U/at ieder A.F.C.-er behoort te u/eten
BeQunstiqinq van onze aöveRteeRöeRs, houöt 6e schakel in stanö
Toen ik enige tijd geleden te dezer
plaatse vermeldde, dat het mij was
opgevallen, dat er in de Engelse
League verschillende voor Engels
topvoetbal vrij hoge scores geregeld
te noteren vielen, en het vermoeden
uitsprak, dat er blijkbaar iets bij
zonders aan de hand was, kon ik niet
weten dat de bevestiging hierop zo
spoedig zou volgen. In de Daily Ex
press van 18 September vond ik n.l.
een nieuwe rubriek „The football
Gazer" en deze werd gestart met een
artikel waarin grote hulde werd ge
bracht aan die clubs, welke zich bij
de „back to real soccer" beweging
hadden aangesloten. Een beweging,
welke zich blijkbaar met grote snel
heid uitbreidt. En weet U wat deze
beweging inhoudt? Niets minder dan
dit, dat verschillende clubs besloten
hebben het negatieve voetbal „as
exemplified by the stopper centre
half and hefty grand-stand-height
booting of the ball" vaarwel te zeg
gen. Ik geef deze omschrijving maar
letterlijk zoals die Engelse expert ze
geeft, opdat niemand moge menen
dat ik een vertaling naar eigen smaak
zou geven.
Ik hoor U al vragen, wat zijn dat
dan voor clubs? Wat is dat voor
een moedig troepje? Klinkende na
men, met Uw welnemen! Daar heb
je Manchester United, Tottenham
Hotspur (waarvan gezegd wordt, dat
deze club met haar nieuwe „oude
stijl" voetbal 2 opeenvolgende kam
pioenschappen heeft behaald en mis
schien op weg is naar een 3de), New
castle United, Portsmouth, Wolves
en Blackpool. Van Aston Villa werd
gezegd, dat het ook op weg is naar
de beterschap, maar dat het nog niet
helemaal terug is tot die doelbewuste
combinaties „on the carpet" welke
vroeger de attractie van voetbal uit
maakten.
Het artikel gaat dan verder met de
harde bewering, dat de voetbal-wet
gevers in 1925 aan voetbal een grote
ondienst hebben bewezen, door de off
side regel te veranderen. Zoals be
kend bepaalde men, dat een speler
„onside" is, dus in het spel, als hij
2 verdedigers tussen zich en het doel
heeft. Aanvankelijk kwam er een
regen van goals (de Villa wist er in
1930 liefst 128 bijeen te trappen!),
totdat wijlen Herbert Chapman met
zijn „stopper" een spaak in het wiel
stak en daarmede soccer als kijkspel
op de weg berg-af bracht.
De (overigens onbekend blijvende)
schrijver dezer rubriek spreekt dan
van het kick and rush waarmede de
managers in de twintiger en dertiger
jaren de stopper trachtten te ver
slaan, een spelletje dat een beroemd
international hem eens beschreven
had als „biff, bang, wallop", maar
dat verschillende grote clubs naar de
degradatie heeft geleid.
In zijn 2de artikel op 25 September
merkt hij op, dat de luidruchtige
jeugd welke de tribunes bevolkt, niet
eens beseft, dat de wedstrijden welke
zij met hun stupide slogans en een
zijdig enthousiasme bederven, voetbal
op zijn slechtst is. Zij hebben de
glorietijd van het Engelse voetbal niet
gekend en weten dus niet hoe het
eigenlijk gespeeld moet worden. Hij
raadt hun aan om eens naar Totten-
ham te gaan kijken en als zij dan nog
niet begrijpen dat het voetbal, hetwelk
zij gemeenlijk zien, niet het ware is,
meent hij dat ze eenvoudigweg van
de velden geweerd moeten worden.
Hij durft dan te voorspellen, dat
Tottenham het kampioenschap zal
winnen. En het toppunt van alles is,
dat hij zelfs de supporters van het
hoge en machtige Arsenal attakeert,
die geen slecht van hun club willen
of kunnen zien.
Natuurlijk schuilt in dit alles veel
overdrijving. Er zijn veel reacties op
gekomen, vooral van de zijde dier
supporters die zo lelijk in het zon
netje werden gezet. Bovendien zal de
nationale trots wel een woordje mee
spreken. De wedstrijden van het na
tionale elftal tegen andere landen
waren nu ook niet bepaald om over
te roepen. Zelfs onze hier geciteerde
criticus verwachtte een overwinning
op Frankrijk met minstens 5 doel
punten verschil. Het werd slechts op
het kantje af 2-2, waarbij de Fran
sen nog in eigen doel hadden ge
trapt. Men zoekt dus naar oorzaken
van deze achteruitgang.
