Het zakboekje
pooLt allen mee, het is voor a.f.e.
Russische raket suist op Venus
W/'ij moeten niet denken aan de eerste
planmatige ontmoeting van de raket
afgeschoten en vermoedelijk bemand
met een tot half mei geladen bolsjewiek
en Venus godin van schoonheid en
liefde. Akelige visioenen van onverhoed
se aanrandingen, gevolgd door een mo
derne wurggreep doen zich aan ons voor.
Het is maar gelukkig, dat wij nuchtere
A.F.C.'ers met beide benen op deze
aarde staan, waardoor wij niet behoe
ven te vrezen, dat onze meisjes die
wij op handen dragen en als een hemels
geschenk beschouwen een dergelijk lot
te zullen zien ondergaan.
Het hoedje van Leo.
Wij waren zondagmiddag aanwezig bij
de wedstrijd R.K.A.V.I.C.—A.F.C. Bijna
drie kwartier hebben wij op de scheids
rechter moeten wachten, maar in deze
stonden wij niet alleen, vele A.F.C.'ers
stonden met ons onbeweeglijk in de
modder vastgezogen. De tijd werd ons
verkort door een opgewekte Limburger,
die ons herhaaldelijk mededeelde, dat
er 's avonds een bijzonder Carnavalsfeest
in Marcanti zou plaats vinden. Tussen
deze berichten door kon men bij hem
kaarten verkrijgen en een zoekgeraakt
kind, verder deelde hij mede, dat de
wedstrijd bij afwezigheid der aangeschre
ven referee zou worden geleid door niet
minder dan onze Leo. Onder elkaar had
den wij al aan Geb Buren gedacht. Wij
vonden het standpunt van R.K.A.V.I.C.
een A.F.C.-scheidsrechter te accepteren
zeer ruim en complimenteus voor Leo's
neutrale gevoelens, die wij insiders wel
kenden, doch de tegenpartij blijkbaar
ook.
Wie beschrijft onze verwondering,
toen wij tegen kwart voor drie een echte
scheidsrechter snel het veld zien op
marcheren en even daarna Leo. Leo niet
in korte broek maar gewoon als burger
d.w.z, met hoed en wat voor één. Onze
eerste gedachte was, dat Leo zo door de
stem uit de microfoon was opgewarmd,
dat hij na de wedstrijd meteen door zou
gaan naar het carnaval. Dat bleek later
niet zo te zijn. 't Was zijn eigen echte
hoedje, een prethoedje, een hopsasa ge
valletje. Hij zou er zo mee op olifanten-
jacht kunnen gaan, maar tegelijk zou hij
een reclamerunner kunnen zijn van een
scheerkwastenfabrikant Wij waren er
allemaal zeer van onder de indruk. Leo
liet dit allemaal koud, overtuigd als hij
was, dat ook dit bij hem paste
Jaardiner.
Of het een goede of een kwade eigen
schap is, dat kunnen wij in het midden
laten, maar het is alom bekend, dat de
A.F.C.'ers een aangeboren gevoel bezitten
om van een alledaags blij gebeuren een
groot feest te maken. De ouderen van
ons zijn erin voorgegaan, de jongeren
zijn er mee opgegroeid en wij allen weten
niet beter. Zou het hoofddoel van ons
streven niet zijn het beoefenen van voet-
4
bal, cricket en honkbal, dan zouden wij
in onze sociëteit een artiestenmarkt kun
nen exploiteren, maar nu vindt dat op
treden gelukkig nog plaats in de eigen
sportieve kring. Een regelmatig terug
kerend feest, een feest waar niet om ge
zeurd of getrokken behoeft te worden,
dat is ons jaardiner altijd op 18 januari,
de jaardag van de club. Dit jaar is
onze vereniging 66 jaar oud en dit heug
lijk feit was aanleiding voor 75 leden
er aan deel te nemen en wel in het ons
van ouds bekende Apollo Paviljoen. Al
les ademt dan A.F.C.de versieringen, de
vlaggendrapering, het geroezemoes en
achter het midden van de tafel prijkte
dan als steeds het geschilderd portret
van de onvergetelijke „Schaf".
Tegen 6 uur druppelen de mannetjes
binnen. Correct in hun donkere pakjes
met glimmende revers zwarte vlindertjes
op hagelwitte hemden. Zij tasten met
zoekende blik de zaal af om de heren
van het Bestuur met hun roodzwarte
versierselen omhangen, de hand te druk
ken en hen geluk te wensen met deze
dag, die wij toch maar weer gehaald
hebben.
Zo'n jaardiner bestaat uit drie étap
pes. De borrel van 6—8 uur om op
temperatuur te komen en bij milde
leiding meestal verlengd tot half negen,
daarna het diner, dat bij breedsprakig
heid wel tot één uur kan duren en dan
ja, dan is het inmiddels nacht geworden
en kan er van alles gebeuren.
