z.v.v. van de elftalcommissie. T. Wiggemansen komt als toe gevoegd secretaris in zijn plaats. W. van Dijkhuizen bedankt als lid van de elftal commissie; de gebrs. Ter Horst vragen overschrijving aan naar Ajax; de spelers verdroegen elkaar niet ten volle en vormden zeker geestelijk niet een geheel. Waren dit evenveel aanlei dingen voor het slechtere spel of was het juist omge keerd? Wij zullen er wel nooit achter komen. Wellicht bestond er tussen al die feiten een zekere wisselwer king. Of kon men de tegenslag in de eerste wedstrijden niet verdragen? Eén ding is zeker, dat onder de bezie lende leiding van captain Stallmann sedert 17 Februari de ene overwinning op de andere volgde, dat men meer en meer gevoelde één team te moeten zijn en ook be gon te zijn en dat de ware animo terugkeerde mQt de wil om te winnen en tenslotte nog een eervolle plaats in te nemen, ook al waren er mensen, die vonden, dat men nu het toch al zo laat werd onder de competitie maar een heel dikke streep moest zetten." Deze mensen, die dat zo vonden, hebben wel heel erg ongelijk gekregen, want in datzelfde seizoen werd be wezen wat een elftal vermag, waarin de echte stem ming terugkeert. A.F.C. boekte de ene overwinning na de andere en kreeg op het eind van de competitie de kans in eigen hand met de wedstrijd A.F.C.-K.F.C. voor de boeg. Deze wedstrijd vormt zelfs nu nog soms de hoofdschotel van het gesprek en in de toenmalige Schakels zijn toekomstige Grootvaders aan het woord geweest om hun hunkerende kleinzonen op de hoogte te stellen van de hartverzwikkende situaties, die zich toen op ons veld hebben afgespeeld. Op 26 Mei ge beurde het. De tribunes bezweken amper onder de last der toeschouwers, die op ouderwetse wijze na&r onze „snake-pit" waren toegestroomd om die wedstrijd van het seizoen te aanschouwen. De kaarten gingen via de opkopers voor de zwarte prijs van 25.— van de hand. Laat ons even eerlijk zijn, het is natuurlijk a-sociaal, maar wat waren we er trots op! Enfin, met de rust stonden we met 2-0 achter. De Rogers juichten, wij snikten. Tweede helft. A.F.C. sterk in de aanval, uit val van K.F.C.3-0 achter. Bekeken, hè. Aardig ge probeerd vonden alle A.F.C.-ers, toch een aardig sei zoen gehad. Nog een kwartier te spelen. Sonnevelt schiet plotseling: 3-1. (Wat spannend hè, weet U al hoe het afloopt?) Applausje van het publiek. Nog tien minuten te spelen: Chris Geluk ging op onderzoek uit en het was 2-3. Nog niets loos, want we moesten winnen en anders had het nog geen zin. Even later kreeg Dik Disselkoen de bal. Het publiek, dat al half bij de uitgangen stond verslikte zich: 3-3. En nou ja, laat ik 't maar kort ma ken, U weet tenslotte wat er gebeurd is. Henk Sonnevelt kreeg op 25 meter afstand de bal, hij zette er zijn schoen onder en die arme Koogse kee per hoorde 'm fluiten. Vier-drie gewonnen. Sneu voor de Rogers, die de muziek al hadden besteld en be paald fnuikend voor de overdekte, die toch de beste jaren van zijn leven al ver achter zich had. Op 2 Juni wonnen we met 4-0 van W.F.C. en zo konden we aantreden voor de grote beslissingswed strijd in het Olympisch Stadion op Zaterdagavond 8 Juni, kwart voor zeven. Beslissingswedstrijd om het Kampioenschap van de afd. A. van de 2e klasse van District I. Er waren 45.000 mensen naar het Stadion gekomen voor de grote wedstrijd A.F.C.