Maar toch is het wel zaak voor de
diverse technische- en elftal-com
missies om deze ontwikkeling op
merkzaam te volgen. In de bakermat
van onze voetbalsport vormt de
League nu eenmaal een kijkspel, een
industrie, waarin enorme kapitalen
geïnvesteerd zijn. Men beseft, dat het
spectaculaire grotendeels is verdwe
nen. (en wie zal ontkennen dat zulks
ook hier in Nederland het geval is).
Ik zie het zo, dat wat eens een lust
voor het sportieve oog en van fasci
nerende bekoring was, thans zijn at
tractie eigenlijk alleen maar aan de
spanning en emotie moet ontlenen.
Ga ik te ver als ik vermoed, dat ook
hier weer de ontwikkeling tot massa
mens om de hoek komt kijken? Een
type wiens smaak nu eenmaal gron
dig verschilt met die van de intelli
gente sportliefhebber? Zekerheids
halve wil ik er wel even op wijzen,
dat dit natuurlijk niets met rang of
stand te maken heeft.
Alvorens ik dan van dit m.i. uiter
mate belangwekkende onderwerp af
stap, wil ik er nog even op wijzen,
dat die clubs van die nieuwe bewe
ging het zwaartepunt naar de aan
val verleggen. Al hebben ze dan geen
5 voorwaartsen op één lijn, zoals in
de oude tijd, toch houdt men er reke
ning mee, dat het spel nu eenmaal
met 5 voorwaartsen gespeeld moet
worden. In feite is het dus een ver
andering in de taak der binnenspe-
lers, die meer in de aanval betrokken
worden, waarbij men uiteraard gro
tere risico's in de verdediging neemt.
Merk op, dat de verdediging van
Tottenham uit internationals bestaat!
Kunst, zult U zeggen, om dan grotere
risico's te lopen.
Maar men probeert weer leven in de
brouwerij te brengen, en dat is al
heel wat waard. En zou de wijziging
in de spelregels betreffende het af
houden misschien ook niet daarmee
samenhangen, dat men tot „vrijer"
en „zuiverder" voetbal wil komen,
ontsnappen aan de excessen van het
negatieve systeem
Laten we nu eens ons eigen eerste
elftal bekijken, welks resultaten tot
nu toe maar vrij povertjes zijn ge
weest: 3 punten uit 4 wedstrijden is
nu niet bepaald om erover naar huis
te schrijven. Zeker, er wordt nu en
dan uitstekend gespeeld. De wedstrijd
tegen West-Frisia was onlangs zelfs
voor de rust bepaald uitstekend en
deed ieder voetballiefhebber werkelijk
deugd. Maar... de doelpunten waren,
duur en ondanks het voortreffelijke
steunende werk van onze beide kant-
halves bleef de bekroning uit. M.i.
ligt de verklaring in het te weinig
aanvallende spel onzer binnenspelers.
Zelfs als de vleugelhalves de bal vrij
opbrachten, bleven die binnenspelers
nog achter, terwijl ze op zo'n moment
de voorhoede moesten completeren.
Opkomen en de vrije ruimte zoeken,
dat moet het devies zijn. Natuurlijk
worden dan hoge eisen gesteld aan
het uithoudingsvermogen, maar rea
liseert men zich wel goed, welke ber
gen werk in zo'n wedstrijd door Ge
luk en Feltmann worden verzet? En
op uiterst bekwame manier?
Geloof me, de kern van ons eerste is
nog altijd sterk genoeg om de sterk
ste tegenstanders het hoofd te bie
den. We behoeven ons heus niet on
gerust te maken, al dienen we dat
staartje van de ranglijst goed in de
gaten te houden. Roekeloosheid zou
funest wezen.
Denk aan die Engelsman met zijn
devies „on the carpet", over de grond.
Het was b.v. dwaas om tegen Z.F.C.
met die 3 reuzen van achterspelers
altijd maar weer door de lucht te
plaatsen en zo die heren de volledige
benutting van hun grotere lengte
mogelijk te maken. Tegen zulke
knapen: on the carpet! Het klinkt
allemaal zo eenvoudig en het is ook
eenvoudig, als men z'n hersens maar
gebruikt
Ernstig verontrustend ook met
het oog op reserves is de gang
van zaken bij ons 2de elftal. In dat
elftal moeten toch onze toekomstige
eerste elftallers zitten. Hier is inder
daad de grootste waakzaamheid ge
boden, want tot nu toe één mager
puntje zij het ook tegen een zeer
sterke tegenstander is waarlijk
bedroevend.
I. H. GALAVAZI
4
