'van es
Zomervoe tbal
BLOEMEN
ren
Ons nietig clubje
van Baerlestraat 59, tel. 20140
F. JONGKIND
ELECTRO-TECHNISCH BUREAU
Bequnstiqinq van onze aöveRteeRöeRS, houöt öe schakel in stanö
't Gebeurde 's zomers, tijdens een
voetbalwedstrijd tussen W.W.A. (Wij
Winnen Alles) en H.J.G. (Had Je
Gedacht). Ik speelde toen nog in
W.W.A., want A.F.C. kende ik alleen
maar van de aanplakbiljetten; toege
geven, schande. Bovendien alles win
nen gaat gauw vervelen. De wedstrijd
was uitermate belangrijk voor de
promotie. Maar het was zo heet, zo
ontzettend heet. Toen we het harde,
dorre veld betraden, brandden de
nopjes onder onze schoenen acuut
weg; de spijkers ervan bogen om als
regenwormen. Ja, zo heet was het.
De scheidsrechter verscheen, een man
als een biljartkeu; hij was onbeschrij
felijk lang en echt het type dat ge
streepte bretels draagt. Deze schraal-
dert tosste met een kwartje, dat al
roodgloeiend in zijn bleke hand lag.
Hij liet kruis of munt kiezen, doch
zag tot z'n verbazing, dat het haar
van de koningin op het muntstuk
verbleekt en haar gezicht bruin ge
brand was. Gelukkig herstelde hij
zich en er kon begonnen worden.
Na een kwartier van lome voetbe
wegingen bleek al duidelijk hoe beest
achtig de hitte ons verlamde.
De lange referee schrompelde merk
baar in, verschillende spelers toonden
de eerste verschijnselen van smelten.
Ik realiseerde me, dat ons lichaams
gewicht voor 70% door dat van water
ingenomen wordt. Traag trok de ge
dachte door mijn broeiende brein:
„We vervloeien! Inderdaad, de
scheidsrechter was al een koppie klei
ner geworden. Zijn hoofd vloeide over
zijn schonkige schouders en trilde bij
het lopen als een pudding op een
bord. Ik dacht aan Picasso en Tou
louse Lautrec.
Even later plaatste ik naar onze
linksbuiten, maar de bal werd sud
derend gesmoord door een plas, in
een kuil langs de lijn. Die plas was
onze linksbuiten. Het kon ons niet
verontrusten, want hij was altijd een
beetje week geweest. De stakkerd
was onherkenbaar. Toch ondanks zijn
vervloeiing wilde hij blijven doorspe
len; trouwens hij mocht toch niet ver
vangen worden: niet-verwonde spelers
kunnen reglementair niet vervangen
worden. Hij was niet gewond, hij was
vervloeid.
Langzaam maar zeker werden we
allemaal drab. Onze keeper lilde van
paal tot paal; zijn oogbollen dreven
rusteloos rond als vissersbootjes op
de Doggersbank. Ook hij speelde door.
Iedereen speelde door.
Mijn wiskundeleraar op de H.B.S.
placht altijd te zeggen, dat mijn klas
genoten en ik geen hersens hadden,
maar boerekool. Hoewel hij mijn
illusie, hersens te hebben, nooit kon
vernietigen, bleek in deze wedstrijd
hoezeer hij gelijk had gehad. Er dreef
een boerekoolstronk over mijn plas!
Dat is me steeds als een vreselijke
herinnering bijgebleven; boerekool...
Inmiddels naderde het einde. De bal
vloog van plas tot plas en aan spel
regels deden we nauwelijks nog. Onze
rechtshalf ging er twee minuten voor
het einde plotseling alleen van door.
Zijn drassige dril dreef de bal kundig
tussen tegenstanders door en hij ein
digde in het net (1-0). Het bleef zo.
Onze aanvoerder stopte de bal onder
zijn oppervlak, hetgeen de tegenpartij
niet merkte. Zo kwam het einde met
een verdiende overwinning en promo
tie voor ons.
Onze bestuursleden lieten de plasjes
nog tijdig naar de koelkast vervoeren
(de zwakkeren begonnen reeds te ver
dampen hier en daar!) om ons wat
te laten stollen. Na het rangschikken
onzer diverse lichaamsdelen, waarvan
sommige veel van de zon te lijden
hadden gehad, konden we ons verder
klaar maken voor de huldiging. De
scheidsrechter bleek na de stolling
wat vormvaster geworden. Overigens
droeg hij toch wel gestreepte bretels,
zag ik. Jammer van zo'n man.
Later op de avond werd op het diner
voortreffelijk geurende lever geser
veerd; sommige spelers verbleekten;
de lever kwam uit de koelkast
JAJA
Dankbaar en gelukkig zijn wij met de
voorspoedige geboorte van onze zoon
PIETER
P. L. LE COMTE
A. LE COMTE-v. d. KAAIJ
Amsterdam, 8 Aug. 1951.
Nadat ik door mijn eigen cluppie als
redactrice van m'n eigen krantje we
gens gebrek aan intellect gewipt ben,
doet het me deugd om van een Me
neer, wiens Franse boekjes ik vroe
ger met eerbiedig afgrijzen heb door
geworsteld, een verzoek om copy te
ontvangen.
Ja, het begint weer, dat woeste A.F-
C.-gedoe. Zó ben je blij, dat de com
petitie zich niet tot de nazomer uit
strekt, of daar beginnen de biljetten
voor de A.R.O.L. alweer verleidelijk
achter de ramen te lonken. Het gekke
is, dat de zomer er tussenuit ge
vallen is, en ik de zeilsport alleen
maar in het Begijnenhof heb meege
maakt van horen zeggen. Sterke
staaltjes van natte zeil-belevenissen
worden daar gelanceerd. Niemand
weet, dat Willy Kramer in datzelfde
Hofje aan de nieuwe A.R.O.L.-beker
zit te beitelen, onder toezicht van de
Teuntjes.
Bij ons kwam Pa weer van z'n eerste
clubavond thuis met verse moppen en
de nieuwste schandaaltjes.
„Hebben jullie 't over jouw schan
daaltjes ook gehad? Nou, dan heb
je 't mooiste overgeslagen!" verweet
ik hem.
Maar terzake, het Veteranenelftal
zou blijkens bescheiden aankondiging
van hun captain „slijtage" vertonen.
Laat ik de dames geruststellen: ze
zijn herrezen, nog schoner en mooier
dan voorheen en dat „slijtage" zal
wel meer naar „slijterij" hellen
We zagen de belegen kaste van A.F.C.
een wedstrijd tegen de oude Ajax-
glorie plegen waarbij ze met een ne
derlaag van 4-5 géén gek figuur
sloegen. Ja, bij Ajax zijn ze beleefd,
echte heren! En ze hebben zo'n aar
dige wijze om in lange blauwe hemden
op het veld te verschijnen, dat het
publiek meteen in spanning is, of het
tenue zó compleet is of niet
Al met al is het aardig gelukt, ons
weer met de voetballerij te verzoenen;
de propaganda daartoe is nog steeds
goed, en er heerst bij de Veteranen
een hartelijk begrijpen, dat je in 't
gewone leven wel eens mist. Een der
dames verrastte de captain met een
handdruk, inhoudende een croquet;
als hij die ondeugende tinteling in
haar ogen niet had mis- verstaan,
had hij niet een kliederhand gehad...
EEN AANGETROUWDE
Sportterreinverlichtingen - Qeluidsverstarkinginstallaties
MAKELAAR
INSTALLATEUR ERKEND DOOR HET G.E.B.
AALSMEERWEG 5 TELEFOON 83978 AMSTERDAM
6
