Reveil
Dries van Agt, lijsttrekker van het CDA, heeft gezegd dat de sport is verruwd. Even oppassen voor ge
neraliseringen. Het is ons opgevallen - althans in de wedstrijden die wij gezien hebben - dat het in onze
hoofdklasse netjes is toegegaan. Goed, er waren wel eens boze gezichten en er verkleurde wel eens
een enkeltje; maar door de bank genomen was er pais en vree. Wat onze afdeling betreft komt het
ethisch reveil als mosterd na de maaltijd. Het is er al.
Rechtspraak
Scheidsrechters plegen in dit land door pers en coaches nogal eens voor vuile vis te worden gesleten.
Vooral die brallende coaches, die niet tegen hun verlies kunnen, demonstreren soms een nummertje
milieuverontreiniging, waar wij onpasselijk van worden. Zeker, scheidsrechters maken fouten. Wel
eens grote ook; maar je ziet ook vaak een prima rechtspraak. Ook in onze klasse werd dit jaar - in het
algemeen gesproken - de fluit bekwaam bespeeld. Gaarne tot ziens, heren
Klodderen
In een deel (herhaal een deel) van de sportjournalistiek schijnt er geen enkele nuance meer te zijn tussen
'halleluja' en 'kruisigt hem'. Neem Ajax. Als die jongens een goeie dag hadden was alles wel botertje
tot de boom, maar de hemel bewaarde ze als het eens een dagje minder ging. Als troep werden ze dan
de grond ingeschreven. Ook Feyenoord was een willoos slachtoffer van enkele supergeesten op de pers
tribune. Jan en alleman wordt geïnterviewd om zijn gram of zijn hang naar het grote geld af te reageren.
Wat heeft men daarbij eigenlijk op het oog? Een constructieve bijdrage aan het morele herstel van dat
betreffende elftal of een constructieve bijdrage aan de losse nummer-verkoop?
Kom ons niet aan boord met die dooddoener, dat. dit geklodder vrije nieuwsgaring is en dat die jongens
dan maar hun mond moeten houden, want daarmede heeft het niets te maken. Vrije nieuwsgaring heeft
namelijk een grens. Die grens wordt bereikt wanneer de verantwoordelijke journalist aanvoelt, dat de
geïnterviewde tegen zich zelf beschermd moet worden. Want men kan immers vrijwel iedereen alles
laten zeggen. Dat aanvoelen waar de grens ligt bepaalt het niveau, de ethiek en de betrouwbaarheid van
de journalistiek; ook van de sportjournalistiek. Want het maakt geen enkef verschil of de geïnterviewde
een politicus, een ondernemer, een (prof)voetballerof wie dan ook is.
A j ax
Grote bewondering hebben wij voor Ajax. Als AFC en Ajax beiden hebben gewonnen schuiven wij opge
wekt bij de buis om te kijken naar Sport in Beeld. Hebben AFC en Ajax beiden verloren, dan zetten wij
ons schoorvoetend voor dat ding, omdat de lol er dan al eigenlijk van af is. Waarom bewondering voor
Ajax? Na de aderlatingen is dat elftal vrijwel onophoudelijk het mikpunt van kritiek geweest. Maar die
jongens zijn gewoon doorgegaan, hebben zich van al dat geschetter niets aangetrokken en zijn nu kampi
oen. De supergeesten kunnen best gelijk hebben als zij menen, dat het Nederlandse voetbal niet meer is
wat het was, maar dat neemt allemaal niet weg, dat het toch heel knap is om kampioen van Nederland
te worden. Ajax, van harte. Je vrienden zitten op Goed Genoeg. En dan te bedenken, dat wij in 1918 zo'n
ruzie met Ajax hadden. Zo zie je maar: de tijd heelt alle wonden.
Droom
Dat de werkelijkheid soms de stoutste fantasie overtreft is bekend, maar het omgekeerde komt niette
min ook wel eens voor.
Wij hadden een droom.
Een droom als verlengstuk op de realiteit, want wij hoorden op de autoradio een doorwrochte lezing
over het regeneratievermogen in flora en fauna. De plant, in vele stukken gesneden, levert evenzovele
volwaardige planten op. Het - hogersoortige - dier, in moten gehakt, sterft in zijn onderdelen af.
En toen kwam onze droom, waarin wij een deel van de linker wijsvinger verspeelden door een onhan
dige manoeuvre met het vleesmes.
Het wonderbaarlijke voltrok zich: in weinige minuten groeide onze vinger weer tot volwaardig uit.
Wij bezaten dus het unieke en volstrekte vermogen tot regeneratie
In euvele overmoed namen wij daarop een bijl - weliswaar zelden in de keukenlade, maar allah - en
hakten in één trefzekere slag vier vingers van de rechterhand af, te midden van vrienden en bewonde
raars wachtend op de voorspoedige regeneratie.
Die ditmaal uitbleef en waarmede wij tot voorwerp van grote tragiek werden. Want wij waren eminente
pianisten en begenadigde AFC-doelverdedigers. (Wij zeiden u reeds, dat wij droomden).
Ontwakend telden wij in gelukzaligheid toch weer tien welgeschapen vingers af. Alleen bespelen wij
het klavier iets minder virtuoos dan wij dachten.
Aan stijlvol doelverdedigen zijn wij helemaal maar niet meer begonnen
7
