9
niet allen veel, doch analyseerde het ook. Hij had een "kalendergeheugen" dat je niet voor mogelijk hield.
Dit even over Jo Wijnand. Met deze figuur meevoelend, mag ik zeggen, dat ook ik wel het één an ander
lees, alhoewel ik ook nog wel eens iets anders pleeg te doen. Doch in deze losgeslagen tijd, dat wij van
de ene verbijstering in de andere vallen, ben ik, alhoewel niet doorlopend ondersteboven van hartschok-
kende emoties, ietwat ontdaan na het lezen van een, nauwelijks opvallend, kranteberichtje.
Het luidde als volgt: Kort voor de Olympische Spelen in Montreal is er bij de Westduitse zwemmers op
"uitgebreide schaal" geëxperimenteerd met een nieuwe vorm van doping. Artsen pompten - langs anale
wegen - l| liter lucht in de dikke darm van deze zwemmers. Die daardoor hoger in het water kwamen te
liggen en zich als gevolg enz.enz. (technische voortzetting).
Dan staat er godvergeefme nog bijpijnloos bleek de toediening van lucht niet en dd&rom zagen ze bij
de Olympische Spelen in Montreal er vanaf. Over dit experiment heb ik zeer lang nagedacht. En dat
denken geplaatst in, bij voorbeeld, A.F. C.-verband. Omdat ik onze jongens, alhoewel geen pijn, doch
wêl succes gun. Succes, doelpunten, eer en winst.
U zult het natuurlijk wel wat mal vinden, maar zouden we onze spelers geen komkommer in hun buik
kunnen splitsen? Om ze b.v. staande te kunnen houden. Ik noem maar wat. Mogelijk is er wat met een
kokosnoot te doen. Bij god, ik zou het niet weten!
Is er nou geen rot-foefie te bedenken? Kunnen we ze geen bananen in hun kuiten frommelen? Om ze in
de trance te brengen van "de Kromme"? Op dit gebied is niets onmogelijk. Je moet alleen op een idee
komen. Kom, vrienden, denkt eens goed na
Het eindelijke resultaat zal dan toch moeten zijn, dat we punten winnen, doelpunten scoren. Doch alleen
afhankelijk van de soort populaire en toegestane doping, van de soort van groente, fruit, vocht of
andere substanties, die in je wordt gestopt of gespoten.
Ik moet aan de gevolgen met een gevoel van walging denken. Dat ze b.v. onze onvolprezen groundsman
Jaap al toeroepen: "Jaap, heb je de spelers al volgepompt?" of: "Jaap, zitten de komkommers er alle
maal in?"
Ik, en heus niet ik alléén, vraag mij ernstig af: "Waar gaan we naar toe En als u dan wel de sport
in het algemeen zou bedoelen, ófwel onze algehele maatschappij, dan zou ik rustig kunnen antwoorden:
"Gaan we z<5 door, dan gaan we naar de verdommenisEn ik mag er wel heel zachtjes bij zeggen:
"En dat nog met een rot-gang!
En werkelijk niet, dat ik de arrogantie bezit om te denken, dat IK gelijk zal hebben. Maar het lijkt er
wel verrekt veel op.
Oh, ja en of u geen kroketje op het biljart wilt leggen.
J.E.Canmé de Bout-Hachêle
VERSCHIL
Bericht van een tweetal wedstrijden. Allebei verloren met dezelfde cijfers (2-1) maar een wereld van
verschil tussen beide partijen.
Na een langdurige periode van onthouding bleek de gretigheid onevenredig aan de opkomst want na enig
getel (waarbij een ieder op z'n plaats moest blijven zitten) bleek dat er slechts 10 man voorradig waren
om Swift op 't Olympiaplein te bestrijden. Vreemd, zult u mompelen. Enkele Schakels terug was er
nog sprake van een tweede twaalfde. Toegegeven, het tijdstip was niet ideaal. Wintersport en tal van
zakelijke beslommeringen doen een forse aanslag op het aanwezige materiaal, maar toch. Een telefo-
niese oproep (op het allerlaatste moment) smoorde in een aantal dekens, van waaronder (nota bene
de vice-captain te kennen gaf zeer vermoeid te zijn, na enige dagen buitenlandsverblijf. Mogelijk het
begin van de afbrokkeling? Het ineenstorten van het eeuwigdurende rijk van d'oude hap? Of je nou
Shell-direkteur bent, president van Philips of zelfs minister-president, dan toch hoor je de maats
bericht van verhindering te sturen. Voetballen doe je met 11 mensen en niet met 10. Swift begreep dat
en leende ons een kracht die qua leeftijd precies in het pulletje viel. Een gebaar, dat alleen mogelijk
schijnt te zijn op het allerlaagste niveau. Ik zie Ajax nog niet direkt Geels uitlenen aan Feyenoord,
wanneer de laatste met 10 man staat. Swift wel, liefhebbers van het zuiverste water.
De onthouding bleek toch nog meer konsekwenties te hebben, dan we dachten. Aarzelend en stram kwam
de machine in beweging, de radertjes kreunden en kraakten dat het op de Boelelaan te horen moest zijn.
In de 60ste minuut eindelijk een frommelgoal. Dat moet voldoende zijn voor de eerste keer, dacht men.
Swift (de naam zegt het reeds) begon wat harder te lopen en passeerde ons pal voor tijd: 2-1. Toch had
een ieder vrede met de uitslag, men had in een uitstekende verstandhouding uitermate prettig gespeeld.
Het lichaam was weer in beweging gezet en de volgende klant mocht komen. Dat was Sporting Zuid,
thuis. Hoe een wedstrijd kan ontaarden door meer met de mond te spelen dan met de voeten werd op de
27ste februari gedemonstreerd. Ik wil niets onaardigs zeggen over de club als totaliteit maar mocht
dit elftal van Sporting Zuid bepalend zijn voor de sfeer in de vereniging, dan ziet het er daar somber uit.
Nimmer heb ik, in 38 jaar aktief voetbal, een tegenstander meegemaakt die zoveel lawaai produceerde
als dit team. Geheel geruisloos kan voetbal nooit gespeeld worden. Toch lijkt mij, b.v. na een schitte
rende aanval en een even briljante goal, de doodstille terugtocht van de aanvallers naar de middenlijn
als vorm van intimidatie (zo maken we ze altijd, weet je wel) stukken sterker dan het hysterische gedoe
van de doelpuntenmakers, die op de knieën met de armen omhoog geheven de ovaties over zich heen
laten gaan. Of de lange ren langs de tribune met het slaande handje boven het hoofd (Renee v.d.Kerckhof)
of het torentje-torentje-bussekruit, de opeenstapeling van spelers die zo hoog nodig op deze manier hun
vreugde denken te moeten uiten. Ach ja, de televisie weet wat.
