j.h. esseR
V
2
COMMISSIONNAIR IN
EFFECTEN
hepenQRacht 92
BLOEMEN
VAN BAERLESTRAAT 39, TEL, 720140
poelt allen mee, het is voor a.p.c.
Van Bootsman Sijmen Wit ontvin
gen wij eveneens een ontboezeming
over deze voor de deelnemers kenne
lijk onvergetelijke tour. Moeders,
vrouwen en verloofden, zoals wij U
in de vorige Schakel beloofden staat
ook in dit verhaal geen onvertogen
woord.
Met geen lettergreep wordt gerept
van het avontuur van onze „Algerijn"
Tom Nooy. Net zomin wordt dieper
ingegaan op de plotselinge en kort
stondige genegenheid tussen het
Franse hotelpersoneel en onze ver
tegenwoordigers.
Lees maar:
A.F.C. op toer naar het buiten
land! Toen ik dit hoorde kon ik het
nauwelijks geloven, want het is al
meer dan 25 jaar geleden, dat we
over de grens waren. Dat was de
roemruchte tocht naar Mayen in
1933, waarover Willly Brusse in het
Gedenkboek zo hartroerend geschre
ven heeft. Voordien hadden we nog
de Kersttrip naar Verviers en Aken
in 1913 en de grote toer naar Straats
burg in 1921, doch sinds lange tijd
was de afdeling Buitenlandse Zaken
bij ons blijkbaar op recès gegaan.
Daar ik de veldtochten van 1913 en
1933 had meegemaakt en hieraan
voor mij nog steeds onvergetelijke
herinneringen zijn verbonden, beving
mij een dergelijke onrust, dat ik be
sloot mijn oude karkas nog eens in
het strijdgewoel te werpen en ik be
hoef U niet te zeggen, dat ik er geen
spijt van heb gehad.
Het is niet mijn bedoeling een uit
gebreid technisch verslag uit te
brengen. Dit zal worden verzorgd
door onze captain, wien ik gezien
zijn eloquentie dit met gerustheid
toevertrouw. (Zie hiervoor, Red.).
Mijnerzijds wil ik slechts enkele pun
ten memoreren, die mij als supporter
hebben getroffen. Over supporters
gesproken, die waren er veel te klein
in aantal, eigenlijk maar drie, want
onze Voorzitter kan je toch niet als
supporter beschouwen. In de eerste
plaats Dr. Hofstee, die zich weer uit
sloofde met zijn medische assistentie,
verder Willy Neseker als artistiek
leider en tenslotte schrijver dezes als
non-combattant. Dit kwam goed uit,
want met de Voorzitter vormden we
net een heterogeen klaverjas-quartet,
hetgeen zelfs op een toer als deze af
en toe een verzetje geeft. Wel was
de competitie-indeling niet bepaald
zuiver, want op instigatie van de ar
tistieke leider werden de twee oudjes
aan elkaar gekoppeld, doch de oude
garde wist zich ondanks diverse
machinaties toch vrij goed te hand
haven.
De reis was wel wat lang en ver
moeiend, vooral het traject van Lille
naar St. Brieuc, maar we hadden
over het algemeen mooi weer en de
stemming was uitstekend. Eenmaal
in Normandië werd ook de natuur
wat mooier, met prachtige boomgaar
den, helaas ontsierd door min of meer
beschimmelde koeien. Zondagavond
vrij laat arriveerden we in het hotel
„Croix Rouge", waar we na een ge
zellig etentje vroegtijdig naar kooi
gingen. Maandagmorgen vroeg was
onze joviale gastheer Dr. Boulard
reeds present en maakten we een
toertje naar het nabijgelegen Binic,
een alleraardigst tegen de rotsen ge
bouwd badplaatsje, met een typisch
Bretons strand, geheel verschillend
van wat wij gewend zijn. Zo is hier
het hoogteverschil tussen eb en vloed
niet minder dan 12 14 meter. We
moesten te spoedig terug naar St.
