RenauLt
aniAX
De Si'em
MTI&X AUTOMOBIELBEDRIJF
poelt allen mee, het is voor a.f.c.
Voor een
naar
LANCIA dealer voor Noord-Holland
le deel: Simon wordt geboren en
beleeft zijn jeugd.
De levensgeschiedenis van Simon
Schietert, zoals die hieronder ver
haald wordt, is ontleend aan World
Footbal History, een boek dat een
voorname plaats in mijn boekenkast
inneemt. Onder de vele biographieën
van 's werelds meest bekende voet
ballers in dit schitterende boek, heb
ik het leven van Schietert gelicht.
Ik citeer dan Woodhouse, Schie-
terts biograaf.
Simon kreeg het eerste daglicht
in de oogjes op 1 april van het jaar
1911. In d'ouderlijke alkoof, achter
de smidse van zijn vader, werd hij
dan voor het eerst geconfronteerd
met het leven, een leven dat zoveel,
glorie voor de kleine Siem zou gaan
brengen. Nochtans wees er in dat
eerste uur niets op, dat ik thans met
grote devotie de pen hanteer om
Simon in de galerij bij te zetten.
Het feit, dat hij een goeie negen
ponder was, zijn kuitjes meer dan
normaal ontwikkeld waren en zijn
voetjes reeds een klein maatje 36
aan zouden kunnen, behoeft nog
niet zijn komende grootheid te te
kenen. Wij laten Simon nu maar
baby, met al de moeilijkheden van
dien. (Zindelijk was Simon na drie
weken, een opmerkelijk verschijnsel).
Simon promoveerde spoedig van
baby tot kleuter en omstreeks die
tijd beginnen de activiteiten, die
hem gemaakt hebben tot wat hij ge
worden is, n.l. „de Siem". Maar laten
wij niet op de geschiedenis vooruit
lopen en Simon gaan bekijken op zijn
3-jarige leeftijd. Laten wij een kijk
je nemen op het Dorpsplein, waar in
de stille ochtend Siem zijn rondjes
trekt om de kerk. Daar loopt hij in
een los looppasje. Een soepele gang.
Volkomen ontspannen, niettemin
tempo. Na zijn dagelijkse 5 km, ge
pland op 100 x de kerk, een driftig
spurtje naar de smidse. Een paar
uurtjes hamer slaan bij zijn vader
voor de bovenspieren, en de ochtend
training zit er weer op. Simon is
veranderd in die drie jaar. Je kan
zien dat hij geen baby meer is, hij
is kleuter. Aan alles zie je dat Siem
kleuter is. De kuitjes, die in het
eerste uur reeds veelbelovend wa
ren, hebben hun belofte ingelost, zij
zijn kuiten geworden. De voeten slui
ten in een degelijke werkschoen
maat 39. De manier waarop hij de
hamer slaat verraadt kracht. Vader
Schietert heeft reeds het plan de
smidse over een paar jaar over te
doen, maar Simon heeft geen inte
resse in zaken. Simon zegt: „laat
mij maar lopen". Hetgeen hij dan
ook doet. Wij vergezellen hem nu
niet, maar laten hem zijn gang gaan.
Het is nog te vroeg.
Als wij dan na een paar jaar het
dorp bezoeken om de ontwikkeling
van S. Schietert nader te bezien,
komen wij in een leeg dorp. Geen
mens is er te zien en men krijgt de
indruk dat het werk overal zo maar
is blijven liggen. Door de verlaten
Kerkstraat arriveren wij op het
Dorpsplein en begeven ons naar ,,D'
oude Ossekop", om bij de waard de
reden van deze verlatenheid te weten
te komen. Voordat wij willen bin
nentreden valt ons oog op een groot
bord. „Simon is om 10 uur op het
weiland". Zou de verlatenheid iets
met dit bord te maken hebben? Wij
gissen slechts. De wetenschap waar
het weiland ligt is niet noodzakelijk
als wij de Kerkstraat verder uitlo
pen. De ohh's en ahhh's zijn niet van
de lucht. Het weiland. Een dichte
menigte omzoomt het grasland. Af
en toe zien wij boven de hoofden
een bal verschijnen. Wij werken ons
door de mensenhaag' heen. Daar ligt
Simon op zijn rug en leest een boek.
Hij slaat juist een bladzijde om ter
wijl hij afwisselend de bal met zijn
linker- en rechtervoet de lucht doet
kiezen, zonder dat deze de grond
raakt. Hij draait zich nu om en leest
op zijn buik verder. Hij continueert
het spel met de bal, maar nu met
zijn hakken. Gaat Siem toch in za
ken, wij kijken wantrouwig naar het
boek. Hij ziet het en lacht zijn hel
derwitte lach, geeft een flinke hak,
staat op en brengt ons het boek. Uit
de hak van Simon zien wij de bal
door de lucht naar ons toekomen.
Wij willen hem ter begroeting de
hand geven, maar op het moment
dat wij elkaar de hand gaan schud
den, vangt Simon de bal in het boek
en zegt: „ik kan het niet eens zijn
met Prof. Roomhoorn, lees zelf
Wij slaan de bal van de bladzijde en
lezen, juist daar waar de modder
van de bal enkele regels heeft onder
lijnd: het leven van de voetballer
wordt beheerst door de bal. De bal
grenst zijn horizon. De bal is zijn
dak, zijn hemel en hel. Heeft hij de
bal, hij is 'n engel, verliest hij daar
entegen het leer, hij is des duivels".
Wij gluren over het boek naar
Simon, terwijl wij een vlugge blik
naar de kaft geven. „Hemel en hel
op aarde met het leer", door Prof.
Roomhoorn. Nooit van gehoord. „Ben
ik een duivel?", lezen wij in zijn
staalblauwe ogen. Wij begrijpen,
Simon laat de bal nooit los. Hij pakt
de bal, die losjes tegen zijn schoen
leunt, en kickt hem een goede dertig
meter het zwerk in. De dorpers zijn
teleurgesteld. Simon gaat naar zijn
werk, een trap boven de dertig me
ter is het eind. Wij weten nu, Simon
is „en route". Onze onbescheiden
blik in het kraambed is een toeval
lige maar gelukkige geweest.
Wij zullen Simon in zijn carrière
blijven volgen. Simon is een jongen
die er kan komen. Zal hij er ko
mendit moeten wij afwachten
tot een volgende keer. De mogelijk
heid tot ontsporing zit er in.
Kakie.
P.S. Deze laatste regel is er al
leen maar om de nieuwsgierigheid
gaande te houden. Simon komt er.
Anders pakt Woodhouse niet de pen.
Maar vergeet niet dat zelfs de groot
ste man wel eens een mistap deed.
Zou Simon dat doen
K.
Amsteldijk 52, A'dam
tel. 791523
4