-K.F.C. Na vijf minuten dank zij Sonnevelt 1-0 voor, na een kwar tier Geluk 2-0 en vlak voor rust weer Sonnevelt 3-0. Rustig werd de thee genuttigd. Drie nul voor, mooi weer en het publiek mee. Ge weet het verloop van de tweeede helft. Dick Disselkoen scoorde uit een pe nalty het vierde doelpunt, terwijl de Koog met twee doelpunten de eer meenam, maar het kampioenschap aan de Wandelweg liet, waar het gevierd werd met het knallen der kurken en het schallen der liederen. En zo luidde de eindstand van dat opwindende seizoen: A.F.C. 21 16 0 5 69-38 32 K.F.C. 21 14 2 5 73-27 30 Volendam 20 13 2 5 67-54 28 West Frisia 20 10 1 9 57-50 21 Z.F.C. 20 6 7 7 35-41 19 D.W.V. 20 7 5 8 38-39 19 O.S.V. 19 7 4 8 35-40 18 20 7 2 11 43-50 16 Alkm. Boys 20 5 5 10 45-56 15 W.F.C. 19 4 6 9 24-41 14 Alc. Victrtix 20 3 2 15 34-84 8 De Promotie-competitie begon op 15 Juni met de wedstrijd tegen T.O.G. in het Stadion, een wedstrijd, waarin wij na met 1-0 met de rust te hebben achter gestaan met 3-1 wonnen. De uitwedstrijd tegen 't Gooi werd een appèl aan het zenuwgestel, maar de score bleef 0-0 en zo was iedereen vol goede moed en dachten we al iets te veel aan de eerste klasse. De return wedstrijd tegen 't Gooi werd eerst op 13 Juli vastge steld, wederom in het Stadion en na hardnekkige te genstand ,,brak" het elftal en wist 't Gooi tenslotte met 4-2 te winnen. Nog hadden we een kans, want met een wedstrijd voor de boeg (tegen T.O.G.) konden we de poort der eerste klasse nog betreden. De stand zag er namelijk zo uit: 't Gooi 3 111 5—4 3 A.F.C. 3 111 5—5 3 T.O.G. 2 10 1 3—4 2 Die laatste wedstrijd tegen T.O.G. op 20 Juli in het Stadion bracht voor ons dc beslissing. Een A.F.C.-er, die niet in Nederland was tijdens die wedstrijd ontving een telegram met de uitslag: „A.F.C.-T.O.G. 0-5 stop A.F.C. wel opgekomen." Het was een hard gelag om vlak voor de haven te stranden en het moet voor Jo Broeksmit, die er zoveel voor heeft over gehad en voor de spelers een grote te leurstelling zjjn geweest. Maar de humor, die in boven staand telegram tot uiting kwam, geeft de stemming weer, die er toen in de club leefde. Verloren, jammer, we gaan 't weer proberen. Maar het elftal, dat zo ge vochten heeft voor de terugkeer naar de eerste klasse moge hier niet ongenoemd blijven. Dodo Bote Geisler, Wim Pogge, Johnnie Claus, Gerrie ter Horst, Gerrie Stallmann, Cor ter Horst, Chris Geluk, Henk Sonne velt, Dik Disselkoen, Karei ter Horst en Jaap Dissel koen hebben gedaan wat ze konden en meer kan men èn in het dagelijks werk èn op een sportveld nooit ver langen. Dat seizoen onderscheidde zich op meer punten dan het voetbal alleen, want in dat zelfde jaar herrees de aloude „A.F.C.-Schakel". In het jaarverslag schrijft de secretaris hierover: „De nieuwe uitgave mag er we zen. Je bent opnieuw verheugd als 't weer de vijftien de van demaand is, want dan krijg je dat ding weer in de bus gestopt." Erg vriendelijk, maar ehheeft U 't gelezen Die meneer spreekt van „dat ding". Is-ie nou helemaal enfin, daar kom ik nog wel eens op terug! In dat jaarverslag staat trouwens nog iets heel op merkelijks, te weten: „de CLUBKAS heeft een bijzon der goed seizoen meegemaakt." „Ach, ja", hoor ik nu velen van U zeggen, „waar blijft de tijd". Een teken des tijds was de installatie van de Zuiveringscommis sie. Een hoogst onaangename taak, waarvoor wij de heren Wijnholds, Emeis, ten Houten, G. van Nigtevegt en Hoogenberk niet dankbaar genoeg kunnen zijn, dat zij bereid waren de oorlogserfenis op te ruimen. Het eerste na-oorlogse jaar was er dus wel een van veel ups en downs. Dat is niet te verwonderen, want dat is de gehele A.F.C. geschiedenis door het geval ge weest en dat het seizoen 1945-'46 hierop geen uitzon dering maakte bewijst, dat de club zijn weg weer her vonden had, zowel op het gebied van de sport als op 4

AFC (Amsterdamsche Football Club)

Schakels (clubbladen) | 1950 | | pagina 4