Mixed Pickles
A.F.C. 4 en
A.F.C. 3
op een heldere dag naar
Enkhuizen
BequnstiGinq van onze aöveRteeRÖeRS, houöt öe schakel in stanö
Zesdaagse.
Het was een vermoeiende zesdaagse rond onze 55ste verjaardag. Vermoeiend, maar in dankbare herinnering
om het „niveau", waarop de feesten stonden. De na-oorlogse „uitbarstingen" zijn weer teruggevloeid in de
bedding van „feestelijkheden".
We begonnen met een afscheidsavond van Henk Kappelhoff, waarop we rustig het etiket „onvergetelijk' mogen
plakken. De dag daarop klopten we D.W.V. met 3-1. Wij schijnen voor D.W.V. te zijn, wat 't Gooi voor ons
altijd was - een onoverkomelijk struikelblok. Verheugend was, na de 0-5 tegen Zaandijk en het maandenlange
geruzie over de middenvoorplaats, de geest in de ploeg. Toen wij achter stonden, zwoegden elf vrienden, om
op te halen. Toen D.W.V. achter stond, waren daar boze gezichten, nerveuze gebaren en harde woorden. Het
verschil in mentaliteit besliste de wedstrijd in ons voordeel.
Dinsdags (Oudejaarsavond) borrel met de Pers. We staan bij de Pers gelukkig nog altijd in een goed blaadje.
Geudeker sprak, als voorzitter van de A.S.P., hartelijke woorden. In „Minerva" werd gebridged. De belang
stelling was maar matig. Was het niet verstandiger geweest, deze avond met dames te houden? Ze werden
die week wel héél erg „onbestorven weduwe"...
Het Réunistendiner had stijl en stemming met als literaire en declamatorische hoogtepunten: Wim Staats,
Max de Bruin, Nico Holtzappel en de (zéér verdiende) Nobelprijs-huldiging van Gerard van Nigtevegt.
Aangezien iedere Amsterdammer natuurlijk meer van het weer afweet dan het K.N.M.I. in de Bilt, lieten
we A.F.C.-Be Quick lekker doorgaan. Het A.N.P. was zo vriendelijk - nogmaals hartelijk dank, heren - om
dit nieuwtje uit te zenden en bij gevolg was het druk en gezellig op ons terrein.
Tot slot de fuif in „Minerva-Paviljoen", die ook uitstekend slaagde. Hartelijke woorden van onze vrienden
van H.B.S en V.V.A., uitstekende dansmuziek, maar voortaan liever geen beroepsartisten. Het is veel leu
ker, als een van ons blijft steken in een eigengemaakt gedichtje of schetsje dan het gladde, radde gebabbel te
horen van iemand, voor wie uiteraard A.F.C. dan een cliënt is, maar waarbij het hart koud blijft. Al met al:
een week, waarop je een tijdje kunt teren.
Henk Esser.
Appreciëren we wel voldoende, wat Henk Esser voor ons is bij onze feesten? Wat een baan, om 50 stoute,
lawaaiige grote kerels met een zoet lijntje uit de bar naar de eetzaal te lokken en dan nog te ervaren, dat ze
stiekurrT achter je rug de kaartjes verwisseld hebben, omdat ze zo nodig naast hun vriendje moesten zitten.
En wij maar eten en drinken en lachen, terwijl Henk Esser overal op moet letten. Zo was het in „Ameri
can", zo was het in het „Minerva-paviljoen". Het was weer best, Henk. Hartelijk dank namens ons allen!
Opa.
Ik voel mij echt jong, want niemand heeft mij helemaal serieus gefeliciteerd met mijn grootvaderschap.
Ze grijnsden er allemaal bij, zo van: „Diè snotneus, grootvader? Om je te begillen."
Jullie kunnen nu verder Siem de Waal gelukkig maken. Ik slaagde er in, op Kerstmis grootvader te wor
den, maar Siem de Waal heeft het nog mooier uitgekiend. Die werd grootvader op zijn eigen verjaardag.
Knap werk, vindt U niet?
Geheel tegen de verwachtingen, door dit opschrift
gewekt, werd deze dag bepaald door Hoorn, terwijl
Enkhuizen slechts een ondergeschikte rol speelde. In
Amsterdam traden twee elftallen aan, bestaande uit
19 heren en 3 dames, welke laatsten niet mee wilden
spelen, zodat de taak der heren wel zwaar werd. In de
bus vochten de beide aanvoerders, tegen de leider, om
de spelers. A.F.C. 4 begon en werd door elf Enkhuize-
naren maar vooral door die ene Hoornenaar, wiens
naam Helder, maar wiens optreden Troebel was. met
5-2 verslagen. Een ieder wist, dat de grootste fouten
door de Hoornenaar gemaakt waren, wat voor velen een
grote verlichting van de eigen schuldenlast betekende.
A.F.C. 3 zette de nederlagenreeks voort en werd met
3-1 bedwongen ondanks uitblinken van de „bis"-spelers
en het feilloos werken van onze grensrechter.
De radio in de bus meldde, dat ons eerste met 5-0
ten ondergegaan was. Outsiders zouden sombere lange
gezichten verwacht hebben; insiders wisten beter en
togen naar... Hoorn, waar de gedachten aan Helder
in helder nat verdronken, met uitzondering natuurlijk
van de pas aan de junioren ontgroeide knaapjes, die
somberden: niet om de nederlagen, niet om Helder, niet
om het helder nat, waarmee zij hun helder brein niet
wilden vertroebelen, maar... om de repetitie's en het
huiswerk voor de volgende schooldag. De grote cracks
vuurden elkaar aan om toch rondjes te geven en com
plimenten waren niet van de lucht. In steeds hoger
tempo trapte men in de vleierijen en de glazen liepen
af en aan. Buiten wachtte één bus; misschien waren er
onder ons, die er twee zagen, maar dat zeg je niet.
Het Hoorns helder nat ging mee de bus in en het feest
werd voortgezet, tot tenslotte toch iedereen thuis ge
komen is, zegt men.
Dan word je de volgende ochtend wakker en zucht
bij jezelf: „Toch wel vervloekt ellendig, dat ik zo gauw
wagenziek word."
(Van een voetballer, die twaalf uur
onderweg was, om 10 minuten mee te
spelen.)
11
