Hotspot
Fa. FRED SAX
KEUKEN
J. SUURBEEK
KEUKENS
BeQunstiQinq van onze aöveRteeRöeRs houöt öe schakel in stanö
Het was al ver middernacht toen we
vreemd piepend geluid hoorden in
de hoek van de kamer waar Big Brother
Beeldbuis donkergrijs stond te pitten. We
keken elkaar aan en toen weer naar de
hoek. Er werd weer gepiept. De ogen van
mijn vrouw dwongen me op de grond en
in tijgersluipgang kroop ik in de rich
ting van HET GELUID. Achterom kij
kend zag ik haar nog net de benen in
schoenmakerszit brengen en alleen van
japie kon ik enige hulp verwachten.
Japie, de kat. Het roofdiereninstinct door
talloze opgewarmde schoteltjes melk en
zacht gesudderde stukjes gefileerde wij
ting toch blijkbaar niet helemaal gedege
nereerd, begon hij naast me te tijgerslui-
pen, af en toe zijn rol vergetende en me
achteloos op wat koppies tractercnd. Dat
had ik wel nodig want gepiep blijft ge
piep en de hoek was vrij donker en het
was al ver na middernacht.
De hoek was leeg op DE BUIS na en
Japie gooide zich op zijn rug en wenste
ter compensatie een robbertje buikkiete-
len. Er werd weer gepiept en nu wist ik
het zeker: het kwam uit de kast, het was
de buis die piepte en ik zocht de ogen
van mijn vrouw, die groot en star langs
me heen keken.
,.Het is de buis", zei ik en krabbelde
onderhand op Japies buik. ,,Dan heb je
'm niet goed uitgedrukt", zei ze maar
haar voeten bleven onder haar bibs. „Je
weet dat ik een behoorlijke uitdrukker
ben", zei ik een tikkeltje geagiteerd want
Japie had zijn nog niet gedegenereerde
nagels in mijn pyama gezet. „Kijk nog
maar es goed", zei ze en de handen, die
een sigaret opstaken waren niet vast. Ik
zei: „Ja, lieverd en begon de knop
pen af te tasten en toen was het er. Het
donkergrijs begon te kabbelen, olieachtig
en ja hoor, daar kwamen de vertrouwde
letters. S.T.E.R.
In een paar sprongen was ik terug op
de bank, de handen onder het hoofd, de
ogen strak gericht op hetgeen ging ko
men. In de belendende stoel een kreet
van vreugde en binnen een seconde had
ze de allesverslindende pose, de ogen even
gulzig als de mijne. Mr. Jinks (I hate
those mieces into pieces) had maar één
sprong nodig en zat rechtop, de poten
gekruist en met trillende snorharen naast
baar op de leuning.
RETERRETTETRETERETET.
De kabbelende olie verdween en maak
te plaats voor een desolaat stukje zand-
land. Middenin het beeld een jongetje,
zittend op de grond met een treurig
snuitje. Een sonore stem had het gepiep
overgenomen.
gebr. plieger
heerlen, am jterdam
OFFICIAL
REMINGTON DEALER
N.Z. Voorburgwal 141,
Remington Cicero
Amsterdam, telefoon 247272
f. 235.-
„Ziet U dit jongetje We knikten
instemmend. De stem vervolgde: „Kijkt U
eens goed naar dit ventje, kijkt U eens
naar die kuitjes Er kwam een close-
up, het jongetje draaide zich een beetje
om en we zagen de kuitjes nu heel goed.
„Oh, wat een zielige kuitjes", mompelde
mijn vrouw. De stem ging gedragen ver
der, vol medeleven. „Ziet U dat ingeval
len borstkastje, het bleke snuitje?". „Dat
wordt margarine", opperde ze. „Of smar-
ties", zei ik. „Margarine", hield ze vol.
