Mixed Pickles
Bequnstiqinq van onze aöveuteeRöeRS, houöt öe schakel in stanö
Amerikaans voetbal
„Soccer" zoals ons voetbal in Amerika heet is bezig, eindelijk in dat machtige gebied vaste voet te krijgen. Dit
gebeurt natuurlijk op echt-Amerikaanse wijze en daarvan kunnen wij een aardig boekje opendoen dank zij Bart Smit,
een der schoonzoons van Jaap van Nek die met vrouw en baby in Atlanta woont. Atlanta is zoals u natuurlijk alle
maal weet de hoofdstad van Georgia, een der vijftig Amerikaanse staten en deze Bart Smit was zo attent om enige
interessante voetballectuur naar Buitenveldert te zenden. Vandaar.
In Atlanta speelt sinds één seizoen vóórdien hadden de Atlantezen nooit van „soccer" gehoord de club
„Atlanta Chiefs". Die club heeft op één na de grootste belangstelling getrokken van alle Amerikaanse voetbalclubs, n.l.
gemiddeld 7.000 toeschouwers, ondanks het feit dat het bij elf van de zestien thuiswedstrijden regende. Het deficit be
draagt 300.000, maar dat vindt men niet erg. Men rekent erop, vijf jaar geld te moeten bijleggen (zij het in steeds
mindere mate) en dan van Atlanta Chiefs een winstgevende zaak te kunnen maken.
Maar dan moeten deze Chiefs natuurlijk „on top" zijn en daarop mikt de manager-trainer (soms ook nog speler)
Phil Woosnam, die aanvoerder is geweest van West Ham United. Hij kwam naar Amerika en kreeg opdracht die
Atlanta Chiefs goed op poten te zetten. Het elftal moest „paritair" zijn samengesteld uit negers en blanken, de voetbal
sport kunnen propageren, de jongeren kunnen opleiden en gevoel hebben voor public relations, zodat de ploeg een
„great team" zou worden bij het publiek. Oh ja, ze moesten ook kunnen voetballen, dat wel. En Woosnam stelde
zelf ook een eis: Iedere speler moest Engels kunnen spreken; hij had zelf eens gespeeld tegen een ploeg, die net zoveel
tolken buiten de lijn had staan als spelers in het veld en dat drama was hem bijgebleven.
Opstelling
De wijze waarop de ploeg van de Atlanta Chiefs werd bijeen-gekocht is een verhaal op zichzelf. Woosnam begon
met een stel vriendjes uit Engeland te charteren -naar ons gevoel een stel veteranen (Vic Crowe, die meer dan 300
wedstrijden voor Aston Villa had gespeeld, Ron Newman met 13 dienstjaren in prof voetbal en zo) maar de Amerika
nen vonden het prachtig. Toen kwam een Ier de gelederen versterken en daarna kreeg Woosnam een tip om naar
Afrika te gaan want daar liepen spelers rond om je hoedje voor af te nemen. Wel, onze gewiekste vriend „caught
them en brought them back alive"; de heren Kapengioe, Mwila en Mwikuta uit Zambia en de heer Willie Evans uit
Ghana. Toen Woosnam in Ghana kwam, bleek dat hij een visum nodig had en dat bezorgde een taxi-chauffeur hem voor
15. De liftboy in het hotel zorgde ook al voor 15 dat Willie Evans kwam opdagen. Die tip over Evans had hij
van een scout gekregen, genaamd Doug Sammons; het boeiende verhaal in het maandblad van de Kamer van Koop
handel in Atlanta vermeldt niet waarom Doug die Evans dan niet zélf pikte. Dat zal dan waarschijnlijk zijn mooie
natuur geweest zijn.
Enfin, Evans kwam, tekende en een paar dagen later probeerden onze Woosnam en zijn „assistant general manager"
Eric Woodward (een vroegere voetbal reporter uit Birmingham) in Londen aan Evans en zijn nieuwe vriendjes uit
Zambia uit te leggen wat Amerika was, waar het lag en hoe het er uitzag.
Woosnam moet wel het idee gekregen hebben dat hij in een moment van genade een goudmijn had aangeboord. In
Atlanta liet men de manager en zijn „assistent general manager" hun gang gaan. We zien de „pub" in Londen vóór
ons, waar die gehaaide prof en zijn reporter-vriendje een „mild and bitter" op de mazzel hebben gedronken. Want nu
mochten ze naar Zweden waar ze een keeper vingen. Maar dat was intuïtie. Ze hadden 's avonds met hem zitten
praten, belden hem 's nachts om twee uur uit zijn bed, maakten een ontbijtafspraak voor half zeven en zaten om acht
uur op de plane naar Londen. En met twee mensen uit Jamaica en één uit Trinidad was de ploeg compleet.
Voor ademloos luisterende journalisten heeft Woosnam een aangrijpend beeld gegeven (met „fiery-eyed ebullience"
aldus het verslag) van een voetbalwedstrijd. „This is a game of emotion. It never stops." En tot slot: „It's a drama.
That's what soccer is all about drama." Dat is het dan in ieder geval niet geworden voor Woosnam, die met een
variant op een bekend lied kan zingen: „There's no business like football-business."
Wijze woorden
Wat jammer, dat de leden van Hermes-D.V.S. niet geluisterd hebben naar de wijze woorden van hun manager
trainer Gijs Dollaard en bij meerderheid van stemmen besloten in het betaalde voetbal te blijven. Echt jammer want
Gijs Dollaard, die zeven jaar trainer bij Neptunus is geweest en nu naar Gouda gaat, heeft heel wat verstandige op
merkingen gemaakt. Gebrek aan plaatsruimte verhindert ons helaas zijn hele betoog te volgen maar de volgende
uitlatingen geven toch wel duidelijk beeld van Dollaard's mening:
„We hebben dit seizoen gemiddeld duizend toeschouwers per wedstrijd gehad en afgelopen zondag waren er zelfs
maar 350. Zou Hermes dezelfde aantallen niet trekken wanneer men als amateurs een aantrekkelijk partijtje speelt?
Naar mijn mening gaan binnenkort de tweede divisie en later ook de eerste en eredivisie verdwijnen. Er zullen ten
slotte in Nederland een klein aantal betalende clubs overblijven, die (op zaterdag spelend) in een Europese competitie
zullen uitkomen. Voor verreweg de meeste clubs is betaald voetbal commercieel en sportief niet meer houdbaar. Die
gaan straks op zondag -zonder concurrentie van de betalende clubs gezellig als amateur hun balletje trappen.
Commercieel gesproken beconcurreren de meeste Nederlandse semi-profs elkaar met een inferieur artikel, waar geen
markt voor is. Het bedrijfsleven gaat in zulke gevallen denken aan fusies en concentraties. De Nederlandse semi-profs
knoeien echter maar door tot een financiële catastrofe tot een roemloos einde leidt."
Zelden is zo eerlijk en duidelijk gezegd waarom het gaat. Maar er schijnen helaas nog heel wat ongelukken te
moeten gebeuren alvorens de zwakke broeders tot bezinning komen.
5
