga had gefloten. 'Het is bijgelegd' onderstreept Akkie
de weerkerende rust, 'maar volgens mij was ie goed sikker.' 'Onbekwaam, bedoel je' korrigeert Henk v.d. Berg, gelijktijdig
een rondje distribuerend.
De duisternis neemt nu snel bezit van GOED GENOEG, de heirbaan naar de Europa-boulevard Iaat alleen nog de lichtjes
zien van de voortrazende automobielen op weg naar de hap en Studio Sport. De velden zijn alleen en lossen op. Hier en daar
een scherende meeuw en een konijn, in de heg heel dichtbij, maakt zich op om 2 en 3 in één lange ren over te steken. Jaap,
zeemansloop, brengt het laatste net binnen. Van Jaap spring je terug naar Dirk, de Wandelweg,. Dirk op klompen, de goud
gele gloed van de bomen en het gras van de dijk als achtergrond, slepend met het net van het verre doel.
De lucht van het ballenhok, de bal met veters. De mensen boven voor Jan Miep, keurig in het pak. De niet te overtreffen
soep, een ver en onbereikbaar ideaal.
Terug naar nu, twee rijen dik voor een tienmeter brede bar. Kinderen tussen je voeten, spijkerbroek open hemd en lang
nat piekhaar. Toch blijf je d'r bij, het is AFC.
'Hé Charlie, kom je op de avond van Arie? De Zilveren Ploeg?'
Ik was er altijd al bij Arie, van het begin af aan.
Charlie
KLEEDRUIMTE TOEN EN NU
Als ik door de prachtig betegelde kleedkamers en gangen van ons Clubgebouw loop moet ik onwillekeurig denken aan een
verslag van een voetbalwedstrijd Alcmaria Victrix - AFC op Goede Vrijdag 30 april 1899. Dit verslag vond ik o.a. bij een
stapel archief-stukken, die zorgvuldig zijn opgeborgen in ons Clubgebouw.
Hier volgt het verslag:
"Op Goede Vrijdag 30 april 1899 trok ons elftal der AFC, vergezeld van een referee en een grensrechter naar Alkmaar, ten
einde den strijd aan te binden met de aldaar gevestigde footbaliclub Alcmaria Victrix. Aan het station werden wij afgehaald
door enige afgevaardigden der Club, die ons naar het kleedlokaal brachten. Dit lokaal lag midden in de stad en het speelveld
er buiten, zoodat wij in onze indecente costumes door Alkmaar moesten marcheeren, weshalve ons werd verzocht, om, ten,
einde het kieschheidsgevoel der goede Alkmaarderianen niet te veel te kwetsen om een omweg te maken buiten om de stad.
Hierbij zou de ontvangstcommissie ons voor verdwalen behoeden. Toen echter de heeren op het vastgestelde uur niet ver
schenen begaven wij ons door de stad naar het veld, zooveel mogelijk onze bloote deeien onder de jassen en andere bedekse-
len verbergende. Geleid door eenige jeugdige "Kezen" bereikten wij het terrein. Wij moesten een half uur wachten omdat
Alcmaria er nog niet was. De wachttijd werd door onzen keeper Swaab benut om ons in beeld te vereeuwigen.
AFC won de wedstrijd met 2-0 en na afloop trokken wij weer door de stad naar ons kleedlokaal, waar Alcmaria zich later
bij ons voegde en nu ging men aan de bitter. De stemming werd fideel, men zong, speechte en deed alle dingen, die bij zulke
gelegenheden gebruikelijk zijn. In den trein zongen wij ons heesch en stelden ons aan als gekken om in Amsterdam als nette
jongelui naar huis te gaan.
Er is heel wat veranderd in die 78 jaar, maar gelukkig is de gezelligheid na afloop blijven bestaan!
O.v.R.
ARGENTINIË
Nee, we gaan niet naar Argentinië. Het is te ver, te heet, te onveilig, te duur en het voetballen zal ook wel niet om aan te zien
zijn. Pessimistische geluiden, die de Nederlander eigen zijn, maar vooral wat het laatste aspect betreft, waarschijnlijk, wat Ne
derland betreft, waar. De manier, waarop ons nationale voetbalteam zich voor Argentinië geplaatst heeft en ook het spel in
de wedstrijd tegen Rusland, doet in niets meer denken aan het spectaculaire optreden tijdens de WK in Duitsland. Nederland
is nu een gevestigde grootheid in het internationale voetbalgebeuren en zal zich daarnaar gedragen. Spelen op zekerheid en
niets teveel geven. Bij een dergelijke opstelling is het publiek volmaakt ondergeschikt.
Hopelijk hebben we ongelijk en gaat het Nederlands team, ook zonder Cruijff, weer vlammen. Maar we gaan toch niet naar
Argentinië, want het is te ver, teen er is toch altijd nog de TV.
KAMPIOENEN
Zo schrijf je over potentiële kampioenselftallen en zo laat het ene na het andere team het afweten. Vooral de B-commissie
heeft dit moeten ondervinden. We zwijgen voorlopig dus maar en wachten af, blijven echter hopen.
3
