Mixed Pickles
Bi ^unstiqinq van onze aöveRteeRÖeRS, houöt öe schakel in stanö
De feestelijkheden in onze club, die plaats vonden van ongeveer medio December tot begin Januari, heb
ben zich gekenmerkt door een bijzondere stijl en zij, die misschien niet geheel ten onrechte vrees
den, dat door de harde strijd om het voetbalbestaan A.F.C. bezig-was, haar eigen stijl te verwaarlozen, kun
nen' kracht geput hebben uit (met name) het Nieuwjaarsfeest,
Zonder enig chauvinisme. Ik geloof niet, dat er veel clubs in Nederland zijn, waar men zulke festiviteiten
op een dergelijk niveau voorgeschoteld krijgt. Want de Nieuwjaarswens van Jaap a Cohen, op niet te over
treffen wijze gebracht door Mevrouw Tony a Cohen en Wim v. d. Marei was van een allure, die, indien
ge de zonderlinge kreupelrijmpjes in de bladen leest, de Nieuwjaarswensen in de grote schouwburgen ten
enenmale gemist hebben. Een verrassing was uiteraard het voortreffelijke pianospel van de heer Jaspers.
Over de Nieuwjaarsrede van voorzitter Holtzappel wordt elders in dit nummer geschreven. Het is typisch,
hoe een geboren spreker de onverflauwde belangstelling van een uit zichzelf rumoerig clubhuis weet te
trekken.
Een ander hoogtepunt was het Billardtournooi, dat op 20 December door A.F.C. in „Krasnapolsky" geor
ganiseerd werd en waaraan deelnamen Ajax, Blauw-Wit, D.W.S., Volewijckers en A.F.C. Hier waren het
Wim Staats en Teun van Veen, die en hoe! de touwtjes in handen hielden. Het tournooi liep als een
trein en toen om half twee de inderdaad prachtige prijzen waren uitgereikt, was de stemming zo goed, dat
verreweg de meesten onder muziek en dans tot vier uur bijeen bleven.
De jaarlijkse Kienavond „eeuwen oude" traditie bij A.F.C. onder leiding van de geroutineerde en onver
moeibare Jan Snelleman bracht onbezorgde en kinderlijke vreugde.
En nu wachten weer Oudejaarsavond bridge-drive en het Reunistendiner. Het is maar een vermoeiend, tijd
rovend en griezelig oplopend baantje, om lid van A.F.C. te zijn. Maar we komen met z'n allen op bepaald
gezellige wijze door deze barre winter heen.
Contact.
Over het billardtournooi gesproken, de goede sfeer tussen de leidende Amsterdamse voetbalclubs spruit voor
een niet gering gedelte voort uit het feit, dat wij elkaar buiten het groene veld ook op allerlei gebied ont
moeten. Wij hebben nu tégen de andere Amsterdamse voetbalclubs, gebridged, gezwommen, schaatsengereden,
geklaverjast, gevist, gebiljard, ja, wat niet al. Uiteraard kweekt dit vriendschapsbanden, die de druk van
een knauw op het voetbalveld of van een foutieve scheidsrechterlijke beslissing gemakkelijk kunnen door
staan. I
Dit prettige contact zij verschillende clubs in de provincie van harte aanbevolen. Indien men leest, hoe on
aangenaam de verhoudingen daar soms liggen, dan moet dit wel haar oorzaak vinden in het feit, dat die
clubs zo weinig contact met elkaar hebben. Het blijft bij een uit- en een thuiswedstrijd, waar de gemoederen
meestal verhit zijn en op kookpunt komen door een hevig chauvinistisch publiek en vaak even hevig chauvi
nistische plaatselijke bladen. Weest verstandig, voetbalbroeders in het Oosten en het Zuiden, ga met elkaar
bridgen of billard-spelen of wat dan ook, ge zult dan merken, dat die jongens van de tegenpartij heus niet
zulke moordenaars-met-voorbedachten-rade zijn als de geachte supporters U trachten wijs te maken.
Arie's grote dag.
Dat biljard tournooi zal voor erelid Arie Mets onvergetelijk blijven. In het zeer sterk bbzette veld" kwam
hij als eerste aan de finish. :f
„Winnaar van het biljard-tournooiArie Mets (A.F.C.)" annonceerde Wim Staats door de microfoon en een
stralende Arie kon zich koesteren in een daverend applaus en gejuich van de stampvolle zaal.
Het publiek kiest zich altijd een favoriet, en het doet dit met een zelden falend instinct. En zo had „Kras",
nadat het tournooi een paar uur aan de gang was, zijn favoriet gekozen: Arie Mets.
En toen voltrok zich een geestelijke metamorphose bij Arie Mets, de „Mysterieuze Krachten in de Sport"
gingen werken. Hij was begonnen als een volslagen outsider. Nu ja, wel leuk, zo'n avondje, ik lig er natuurlijk
'zó uit, ga ik rustig een biertje drinken en naar de anderen kijken, maakte grapjes tegen zijn tegenstander
en het publiek.
Maar toen onverwacht onze favorieten Feldmann Sr. en Harry Stumpf faalden, toen Arie Mets de enige-
overgebleven A.F.C.-er was, rees hij tot grote hoogte. Onder merkbare spanning werden de finalisten, de
scheidsrechter en de scorer aan de tafel geroepen. Ik had de eer, de finale te scoren en kon het geval dus van
vlak nabij bekijken.
Wel, Arie Mets was de realisering van Nico Holtzappel's beroemd geworden gezegde: ..Techniek is veel, de
geest is alles." Want het was een geheel andere Arie Mets, die afstootte. Geen bonhomie, geen grappige ge-
zegde-tjes. Niets van dat al. Hij wilde, hij zou winnen.
Voor A.F.C. en ook gezonde eerzucht voor zichzelf. De outsider, de „also ran" Kampioen!
Een verbeten trek om de mond, de hand, die de queue vasthield, trillend van nervositeit en concentratie. Poe
dels als oliefanten, vlak daarop een lekker, vlot serietje van 7 met een paar driebandstoten, die er wezen
mochten en daverend applaus uitlokten.
En toen zag ik zijn tegenstander, de Blauw-Wit-speler Niesink, mentaal van de kaart gaan. Een prettige
sportieve speler, deze Zebra, en als Arie op een gewone clubavond tegen hem uitkomt, gaat hij er naar mijn
idee, acht van.de tien keer met boter en suiker in.
Maar nu had de Blauw Wit-speler geen kans. De geest was sterker dan de materie en toen ik annonceerde:
„En nog vijf" was de zaak bekeken. Arie redde zich uit de laatste moeilijkheden en won.
Men gunde het hem, dat bleek uit de spontane hartelijkheid. Wij A.F.C.-ers waren uiteraard zeer verheugd
maar onze kampioen behoefde zich niet te beklagen over gebrek aan appreciatie bij de andere clubs. Want
het was niet het feite dèit hij won, maar de wijze, waaróp hij won, die het publiek gepakt had.
Bravo, Arie!
Q
