ie gnluemt ftpfrgri
Verplichting
Kattegat 4 - Amsterdam
Gezellig dineren in een
romantische oud'hollandse sfeer.
standen: S.D.W.—A.F.C. 1—1. Nou,
dat vond ik niet zo gek. Gelijk spelletje
tegen S.D.W. „uit" als ze dat hou
den, hebben ze toch wat. Ik ga door
met mijn artikel maar het lukt niet.
A.F.C. speelt. Tegen S.D.W. uit. Hoe
staat het? Aangezien ik ongeveer alle
telefoonnummers heb, ga „ik" effe
draaie: „Hoe is de stand?" 1
voor S.D.W. meneer". Ik heb nog
de kracht om netjes: „Dank u wel" te
zeggen en ga door met mijn artikel.
Wel verd 31 voor S.D.W. Een
kwartier later gooi ik mijn vulpen neer
dat artikel lukt niet hoe staat het?
Ik draai het telefoonnummer van
S.D.W. en ik hoor: „Meneer, het is
43 voor A.F.C.". Dan kan je zo on
geveer bewusteloos slaan. Hoe is zó iets
mogelijk? „Meneer" zegt die S.D.W.-
er „ik snap er ook geen barst van,
maar die verdediging van ons is zo lek
als een zeef." „Maar hoe lang duurt
die wedstrijd dan nog?" „Nou, nog
een minuut of twaalf." A.F.C. kennende,
ben ik overtuigd, dat er nog verschrik
kelijke dingen kunnen gebeuren. 43
voor ons dan kunnen we nog met
54 verliezen. Ja, dat kan toch.
Maar na zes minuten „draai ik wéér, ^^DfOOp
antwoord: „53 voor A.F.C. meneer,
maar het duurt nog een minuut of wat'
Ik geef ongeveer een gil en bedank
S.D.W. Dan bel ik George, die zegt:
„Maar zó iets heb ik van mijn léven
nog niet meegemaakt. Dat kan toch
niet. Nou, bel mij maar, als het 6-3
is." Een paar minuten later bel ik
S.D.W.: „Ja, meneer, het is 63 voor
A.F.C. en de scheidsrechter fluit tijd.
Die verdediging van ons: een vergiet.
Daar kan je zó door."
verstand zijn." Griezelig Goed Ge
noeg weet niets en daar heb ik in mijn
enthousiasme good old Wim van Dijk
huizen opgebeld en mevrouw Ans van
Ooy. Wim" woont boven de boomgrens,
ergens bij Heerenveen en mevrouw van
Ooy in de Stichtse Lustwarande Zeist.
Beiden zijn volbloed A.F.C.er gebleven
en hoeveel borreltjes zou Wim daar in
het barre Noorden op die 63 hebben
gepikt? Goed Genoeg weet van niets
Nog één keer S.D.W. bellen en liefjes
vragen of er iemand van A.F.C. in de
buurt staat. Met kloppend hart aan de
telefoon en dan hoor ik: „Met Otto van
Rijn." „Otto, ik ben voor zover ik
weet niet dronken of behept met
koortsfantasieën. Is het heus, werkelijk,
waarachtig waar? 63 na 1 3 in een
half uurtje?" Objectief en „cool as a
cucumber" vertelt Otto hoe dat nu al
lemaal in zijn werk is gegaan. Die fles
sherry was sneller leeg dan ik dacht.
Gaat toch niet zoveel in zeker.
J. W.
Van 13 op 63 in een half uur.
Dit is toch nog nóóit gebeurd in een
top-wedstrijd. Ik bel George en hij wei
felt. „Het zou toch niet een grap ge
weest zijn? In Mokum hebben ze soms
zulke merkwaardige uitbarstingen van
humor. Weet je wat? Draai Goed Ge
noeg, dan wéét je hoe het zit." Ik draai
A.F.C. en daar weet men van niets!
„11 bij de rust, verder hebben we
hier niets gehoord. Wat zegt u 63 ge-
wonnen? Dat kan niet, moet een mis-
Restaurant Taveerne
f 2 minuten van Centraal Station)
Telefoon 020 - 24 65 89
Gevestigd in een historisch
Hendrick de Keyser pand anno 1614.
Ook voor recepties promoties-parties
en besloten diners.
zondags gesloten
Op aanvraag bezorging van koud buffet
v op uw kantoor of thuis.
De wereld wordt steeds kleiner. Wat
in 46 nog het andere eind van de we
reld betekende en alleen dan te bereiken
door uitzending van staatswege of groot
handelshuis, wordt thans voor een ieder
mogelijk gemaakt.
