Limmericku/edstrijd
©e aanstaande
Algemene Vergadering
Schakelpeilers
Ingezonden
Bequnstiqinq van onze aöveRteeRöeRS, houöt öe schakel in stanö
In de eerstvolgende Algemene Ver
gadering zal een voorstel tot regle
mentswijziging worden ingediend,
waarvan de bijzonderheden per bulle
tin ter kennis van de leden zullen
worden gebracht. Wil deze regle
mentswijziging de Koninklijke goed
keuring krijgen, dan moet aan ver
schillende voorwaarden voldaan zijn.
Een daarvan is, dat de vergadering
door het voor wettige besluiten nood
zakelijke aantal leden bezocht wordt.
Daarom wekken wij alle leden op, om
Maandagavond 1 October vrij te
houden. Verdere bijzonderheden vol
gen in een der Weekbulletins.
Was het niet in de vorige Algemene
Vergadering, dat een onzer leden bij
de Rondvraag opstond om er op te
wijzen, dat er nu wel een oproep in
de „Schakel" had gestaan om ons
clubblad financieel te steunen, maar
dat er nergens stond vermeld op welk
gironummer dit kon geschieden? Hij
vond nogal wat bijval van andere
A.F.C.-ers, die blijkbaar ook hadden
staan popelen en trappelen van onge
duld om een Schakelbijdrage te stor
ten, maar die in dat schone voorne
men waren gestuit door de afwezig
heid van een nader adres.
Bij dat gedrang van goedwillende
A.F.C.-ers kon je op die vergadering
de ogen van Lou Woudstra en van
Jacques Mellegers zien glimmen van
voldoening en blijde verwachting, en
in de daarop volgende Schakel stond
fier het gironummer vermeld: Post
giro 375600. J. Mellegers, Gemeente
Giro M. 1883. Sindsdien staan die
nummers in de kop van ons club
blad.
Wie nu verwachtte, dat plotseling de
bijdragen zouden binnenstromen als
een zondvloed bij een dijkbreuk, komt
toch ietwat bedrogen uit; slechts een
enkele ouwe getrouwe zei niet veel,
maar deed des te meer: hij gireerde.
Kijk, dat zijn de ware Schakelpeilers;
die dragen het gebouw, terwijl an
deren maar blijven praten over de
architectuur ervan.
Gelukkig komt er binnenkort weer
een algemene vergadering. Laten voor
die tijd de bijdragen binnenvloeien,
zodat penningmeester en administra
teur daar geen sombere geluiden be
hoeven uit te brengen met betrek
king tot onze Schakel. En wie geen
hele „Schakelpeiler" kan zijn, die kan
in elk geval zijn steentje bijdragen!
Een goede verstaander
Iedereen weet wel wat een limmerick
is, en misschien hebben sommigen
onzer leden zich wel eens bezondigd
aan deze schijnbaar eenvoudige, maar
in wezen tamelijk lastige, soort van
poëzie. Technisch gesproken, zou men
moeten zeggen, dat het een vijfrege
lige strofe is waarvan de eerste,
tweede en vijfde versregels aehtletter-
grepig zijn met vrouwelijk rijm en de
derde en vierde vjjflettergrepig met
mannelijk rijm. De vijfde regel be
vat, als het tenminste goed is, een
„pointe".
De A.F.C.-ers zijn vermoedelijk niet
gewend om de termen „mannelijk" en
„vrouwelijk" toegepast te zien in dit
verband, en de hier bovenstaande om
schrijving zal velen dan ook zonder
ling in de oren klinken. Ter verduide
lijking volgt hier een voorbeeld van
een Nederlandse limmerick, die om
zijn eenvoud en zijn verrassende rijm
als model kan dienen:
Er was eens een koorknaap in
Vlissingen,
Die maakte voortdurend vergissingen.