Brieuc voor de officiëele ontvangst
op de Mairie, een zeer indrukwekken
de receptie, waarop tal van hoog
waardigheidsbekleders aanwezig wa
ren. De burgemeester bood ons na
een lange speech als souvenir een
prachtige Bretonse pop aan, die als
femme de garde in onze prijzenkast
geen slecht figuur zou maken. Daar
na hield Dr. Boulard een rede, waar
in hij er o.a. op wees, dat dergelijke
buitenlandse trips niet alleen van
sportief, doch ook van groot cultu
reel belang zijn voor de deelnemers.
Nadat Dr. Hofstee de sprekers had
beantwoord en de burgemeester een
gedenkboek van Amsterdam in de
franse taal had aangeboden, werden
we na een met Port besproeid half
uurtje weer vrijgelaten en konden we
ons prepareren op onze eerste en
voornaamste wedstrijd tegen St.
Brieuc. St. Brieuc beschikt over een
mooi terrein, met een prachtige
nieuwe tribune voor ca. 1200 toe
schouwers. Dank zij de grote steun
van de Gemeente ziet alles er tip-top
uit, de entrée met vrolijke bloem
perken versierd, werkelijk een ideaal
complex.
Onze voorzitter en de twee oudjes
werden die avond uitgenodigd door
Dr. Boulard op zijn nieuwe prachtige
villa, gebouwd op een rots aan het
strand te Binic, met een onvergelij
kelijk uitzicht op de blauwe zee. In
deze rustige, weldadige omgeving
werden wij samen met de penning
meester en secretaris van St. Brieuc
onthaald op een fantastisch Bretons
avondetentje door de charmante
vrouw des huizes zelf toebereid en
besproeid met de vele voortreffelijke
cuvées, waarvoor het franse land zo
bekend is. Het was in één woord
groots, maar helaas was het laat
voor we het wisten en moesten we
terug naar ons hotel. Ook hier was
het klaarblijkelijk geanimeerd toege
gaan, want zoals we hoorden, was
het volkje net ter bedde getogen. In
de bekende Schaf-stijl werd toen met
onze franse vrienden nog even een
afzakkertje genomen, of zoals ze dat
hier noemen „le petit dernier", waar
na ook wij ons in onze appartemen
ten terugtrokken, épuisés des bontés
de notre hóte infatigable. Een dag,
een avond om nooit te vergeten!
De volgende dag maakten we een
prachtreis naar Perros-Guirec. In
Perros een veld zonder enige accom
modatie, maar om dit goed te maken
werden we voor de aanvang verwel
komd door een jeugd-band van
doedelzakblazers, voorafgegaan door
meisjes in Bretonse klederdracht.
Werkelijk iets zeer aparts. Na de
wedstrijd werden we per luidspreker
uitgenodigd naar het Casino te ko
men, waar miss Bretagne zou worden
gekozen. Hét was een aardige avond
en groot was het enthousiasme toen
bleek, dat een der candidaten een
„beauté" was, die reeds op het strand
de aandacht van onze kenners had
getrokken. Al met al waren we weer
laat thuis en had onze goede chauf
feur Gerrit weer een moeilijk nacht
ritje.
Woensdag waren we zo moe, dat
we besloten de grote rondrit te laten
vervallen en wat dichterbij aan het
strand een beetje op ons verhaal te
komen. Het afscheidsdiner waarbij
vele vriendelijke woorden werden ge
wisseld, verliep zeer genoeglijk en
het was weer vrij laat toen we de
„petits derniers" vaarwel zegden.
Donderdagmorgen kwam helaas het
uur der Scheiding, waarbij vanzelf
sprekend ook Dr. Boulard, zijn vrouw
en dochtertje aanwezig waren. Ook
het afscheid van het hotel was hart
roerend. De jongens waren in la
Croix Rouge geheel ingeburgerd en
het voltallige personeel had zich bui-
TEL. 41864-42864, BEURS 41057
4