Deze oproep geldt in 't algemeen die
gene, die ooit in Indonesië zijn geweest,
voor, tijdens of na de oorlog en in het
bijzonder hen, die gedurende 46-50 s
lands wapenrok droegen: De Heren 17.
Reeds enige tijd broeide het idee om (na
25 jaar) een reünie te houden en hoe
kan je dat beter vieren dan gezamenlijk
een chartertje te pakken en 3 weken met
alle zorgen omringd de Gordel van
Smaragd te doen.
Voorwaarde is uiteraard een groep
mensen', aanvulling van de 17 heren tot
25/30 zal zeer welkom zijn. Vanzelf
sprekend worden ook de dames met
open armen ontvangen!
We hebben de beschikking over s-we-
relds meest bereisde gids, Ton v. d. Ven,
die ervoor zal zorgen dat het u aan
niets ontbreekt. Getracht zal worden om
via de Indonesische Ambassade kontakt
te maken met voetbalclubs op Java en
Sumatra. Wie weet kunnen we onze eer
nog hoog houden in het Verre Oosten.
Drie weken niet alleen de lucht van
kretek opsnuiven maar ook al die plaat
sen terug zien, waar je (toch) nog dier
bare herinneringen hebt liggen.
De kosten bedragen inklusief hotel en
ontbijt nog geen drie miel. Vertrekdata
vallen in de maanden juni, augustus, ok
tober en december. Wie geïnteresseerd
is, neemt kontakt op met Karei Brand,
Tulpenburg 59, Amstelveen. Telefoon:
456140.
Dit stukje is een verplichting.
Mij opgelegd in een kleedkamer waar
de geur van eerlijke mannentranspiratie
na een verloren wedstrijd hand in
hand ging met die van zware shag en
frisruikende zeep.
De aanleiding was mijn nieuwigheid.
Een gebeurtenis, die gepaard ging met
handen schudden, onverstoorbaar mom
pelend namen noemen en de onvermij
delijke vraag „Wat doe je?"
Dat laatste overigens pas nadat in het
veld bleek, dat de bruikbaarheid in ze
kere, zij het bescheiden, mate aanwezig
was en de aanvankelijke schuchterheid
was omgeslagen in de al-jaren-ouwe-jon-
gens-onder-elkaar sfeer.
Dus: wat doe je? Je aarzelt, beseft
echter er niet onderuit te kunnen en
geef je dan bloot: journalist.
Het daarop volgende „Aaaah" had
iets van bewondering in zich, plus de
ongevraagde vaststelling „Dan kun jij
mooi 'n stukje voor het clubblad schrij
ven!"
'n „Stukje" dus, want zo pleegt het
volk je vakkennis doorgaans te kwalifi
ceren.
Je probeert nog even 'n poging tot
bescheidenheid: „Waarover dan wel?"
„Ach, bedenk maar wat, dat ik voor jou
toch geen punt?"
Kortom, 'n toegestane vrijheid met
iets van een nieuw soort bewondering.
Op datzelfde moment kwam het verhaal
binnen.
In trio-vorm. Volkomen anoniem voor
mij. De gezichten nogal strijdlustig. De
boosheid was gericht op één man, die
naar later bleek enige kwaliteiten
bleek te hebben in het samenstellen van
de clubteams. Drie tegen een, nogal on
eerlijk. Maar op zo'n moment zie je dat
zelfs de volwassen man nog altijd iets
ontwapenends kinderlijks bezit.
Waarom ze niet waren opgesteld, wil
de het trio weten. Een van hen had nog
een éxtra bezwaar hij was reserve voor
die week en dat zat hem helemaal niet
lekker. Hij betaalde die smak contributie
tenslotte niet voor niks. Die zat, maar
de aangevallene gaf geen krimp.
Enkele beschuldigingen vlogen over
en weer.
Het driemanschap vulde elkaar aan
en hitste elkaar op. De eenling keek
minachtend, maar verloor zijn kalmte
niet.
Of het trio morgenavond maar even
wilde komen? Konden ze hun wensen
melden en misschien was er dan iets
aan te doen. Maar de gramschap van de
drie was groot en de uitnodiging werd
met achteloze gebaren afgeslagen.
Ze zijn dan ook niet gekomen, de
avond van die volgende dag. Misschien
was de boosheid toen al verdwenen, mis
schien ook hadden ze toen inmiddels
2