Vijf en zeventig mannen gedurende
4'A uur in toom te houden door de
veelal weliswaar noodzakelijke toespraken
is in feite ongezond. Vier en een half
uur gekluisterd te zijn aan dezelfde stoel
in een zelfde kringetje van mensen om
je heen kan meevallen wat conversatie
betreft, doch het kan ook slaapverwek
kend zijn. Vier en een half uur inge
houden moeten luisteren naar o.a. de
nooit af te leren moedercomplexen onzer
cricket en honkbalsprekers of naar de
stem der heldenvereerders, dat houdt
geen mens vol en leidt tot uitbundig
heden, die wij optredende onder
deze omstandigheden in dit gezel
schap normaal zouden willen noemen.
Indien wij dan in onze vorige Schakel
schrijven, dat wij U nog enkele gebeur
tenissen zouden melden, waarover de
Voorzitter heeft gezwegen, dan hebben
wij dat uitsluitend bedoeld om zo vol
ledig mogelijk te willen zijn, niet om
volgens de M.P. te speculeren op de
„slechte instincten" van onze lezers.
Neen, het zou onredelijk zijn na zo'n
overladen programma de deelnemers te
kijk te zetten.
Ons hart heeft inderdaad, „geklopt"
van vreugde en wel tot barstens toe,
toen onze Voorzitter en de Penningmees
ter zich schijnbaar niet meer konden
bedwingen en samen de Cha-Cha-Cha
probeerden te dansen. Het was gefor
ceerd gracieus, onderbroken ritmisch,
doch ééns van zin and so say all of us.
Als Henne onze tafelpraeses, Willy
met „Voorzitter tabulae" gaat aanspre
ken, dan zie je aan de ene kant van de
tafel een ingehouden ernstig gezicht, aan
de andere zijde een Brusse met een
wacht-je-maar-ventje ik krijg je wel met
de italiaanse keuken
Imp, gebr. plieger heerlen, amsterdam
dat jaarlijks terugkerend gescheld. Hen
ne heeft als een advocaat namens zijn
eerste elftal gesproken. Hij had het over
een gematigd optimisme en over een ge
matigd pessimisme, dat hij koesterde om
trent de kansea van ons eerste elftal.
Dat was wat je noemt zeer diplomatiek
gezeid. Toen de jongste dochter van de
A.F.C. van haar liefde voor de Moeder
getuigde werd mijn buurman wrevelig
en mompelde altijd die Moeder, nooit
iets over de Vader, die is zeker „Laze-
rus Kom, kom zeiden wij sussend. Niks
te komkommeren, ze zijn zo gek op
elkaaar, dat je straks nog een strip
tease kunt verwachten van Moeder en
Kind. Een dergelijke opmerking van een
overigens rechtschapen mens heeft een
diepere achtergrond, Freud maar eens
op naslaan.
De Jonkheer had weer eens een ver
rassing. Het was of hij het had voor
voeld, dat er wel eens behoefte aan kon
zijn om een leemte te vullen. Een lijstje
met wetenswaardigheden, bijeengezocht
speciaal voor de deelnemers lag nml.
met het menu bij wijze van geestelijke
spijskaart naast ons bordje. Wij hebben
tussen de speeches er zeer van gesmuld.
Het was 5 uur in de morgen toen de
laatste stayers huiswaarts gingen. Elf
uren onafgebroken A.F.C.-stemming op
elk gebied. Jeugd zou voor hen een
ideale toestand zijn, indien zij wat latei-
in hun leven kwam. Henk Kappelhoff
doet in de vorige Schakel een voorstel
om het lange tafelen te beperken, o.a.
door het borreluur te verkorten.
Persoonlijk gevoelen wij hier niets voor
omdat het Blooker's uurtje ons gezellig
ste uurtje is om heerlijk van de een
naar de ander te huppelen en van de
hak op de tak te springen. Misschien
kunnen we tussen de gangen van het
diner een halfuurtje pauze nemen of
anders een hele lange borreltijd vaststel
len met een ontzaglijk uitgebreid koud
buffet onder het gevedel van een zacht
strelend muziekje. Wij zijn dan in de
gelegenheid ongestraft de benen te
strekken, hetgeen nu heel moeilijk gaat,
omdat wij hebben geleerd, dat van tafel
lopen zonder te vragen heel onbehoor
lijk is. Wij zouden dan tevens de
speeches over de hele avond en nacht
kunnen verdelen, de ernstige in de voor
avond en de luimige in de nacht. Wij
geloven, dat wij dan een geringer aantal
in diepe rust verkerenden zullen zien,
hoewel dat altijd een vredig schouwspel
blijft. Denkt U allen eens over dit pro
bleem na. het vereist geen directe op
lossing, wij hebben nog een jaar de tijd.
Clubavond „Neutraal".
De eerste indruk van de gelegenheid
waar wij 's maandags onze clubavond
houden was niet indrukwekkend. Wij