De stem: „We zullen aan het jongetje
vragen hoe 'ie aan die kuitjes komt, gaat
U mee?". M'n vrouw kwam halverwege
uit haar stoel maar besefte bijtijds, dat
het voorstel practisch niet uitvoerbaar
was. „Hoe heet je, jongetje," sprak de
stem stroopvriendelijk. Weer een close-up
en oh wat zag het jongetje eruit. „Jantje",
zei 'ie zachtjes en met z'n vingertje teken
de hij verlegen een figuurtje in het zand.
„En hoe kom ja aan die kuitjes, Jantje,
vertel dat eens aan onze kijkers". De
camera pakte de beentjes van het jonge
tje weer en een stippellijn, die de gang
bare proporties voor de jongetjes van die
leeftijd aangaf zorgde voor een schril
contrast.
„Oh, oh steunde m'n gade. „Ik mag
niks", zei Jantje en het vingertje bleef
rondjes draaien in het zand.
„Wat niks", drong de stem aan. Twee
grote tranen schitterden in de toch wel
intelligente ogen van het kind. Ik durfde
mijn hoofd niet af te wenden maar het
gesnik in de andere stoel was duidelijk
hoorbaar. „Nou, niks, niet spelen, niet
balie. niks", snikte 'ie zachtjes en de tra
nen biggelden nu vrijelijk over z n inge
vallen wangetjes. De zachte vioolmuziek
ebde weg, de camera trok zich bescheiden
terug, het beeld vervaagde en dan weer:
RETERRETET.
Vrolijke marsmuziek. Koning Voetbal,
een schitterend door de zon overgoten
grasveld, een volle tribune, wapperende
vlaggen en daar stond Jantje, het moest
hem wel zijn maar ach wat was die jon
gen veranderd. De blonde kuif parmantig
in de lucht, een brede glimlach op de
goed gevulde konen, de borstpartij voor
een jongen van zijn leeftijd schitterend
ontwikkeld. De camera gleed naar bene
den, de jongen stond achteloos geleund
tegen een doelpaal, en daar zagen we een
paar weergaloze kuiten. Weer het stip
pellijntje en we konden nu duidelijk zien
dat de voorgeschreven proporties ruim
schoots overschreden waren. „Wat een
lekkere knul", hoorde ik naast me. „Dat
moet margarine zijn", vervolgde ze haast
triomfantelijk, „dat kan niet anders". „Of
smarties", probeerde ik weer.
De stem: „En wie hebben we daar,
beste kijkers? Is dat onze Janneman?". De
camera kwam weer in, een close-up van
Jantjes welvarende gezicht. „Jij heet toch
Jan, nietwaar vent," galmde de stem. De
jongen knikte zelfbewust: „Jazeker, me
neer, ik ben Jan". „De Jantje van het
zandland?". De sterke witte tanden schit
terden: „Dezelfde meneer". „Als ik vragen
mag, Jan, hoe komt het dat je zo
„In zo'n prima conditie ben?", interrum
peerde de boy lachend. „Jaja drong
de stem aan. „Margarine zei m'n
vrouw. ^Smarties „Omdat ik lid
geworden ben van A.F.C., meneer, daar
om. Komt U", de olijke snuit keek ons
nu recht aan, „komt U a.s. zondag ook
kijken naar A.F.C.—Alkmaarse Boys, het
wordt een beste wedstrijd, de mannen uit
de kaasstad zijn niet voor de poes".
RETERRETET.
Kabbelende olie en dan klikklak, piep-
piep.
Ik ging naar het toestel, drukte de
knop uit, draaide me om en keek in haar
teleurgestelde gezicht, Japie geeuwde
luidruchtig, en verdween in z'n mand.
„Kluppie, hé zei ik enthousiast,
„altijd in het voorste gelid, er is nog niet
één club Met moeite verborg zij
een aankomend gaapje, rekte zich uit,
stond op en zei laatdunkend: „Ze geven
geen zegeltjes
„Pieppiep", zei ik en volgde haar dee
moedig naar onze reeds ongeduldig wach
tende legerstede. Japie sliep reeds en U
waarschijnlijk ook want anders had U
onze eerste spot, onze hotspot, ook ge
zien.
RETERRETET.
Charlie.
plastic uitvoering
plaatstalen uitvoering