Toen zei de pastoor:
Meneer de Redacteur,
Natuurlijk weet ik wel, dat het
jeugdwerk een van r1e belangrijkste
onderdelen is van het verenigings
leven. Niet voor niets luidt op alle
gebied de leus: Wie de jeugd heeft,
heeft de toekomst. En dat het eerste
elftal de plaats, de standing van de
vereniging bepaalt, dat staat ook als
een paal boven water. Dat de lagere
elftallen de leerschool zijn, waarin de
toekomstige eerste-elftallers tempo
en hardheid leren, en daarom ook de
nodige aandacht opeisen, wil er bij
mij ook wel in. Maar waar blijven wij
dan? Waar is dan nog een plaatsje
voor die arme veteranen, die toch ook
zo graag nog een balletje trappen,
die er ook zo naar snakken eens een
middagje in de groene wei rond te
huppelen Moeten die zo maar geruis
loos worden uitgerangeerd Moeten
die, net als de grootvader uit Ander-
sens sprookje, van de gezinstafel
worden weggestoten en in een don
ker hoekje worden opgeborgen? Als
al onze pakken ons te nauw worden,
als we niet meer naar een tram kun
nen hollen van kortademigheid, als
onze gewrichten kraken en onze
borstkas piept, weet U waar dat aan
geweten moet worden! Ik heb U ge
waarschuwd; de gevolgen zullen ver
schrikkelijk zijn. Natuurlijk willen wij
ons wel voor onze oude club opoffe
ren; dat is ons niet vreemd, dat heb
ben we in het verleden zo vaak ge
daan. Maar droevig is het wel een
beetje.
„Dat gaat zo niet, hoor,
Jij mag nooit meer mee in de mis
zingen."
Dat ook op voetbalgebied, en meer
in het bijzonder op dat van onze
eigen club, deze soort van versjes
heel vlot uit de pen kunnen vloeien,
blijkt wel uit het volgende, dat enige
tijd geleden in het Bulletin stond on
der een schema voor de training:
Een speler, die nooit wou gaan trainen
Die kreeg op het laatst stijve benen;
Ook had hij geen lucht
Dus hij faalde geducht.
Nu speelt hij... met dominostenen.
De Redactie van de A.F.C.-Schakel
heeft nu het plan opgevat de dicht
aders van de leden aan te boren, slui
merende talenten te wekken en de
A.F.C.-ers meer daadwerkelijk bij hun
clubblad te betrekken.
Zij vraagt inzending van oorsronke-
lijke limmericks, bij voorkeur betrek
king hebbende op de voetballerij,
liefst op A.F.C. Iedere maand wordt
een ervan bekroond door een bij uit
stek deskundige letterkundige sub
commissie. Als prijs looft de Redactie
een boekwerk uit!
Vooruit A.F.C.-ers! Zet hem op en
dicht!
Met innige weemoed en clubgroeten,
VETER-AF
(voorheen Veter-aan)
Naschrift van de Redactie.
Hoe nu, ouwe getrouwe; welk een af
schuwelijk misverstand vetroebelt de
pure atmosfeer waarin onze vetera
nen ademen? A.F.C. geeft, in de mate
van het mogelijke, gelegenheid tot
lichaamsoefening aan al zijn leden,
yan de wieg tot het graf. Zouden de
veteranen daar dan van gespeend
moeten blijven? Neen, nooit, nimmer!
Onze ambassadeurs zijn voor ons veel
te belangrijk; de contacten die zij
leggen en onderhouden zijn voor ons
de meest waardevolle impouderabilia;
zij kunnen rekenen op de eeuwige
dankbaarheid van het nageslacht, zo
voor wat zij in het verleden hebben
gedaan als voor wat zij nu nog steeds
doen. En wat die buikjes en die bot
ten betreft, kom kom, je schertst.
Life begins at forty, je bent dus nog
piepjong, je komt pas kijken. Zo lang
er nog één grassprietje groeit op een
A.F.C.-veld, zolang in de wriemelende
pierebak van leden die onze drie vel
den bedekken nog één plaatsje open
is, is dat voor jullie. Hou je buikje
in, dan kan je er nog net tussen.
Maar nu alle gekheid op een stokje:
onze ambassadeurs kunnen rekenen
op de volledige steun van het Be
stuur, daaraan verandert niets. Al
leen... laten zij een open oog hebben
voor onze terreinmoeilijkheden. In de
mate van het mogelijke kunnen zij
thuiswedstrijden arrangeren, net als
vroeger. Dus, waarde Veter-aan, niet
zo weemoedig!
REDACTIE
7
