Waar gebeurd VLEKAVIA Aan alle AFC-'ers Om te beginnen is er één bij die con stant alles kwijt is, vergeten heeft of niet meegenomen. Zijn vader heeft nu al enkele zaterdagochtenden een grote kans op het krijgen van een bekeuring wegens het overschrijden van de snel heidslimiet gelopen hetgeen zijn hart niet ten goede is gekomen Een ander zag kans om tijdens zijn reservebeurt het inderdaad nogal dik uit ziende kroos van een sloot achter een veld op het Sloter sportpark voor een vaste vloerbedekking aan te zien met als gevolg, dat ik hem geheel groen aan zijn ouders moest afleveren. Maar ver der voetballen we leuk C. Tromp Hoe lang is het nou geleden? Een week of wat Waar? Nou hier, hè waar we zitten. In het stadion. Ik mag altijd het koffertje dragen van Barry. Dat dragen van kof fertjes gaat terug tot m'n diensttijd, ik was toen 3e munitiedrager van een mi- trailleurpeleton. Als je nagaat dat er ook nog een vierde drager was, begrijpt u wel dat je een koffertje aan me kunt toe vertrouwen. Barry pikte me uit 72 sollicitanten, dat is al weer 4 jaar ge leden. Maar ik dwaal af, het gaat om die zondag. Barry, hij ziet er een beetje verwilderd uit, is een doodgoeie jongen Jan Pieterszoon Coen sticht Bata via. Voor zijn verdiensten schenkt Holland hem "VLEK". Sinds 1550 gestookt volgens hetzelfde oude recept. Een zeer voordelige merkjenever. ANNO en hij staat erop dat ik z'n koffertje tot in de kleedkamer meenemen. Ik ben de enige van alle koffertjesdragers; de rest komt tot de drempel of moet zelfs bui ten het stadion blijven. Nou, ik moet u zeggen er hing niet zo'n fijn sfeertje tussen de jongens. Je zou zeggen, er broeide iets. Ruudje begon z'n das los te knopen en Aadje frommelde langdurig aan z'n veters. Ik was op m'n vaste plekje gaan zitten, dicht bij de deur. Van Santen stond z'n haar te kammen voor de spiegel, Cor liep met de handen op de rug heen en weer, af en toe sluiks naar Fadrhonc kijkend. Na een paar minuten schraap te deze moeizaam z'n keel en richtte zich tot Pietje. „Pietje", zei hij, „Pietjewat jij denken vanmiddag der Robbie?" Het kwam er op z'n bekende manier uit maar wel erg krampachtig. Pietje trok wit weg, z'n mond één smalle streep, dan haalde hij een paar keer diep adem en schreeuwde; „Wat der Robbie?" Fa drhonc maakte een afwerend gebaar, hij dacht misschien dat Pietje hem zou be springen en sputterde: „Nou ja ik dacht, jij misschien im zweite helft Piet, bitte Nou ja, toen had je de poppetjes aan het dansen, hè. „Wat bitte", gilde Pietje. „Ben je besode Binnen de kortste keren was het één grote chaos. Van Santen en Cor worstelden met Pietje, die hysteries op een kastdeur stond te bonken, waar de dokter zich onmiddel lijk in verschanst had. Maar goed, dit wordt veel te lang, u hoeft me echt niet op te jutten met dat handje, ik begrijp best dat we maar een minuut of zes, zeven hebben. Kortom: Robbie verklaarde zich soli dair met Pietje en toen vroeg ik of ik ze misschien uit de impasse kon helpen. In mijn club sta ik ook linksbuiten, welis waar in het elfde, maar af en toe weet ik toch wel eens een balletje voor te krijgen. De eerste die tot bedaren kwam was Johan, de captain. Aan zoiets her ken je ogenblikkelijk de aanvoerder. Z'n verhitte gezicht sprong te voorschijn uit een melée van armen en benen en hij vroeg: „Wat is dat nou, impasse? Kan je dat eten?" Ik probeerde hem duidelijk te maken, dat ik wel eens ge voetbald had en per slot droeg ik toch al vier jaar het koffertje van Barry. Bij die laatste opmerking kroop hij uit de mensenkluw en knikte nadenkend. „Jaja, Charlie dat is al weer vier jaar. Ik dacht, dat we het wel eens konden pro beren. Barry is altijd erg goed over je te spreken. Komop, verkleed je maar." Zo liep ik een paar minuten voor half drie dit veld op, terwijl de speaker de opstellingen bekend maakte. Dat ik een beetje kalend ben en in het middenrif niet over de vereiste proporties beschik, werd slechts op de staantribune, vak TT, met een afkeurend boe-geroepje afge daan. Dat viel me erg mee, ook de nogal Engels klinkende naam kwam goed over. Natuurlijk ben je zenuwachtig, als je op je 44ste je eerste interland moet spelen. Goed, de bal gaat rollen en, let op, nou komt het. Eerst een beetje gehak ketak op het middenveld, uiteraard met de nodige overtredingen, zo'n stuk of vijf binnen twee minuten, en dan krijg ik de bal aangespeeld door Gerrie. „Maak er es wat van", roept ie me nog toe. De beste jongen wist kennelijk niet dat ik dergelijke adviezen ook in m'n eigen elftal meekrijg. Nico, Paultje en Japie, ze kennen het resultaat van dit soort aanmoedigingen. Eerst probeert v. Himst het met een sliding. Ik haal de bal ietsje terug met de voet: v. Himst op de sintelbaan. Ver volgens komt Van den Daele snuivend op me af en ik tik de bal door z'n benen, om hierna met een dubbele schaarbewe ging Thissen en Dewalque achter me te laten. Het stadion begrijpt dat hier iets unieks gaat gebeuren. Semmeling voelt dit ook aan, komt me met een noodgang achterop en probeert me in de rug te springen. Gelukkig is het een klein man netje en ik hef even iets het achterwerk. Semmeling stort kreunend ter aarde; Kazakof gebaart doorspelen. Voordeel- regel. Lambert, m'n kollega-linksbuiten, doet een laatste vertwijfelde poging om me de weg naar het doel te versperren. Een forse jongen, die Lambert. Ik wip de bal speels tegen hem op en al kop pend tegen de robuuste borstkas, voeg ik hem toe: „Leuk wedstrijdje, hè, Raoul?" Hij slikt een paar keer moeilijk en loopt dan verdwaasd terug naar z'n eigen linkervleugel. Dan sta ik oog in oog met Piot. Zoals zovele malen zal hij met een tijger sprong de bal van mijn voeten plukken. De sprong komt, een schitterende sprong. Maar net als z'n vingers het leer lijken te raken, wip ik de bal over zijn handen heen, dribbel vervolgens de laatste meter tot de doellijn, ga languit in het gras liggen en kop de bal in het net. Waar gebeurd? Nou èh Charlie De overstelpend vele blijken van mede leven en deelneming, die ik tijdens de ziekte en het overlijden van mijn lieve man mocht ondervinden, waren en zijn voor ons een waarachtige steun. Daar het mij onmogelijk is, U allen persoonlijk te benaderen, wil ik op deze wijze mijn diepgevoelde dank overbren gen. Vooral ook dank aan zijn geliefd A.F.C., voor hetgeen zijn Club, zijn vrienden gedurende meer dan 45 jaar voor hem geweest zijn. Mede uit naam van Björn en Ronald Lotte Nesenberend.

AFC (Amsterdamsche Football Club)

Schakels (clubbladen) | 1973 | | pagina 8