gandi
Dictatoriaal Bestuur van de F.A.
Over normen en
normenbesef
poolt allen mee, het is voor A.f.c
Ten tijd geleden schreef ik over de
-4 spelverruwing in het Engelse voetbal
en over de schorsing van de beroemde
Denis Law van Manchester, welke hem
in 1963 werd opgelegd voor natrappen
van een tegenstander. Nu heeft u wel in
de kranten gelezen dat dezelfde speler
al weer voor een maand geschorst is. En
zoals zo vaak in kranten gebeurt wordt
niet de juiste oorzaak weergegeven. Vol
gens de scheidsrechter, die „natuurlijk"
gelijk heeft, vloekte Denis tegen hem.
Volgens Denis vloekte hij een speler van
zijn eigen team uit, en dit verhaal werd
gedekt door twee van zijn medespelers.
Maar de F.A. wilde er niet van horen.
De ref heeft altijd gelijk. De secretaris,
Mr. Dennis Follows, en zijn bestuurs
leden schorsten Law voor een maand.
Nu moet u weten dat de K.N.V.B. niet
te vergelijken valt met de F.A. De Foot
ball Association is een dictatoriaal in
stituut, waar ouden van dagen het heft
in handen hebben en daar goed voor
betaald worden. Mr. Dennis Follows, de
secretaris, heeft een zelfde positie als
Chroetsjew had in de communistische
partij, en, wat een coincident, Follows is
70 jaar.
Nu is er weer een nieuwe maatregel
aangekondigd: de trainers mogen niet
meer langs de lijn zitten; zij moeten op
de tribune gaan zitten. Toen deze maat
regel bekend werd zijn vele managers in
opstand gekomen en hebben hun mening
hierover via radio en televisie bekend
gemaakt. Wat deed de F.A. oftewel mr.
Dennis Follows? Hij bestrafte de mana
gers, en sommigen moeten een boete be
talen die oploopt tot 500 harde Hollandse
guldens. Andere managers moeten voor
the disciplinary committee verschijnen en
kunnen gestraft worden met schorsing en
boetes; voor de spelers geldt dezelfde
regel en de bekende Schotse International
van Arsenal. Ian Ure, heeft een persoon
lijke brief aan de F.A. gestuurd met zijn
„welgemeende" verontschuldigingen voor
het in het openbaar kritiek leveren op
de F.A. De ouden van dagen die het
Engelse voetbal beheersen, zijn kleine
dictators met een enorme machtswellust,
die kritiek niet kunnen hebben.
De spelers hebben een spelers-organi
satie, die hun belangen behartigt, maar
deze kan niet veel uitrichten. Een paar
jaar geleden kreeg de Arsenal-Skipper,
George Eastham, een bepaald bedrag uit
betaald, Arsenal gaf hem een salarisver
hoging, dat boven het door de F.A. vast
gestelde maximum-salaris lag. En toen
waren èn Arsenal èn George Eastham in
trouble. George Eastham werd geen boe
te opgelegd, Arsenal daarentegen werd
onder druk gezet en moest toen weer
terugkomen op het oude maximum-sala
ris. George Eastham nam dit niet en er
volgde een proces tegen de F.A. over het
vaststellen van een maximum bedrag. De
F.A. verloor het proces en ook in hoger
beroep werd de F.A. in het ongelijk ge
steld. De weg was toen open voor vrije
lonen, en Johnny Haynes, de beroemde
Fulham-aanvoerder werd toen de eerste
Engelse voetballer die meer dan 100
pond per week verdiende. Dennis Law
verdient zo'n slordige 1200 gulden per
week!!!
Engeland heet een democratisch land
waar iedereen vrijheid van spreken heeft,
met die uitzondering dat dan de voet
ballers en de managers geen kritiek what
so ever mogen leveren op Mr. Follows
en mede-bestuurders. Wat wij hier nodig
hebben is staatsinterventie, die vaststelt
Het verhaal van Robert E. Duis in de
vorige A.F.C.-Schakel in herinnering roe
pend (betreffende het opkikkertje van de
R.K.A.V. I.C.-doelman door onze Co
Onsman), moge mij de pen en de toege
worpen handschoen doen opnemen.
Robert stelt aan de orde, of het gedrag
van Co passend was in een voetbalwed
strijd, daarbij tot discussie nodigend.
Nu zal ik uiteraard de laatste zijn, die
bestrijden wil, dat tegenover achtens
waardige lieden als doelverdedigers de
hoogst denkbare hoffelijkheid in acht
dient te worden genomen. Daarover ieder
misverstand uitsluitend dan kan men
zich slechts afvragen, waarom ik tot mijn
reactie kom. Het feit op zichzelf echter,
dat ik instem met de zienswijze van
vriend Robert is wellicht reeds opzien
barend genoeg om vastgelegd te worden.
