Mixed Pickles
neaunstiGino v.\n onze aöveRtee.RöeRS, houöt öe schakel in stanö
J. P. de Haan
L1 EN goed AFC-er, een voortreffelijk mens en een der groten in zijn vak (accountancy, met kantoren over de ge-
■*-i hele wereld) is voorgoed heengegaan: J. P. de Haan is tijdens familiebezoek in Canada op 73-jarige leeftijd
plotseling overleden. Weinigen in AFC kenden hem en de laatste jaren kwam hij eigenlijk alleen nog op de
beroemde avondjes van de Zilveren Ploeg. Hij was veel op reis, veel in het buitenland en dat was jammer voor AFC
want deze gave figuur zou reeds op jonge leeftijd uitgegroeid kunnen zijn tot een meer dan voortreffelijk bestuurslid.
Toen hij zakelijk zijn innings sloot was er in het Amstel Hotel een receptie en hier bleek duidelijk in hoe brede kring
hij waardering genoot. Wij hebben daaraan weinig toe te voegen, wie hem kenden werkelijk kenden zullen
„accountant de Haan" niet licht vergeten.
Boeken
Speurhonden Nico Holtzappel en Jaap van Nek hebben op de langzamerhand beroemd geworden „zolder van de
Handelsschool van Nico" een enorme ontdekking gedaan: de oudste Mixed Pickles-boeken (1904-1911) zijn terecht! Een
klaroenstoot voor de ouderen, niets zeggend voor de jongeren. Voor laatstgenoemden dan de mededeling dat de „Mixed
Pickles" geschreven clubbladen waren. (In die tijd bestonden nog geen gedrukte clubbladen zoals er nu honderden ver
schijnen). Toch wilde men de gebeurtenissen vastleggen en zo werden dikke boeken „Mixed Pickles" aangelegd die zorg-
zuldig voor clubavond gereserveerd en op clubavond bewaard bleven. (Kunnen jullie wat van leren). Men benoemde een
redacteur en die zorgde er voor dat zijn eigen bijdrage(n) en die van anderen netjes werden ingeplakt of bijgeschreven.
Zo kreeg men een aaneensluitende historie van AFC die voor latere generaties bijzonder interessant zou kunnen zijn. Nu.
dat was en is zij ook. AFC „greep" aldoor een goede redacteur en goede medewerkers (Klomp, E. van Buuren, Piet Ver
meulen, D. Knegt, Sijmen Wit later ook I. Galavazi en Nico Holtzappel) maar langzamerhand verflauwde de animo en
toen in 1923 de AFC Schakel als gedrukt maandblad verscheen, wat het „Schluss" met de Pickles. Zij deden vijf en twin
tig jaar later als rubriek in de Schakel weer hun intrede, omdat de toen optredende redacteur George Wijnand aan zijn
voorganger vroeg, een soort „ditjes en datjes" rubriek te verzorgen onder de naam „Mixed Pickles".
En nu liggen die boeken voor mij en ik heb ze niet zonder ontroering doorgelezen. Veel van de AFC-ers die die
boeken hebben geschreven heb ik gekend de pen is hun voor goed ontglipt, hun lach is voor goed verstomd. Ge ziet
weer voor u die onvergetelijke oude Watergraafsmeer, toen nog een onafhankelijke gemeente die niet verder reikte dan
de Hoogeweg, ge hoort weer het gejuich van het publiek op het oude Goed Genoeg staande op de luxe van die tijd,
het „plankier" en de doordringende stoomautomatische bel van de Gooise Stoomtram, die twee keer per uur de
verbinding onderhield met de „de stad".
Wat een prachtig brok sportjournalistiek ligt in die boeken, hier en daar nu een beetje vergeeld en vergaan, verankerd.
AFC heeft altijd het geluk gehad voor alle mogelijke functies geschikte figuren te kunnen vinden. Er zijn in die Pickles-
boeken artikelen en verslagen opgenomen, die ge in één adem uitleest. Het aardige is dat ze volkomen „modern" aan
doen, qua stijl, indeling, woordkeus. Ik heb mij afgevraagd waaraan het is toe te schrijven, dat men die boeken kan
lezen alsof het gisteren is gebeurd en ik geloof dat ik het antwoord weet: In het eerste decennium van deze eeuw moet
de voetbalsport aarzelend geïntroduceerd, zeer snel naar voren gekomen het toenmalige protest tegen de toenmalige
„establishment" zijn geweest. Men leefde in een tijd van voorschriften en etiquette, eigenlijk nog in de eindfase van de
„Victorian age". Dit kon niet en dat kon niet; niet zo héél veel jaren later sloeg Jean Louis Pisuisse de „bourgeoisie
met „Mens durf te leven" om de oren. Ge voelt het aan die Pickles: de jonge AFCers van 1905 voelen zich bevrijd,
bevrijd van de knellende conventiebanden. En natuurlijk gingen zij dus ook wel eens te ver; lieve hemel, wat konden
die knapen te keer gaan! Feestavonden aan de lopende band (eigenlijk was iedere wekelijkse clubavond in de Karse-
boom een feestavond), toeren naar Zutfen, Helmond, Aken, Verviers, die van het onbegrensde uithoudingsvermogen
van de toenmalige AFCers blijk gaven.
Wat nu?
Wat moeten wij met die prachtige boeken doen? Ze zouden naar het clubhuis kunnen worden gebracht maar dat lijkt
mij onwenselijk want dan zijn zij in een minimum van tijd wéér zoek. Een groot gedeelte over nemen in het gedenk
boekje voor ons 75-jarig bestaan? Ik dacht van niet want dan wordt dat boekje veel te eenzijdig georiënteerd op één
periode hoe boeiend die dan ook geweest moge zijn. In overleg met de gelukkige schatgravers zal ik in deze rubriek
stukjes uit die boeken overnemen. Ge komt dan vanzelf in de jubileumsfeer en ge kunt u inleven in de daden (en
wandaden) van uw voorgangers die met hun gekheid, hun „cake-walks", hun „hassebassie". hun „three cheers" op alles
wat los en vast was dan toch maar de basis hebben gelegd voor deze bijna drie kwart eeuw bestaande en in heel Neder
land bekende en gerespecteerde AFC.
Glasschade
Het waren ook geen jongens die gauw om hun moesje riepen neen het waren harde knapen. Voor de in de watten
gelegde spelers van 1968 (heb je al een nachtkusje van Henk Kappelhoff gehad, zal Gé van Dijk je nog even lekker
instoppen, de douche was toch niet te koud) dan om te beginnen een „Pickle" uit februari 1906. Het gaat over hetgeen
onze toen zeer bekende speler Pasteuning overkwam na afloop van de wedstrijd UVV-AFC, toen echt al een „grote"
in de Westelijke 2e Klasse, Het geeft een aardig beeld van de toenmalige accomodaties:
„In de kleedkamer deed zich een incident voor. Pasteuning was zo opgewonden, dat hij met z'n togus door de ruiten
vloog. De boerin kwam direct toeschieten op het geraas. Toen zij echter zag wat er gebeurd was begon zij direct het
glas uit de wonden te halen, hetgeen veel tijd vergde. Pas had eerst niet veel zin om het glas te betalen, maar de boerin
pakte z'n onderbroek beet en zei: Geld moet ik hebben of anders ga je in je blote r naar Amsterdam. Pas verkoos
het eerste. Niks thuis vertellen."
Volgende keer een nieuwe Kindervertelling.
5
