Marshall
Schorsing van het R.C.H.-bestuur Schakelende
WAT HANGT ONS BOVEN HET HOOFD? plannen
Sportschoenen
NIC. LELOUX
ZEILSTRAAT 46
AMSTERDAM-Z.
Bequnstiqinq van onze aöveRteeRöeRS, houöt öe schakeL in stanö
Het lid-zijn van de K.N.V.B. subs, het
vervullen van een bestuursfunctie in
een bij deze vooruitstrevende bond
aangesloten vereniging begint ang
stige vormen aan te nemen.
Reeds is het voltallige bestuur van
R.C.H. drie maanden „de klos" om
dat zij vergat contróle uit te oefenen
op het feit of de spelers al of niet
him dinergeld werkelijk in eetbare
waar omzetten.
't Kesumsie-bonnetje.
Laat ons vooral volstrekt eerlijk zijn.
Ook onze spelers van het eerste lie
pen destijds na de wedstrijd rond met
de beroemde consumptiebonnetjes.
Ook, en dit overigens vlot terzijde, al
zal het eeuwig de pijnlijke vraag blij
ven, wie er na de wedstrijd geestelijk
en lichamelijk beroerder aan toe wa
ren: de spelers of zij die de match
van de kant moesten aanschouwen.
De spreekwoordelijke dorst, ons A.-
F.C.-ers immer eigen, waarborgde
echter steeds het feit, dat dit luttele
aantal bonnetjes, goed voor koffie,
thee, limonade of mannelijker vocht,
daadwerkelijk werd besteed en in
vloeibare vorm in de daarvoor be
stemde keelgaten verdween.
Het is verre van mij onze spelers
(lees: leden) deze versnapering één
moment te misgunnen, doch in vele
opzichten ware het verstandiger al
dat soort „beloningen" volmaakt ach
terwege te laten.
Wie zal immers zeggen, of de héél
slecht voetballende doch hardzwoe-
gende linksbuiten van het achtste of
negende elftal niet veel en veel meer
beloond zou moeten worden
Er is een periode geweest, dat spe
lers, bestuur en supporters na de
wedstrijd als één familie aan één (of
10 of 12) tafel zich verenigden en op
aangename wijze van gedachten wis
selden.
De bijenkorf.
Momenteel lijkt het clubhuis Zon
dagsmiddags meer op een crèche,
waar het in eerste instantie reeds
moeilijk is voor een ouder lid een zit
plaats te krijgen, laat staan een ge
schikte ruimte te vinden, zulk een
prettig samenzijn vakkundig te ar
rangeren.
Dat wij dan ook onlangs in het ove
rigens zo lezenswaardige weekblad
„Sport", naast een stom berichtje dat
er op het gebied van zomersport wei
nig in Nederland valt te beleven(!)
een ander stukje gewaagt van kla-
verjaswedstrijden tussen voetbal
teams, is hoogst verwonderlijk te
noemen.
Verwonderlijk omdat het zelden of
nooit voorkomt, dat voetballers met
hun tegenpartij na afloop van de
match gezellig-samen blijven toeven.
Hoe anders is dat met hockey, roeien
tennis of cricket, waar juist dat sa
menzijn het hoogtepunt van de sport
dag wordt. Waar juist de eerste of
hernieuwde kennismaking de funda
menten vormen van de grote kame
raadschap en het sportieve plezier
dat beoefenaren van deze sport zo
boeit.
En weer komen wij terug op dat ar
me R.C.H.-bestuur wiens schorsing
ons doet huiveren bij voetbal enige
gezelligheid te entameren.
En nu kolder!
Even aangenomen, dat het dus wél
toegestaan is spelers enkele guldens
ter hand te stellen voor een schamel
dinertje, dan zie ik met angst en be
ven het volgende toneel:
Een gedeelte van de spelers heeft het
Leidseplein tot eetplaats gekozen.
Een ander gedeelte ligt slordig ver
spreid.
Penningmeester Lou Woudstra heeft
de algehele contróle, bijgestaan door
Hauber, v. Teunenbroek, Holtzappel
en anderen.
Hij begeeft zich allereerst naar Lido.
En Warempel! Daat zit Paul Mey
er te eten. Althans hij heeft voor een
riks op, zodat een kwartje resteert.
„Je zult eten!" buldert Lou.
„Maar ik kan hier voor een kwartje
niets krijgen!" jammert Paul.
„Ober!" gilt onze centenbaas, een
flauwte van angst nabij. „Dan des
noods een halve croquet, maar die
f 2.75 zullen aangegeten worden."
Van Lido naar Broodje-Kootje. Daar
staat Hauber met potlood en papier.
Chris Geluk worstelt amechtig met
zijn zevende broodje half-om. Sata
nisch volgt Hauber iedere beweging
van kaak en mond.
Een nieuw seizoen brengt onvermij
delijk nieuwe plannen en ideeën
voort. Soms zijn ze zelfs wel eens
bruikbaar.
Welnu, in de Schakel gaat een ru
briekje groeien onder de titel: „Gre
pen uit het A.F.C.-gedoetje." Een ie
der die de geest krijgt (niet geeft)
en erin slaagt zijn clubgenoten in een
gierende scheur te doen splijten,
wordt verzocht hiervan kond te doen
aan de redactie teneinde de (lach)
spiegel van ons clubleven aan elk
voor te houden.
Arolaria
Ons aller Chiel van Driel had bij de
28e Arol een jobje naar zijn hart. Hij
stond namelijk voor de microfoon ten
einde den volke informaties te ver
strekken omtrent elftalopstellingen
of ijverigs functionnarissen naar het
clubhuis te dirigeren.
Sprak een snaak op de trap: „De
enige baan, waarbij Chiel niet wordt
tegengesproken."
„Zo", zegt hij. „Dat zit er weer in
voor vandaag! En denk er om, vol
gende week niet smuichelen, Chris.
Ik heb je vies door, dat merk je wel."
En wat dan te zeggen van de soms
wat dromerig aandoende, doen in we
zen uitgeslapen Disselkoen?
Deze bestelde in ,,'t Gekroont Spin-
neweb" een vol-au-vent van champig
nons a raison van 6 gulden.
„U is royaal deze week, meneer" vond
een „vrije" ober.
„Ja, ik neem het er eens van. Volgen
de week is A.F.C. namelijk vrij, zodat
ik voor twee weken voedsel tot mij
neem!"
We kunnen met deze kolder gevoege
lijk stoppen. Iedereen za-1 het begrij
pen! Het einde van deze sportwaan-
zin is en blijft radicaal zoek.
Ziet, hoe simpel Joop Stoffelen, Joop
Zimmermann, Guus Drager, Adje
Waldeck en Teun Wiggemansen plus
de keurig bekend staande arbiter Ka.
reis er in Zandvoort am See „einge-
laust" zijn. Alleen bij de gedachte ga
je al „fascistisch" schrijven.
Hoe veilig en Kipslekker zullen de
Heren Triebei en Herberts zich ge
voelen, nu hun zorgen overgeheveld
zijn naar onze grote vriend Burgwal
en de Willem Il-er Harry Mommers.
Onze K.N.V.B. stelt haar idealen
langzaam doch zeker.
En toch zitten alle tribunes iedere
Zondag weer vol, terwijl zwoegende
spelers en Bestuur zich angstig af
vragen, hoe lang hun kostelijke vrij
heid nog getolereerd zal worden.
Wat hangt ons boven het hoofd?
Jhr. van ROSSUM DE GAULIN.
7