Ons normbesef loopt dus parallel.
Maar nu deed zich juist dezer dagen het
incident voor in de ere-divisiewedstrijd
D.W.S.—Ajax tussen keeper en aanvaller,
waarbij belediging van ras (wat dat dan
ook wel mag zijn) aan de orde is, met
een als adjectief daaraan toegevoegde
weinig opwekkende ziekte.
Twee gevallen, die de meervoudige
definitie van Prof. Dr. J. A. A. van
Doorn ten volle dekken. Voor A.F.C.—
R.K.A.V.I.C. mag gelden: „Normen zijn
opvattingen over hoe men zich dient te
gedragen". Voor D.W.S.—Ajax daaren
tegen „Normen zijn opvattingen over hoe
men zich juist niet dient te gedragen".
Intussen is de probleemstelling van
Robert E. Duis niet geheel volledig. Het
gaat er namelijk niet om iemands gedrag
te beoordelen in een voetbalwedstrijd
alleen. Een vent met karakter en be
schaving zal zich altijd weten te gedra
gen; op het sportveld, achter het schaak
bord, aan de borreltafel, in de determi-
neerclub, op straat en in bed. Wat be
schaving is laat zich bovendien moeilijk
omschrijven, maar ik geloof, dat in het al
gemeen de beschaving begint waar het
gebrek aan beheersing is overwonnen.
Beheersing dient echter niet beperkt te
blijven tot een gebeurtenis alleen, maar
ook de gevolgen van een gebeurtenis
dienen beheerst te worden benaderd. In
het geval van de door mij gememoreerde
ere-divisiewedstrijd heeft de beledigde
dat geen enkel bestuur zoveel macht kan
hebben in de sportwereld, dat het men
sen kan verbieden maar iets onvriende
lijks te zeggen over dat bestuur; de kin
derlijke maatregelen die de F.A. nu neemt
zijn een klassiek voorbeeld van dictators
die een enorm dom idee met macht en
dreigementen en ten koste van alles en
iederen willen doorzetten, en met het mot
to, enigszins gewijzigd, Vive Follows, Vive
le dictateur en met de hoop dat 1965
veranderingen van betekenis in de En
gelse voetbalwereld zullen brengen, wens
ik ii allen een voorspoedig 1965.
ROBERT F. DOMHOF.
partij (de club) een aanklacht ingediend,
die belediging in het algemeen mede aan
de orde stelt. Het onderzoek is nog niet
voltooid, maar in afwachting daarvan
klinkt nu het geluid door van: ook al
leidt dit geval op zichzelf tot niets (het
geen nu reeds blijkbaar wordt onder
steld), dan toch willen wij bereiken, dat
in bewijsbare gevallen preventie kan wor
den verkregen. Een niet bewijsbare be
schuldiging aan de orde stellen kan even
wel weer een belediging inhouden. Men
denke in dit geval maar eens aan de
kwestie S.C. Enschede tegen Beltman. Zo
wel bij D.W.S.—Ajax als in de Beltman
affaire zou de beschaving bij meer be
heersing tastbaar gediend geweest zijn.
Maar om op ons uitgangspunt terug te
keren: Co Onsman handelde juist en in
feite is het beschamend, dat iets zo van
zelfsprekends nog moet worden verde
digd. Toch ervaren wij het tegenover vele
minder elegante reacties in menselijke
verhoudingen als hartverwarmend.
Niet minder hartverwarmend was voor
mij destijds de reactie van mevrouw
Geesink, toen zij haar olympische echt
genoot, met glorie overladen in Japan, op
Schiphol afhaalde. Op de vraag van een
journalist, wat toch op haar zelf in Japan
de meest overweldigende indruk had ge
maakt, antwoordde zij met de vrouwe
lijke blik devoot terneer geslagen:
Anton"
Ik ervoer het als een triomf van de
geest. Maar een onzer clubsociologen zag
dat toch weer anders. „Zet", zei hij, „een
zo uit het oerwoud gerukte mens plotse
ling op het asfalt neer van een metropool
en vraag hem wat de grootste indruk op
hem maakt. En hij zal vermoedelijk zeg
gen, dat zijn bananen daar op een kar
retje liggen". Sociologische verklaring: de
milieutheorie.
F.n zo brengt de wetenschap mij ander
maal weer aan het wankelen
AD ONDERDELAT.
de italiaanie keuken
Imp. gebr. plieger Heerlen, amsterdam
10
