Zij, die gingen
Weer is een periode van vijf jaar in ons rijke clubleven
afgesloten, en wij staan een moment stil ter nagedachte
nis van hen, die in die vijf jaren van ons gingen.
Het waren:
Maart
1946
H. N. Tienstra
Juni
1946
G. A. W. Zeegers
Augustus
194b
E.
v. Buuren
Januari
1947
A.
F. Postmaa
Augustus
1947
A.
v. d. Schaaf
September
1947
H.
Haaxman
October
1947
A
J. v. d Pijl
April
1948
J.
C. Holzappel
Maart
1949
G.
L. Bernhard
Augustus
1949
B.
Sabelson
October
1949
C.
Booth
November
1949
F.
C. T. v. Dijk
Men ziet de lijst en begint met zichzelf te schamen.
Want altijd, als één onzer voor goed, heengaat, zeggen of
schrijven wij: „Hij zal nooit door ons vergeten worden."
Maar het leven gaat verder. Het werk moest gedaan
worden, het gezin verzorgd, tegen concurrentie gevoch
ten, een borreltje gedronken, een brief geschreven... En
ieder van ons krijgt bij het lezen even een remeniscensie:
„Ach ja, hij kwam ook te overlijden"...
Maar er zijn er, die dit lezen en de namen nooit ver
ten. De weduwen, de ouders. Zij hebben deze „Schakel"
niet nodig, om herinnerd te worden aan wie van hen
heenging. Het afscheid nemen is steeds tragisch, maar als
de levensboog voleindigd werd, zoals bij wijlen de heer
v. d. Schaaf en wijlen de heer Holzappel. dan is daar meer
de weemoed dan de ontsteltenis. Als daarentegen een
jong leven abrupt afbreekt door ongeval of krijgsdood,
zoals bij Bubi Sabelson en André v. d. Pijl, dan blijft de
wond bij hen, die achterblijven, schrijnen, ondanks de
luchthartige dooddoener, dat de tijd alle wonden heelt.
De dood kent geen rang of stand, geen leeftijd, geen
omstandigheden.
Hij velde de vader van Nico Tienstra, de levenslustige,
prettige donateur H. M. Tienstra.
De vader van George Zeegers overleed, enkele dagen
daarvoor had hij nog meegeleefd bij de promotie-wed
strijd A.F.C.-T.O.G. in het Olympisch Stadion. Eetje van
Buuren nam afscheid na een leven van veel vreugde en
veiel zorg en dat hem in de laatste jaren van zijn leven
voor grote problemen stelde.
Onze donateur Postmaa verongelukte, een der „poilus
inconnus" in A.F.C. zonder wie een vereniging niet groot
kan worden of groot kan blijven. Toen ging „Oom" v. d.
Schaaf van ons been, en hij was een der bekendste A.F.C.-
er. Tientallen jaren was hij een der trouwsten geweest en
wie deze „perfect gentleman" dik in de tachtig, maar
„straight as a die" met wandelstok, witte baard en onder
scheiding de tribune zag betreden, begreep iets van de
historie en traditie van A.F.C.
Daarna vernamen wij het verscheiden van Hans Haax-
man, onze doelverdediger in de laat-twintiger jaren, toen
A.F.C. weer naar voren kwam. Fantastisch keeper, zo
wel in zijn goede als in zijn slechte wedstrijden, prima
kerel en prettige clubman, die naar Deventer ging en nog
een tijd het doel van U.D. verdedigde
Dan komt het ontstellende bericht, dat André v. d. Pijl,
als commandant van de R.P. 107 op de brug van zijn schip
gevallen is bij het opvaren van de rivier naar Palembang.
Diepe verslagenheid bij wie hem kenden, onoverkome
lijke slag voor de vader.
De dood kent geen leeftijd, geen omstandigheden, In
April 1948 gaat de vlag halfstok wegens het overlijden
van de heer J. C. Holzappel. Een rijk en welbesteed le
ven ligt achter hem, hij sterft, om de Bijbel te citeren
..Oud en der dagen zat." In 1949 staan wij aan de gioeve
van de heer G. L. Bernhard, een der oprichters onzer
club, die in later jaren het contact met A.F.C. kwijt
raakte, maar de verrichtingen met belangstelling "bleef
volgen.
Een juichende, stralende Augustus-Zondag brengt de ver
pletterende tijding, dat tijdens de Tour van A.C.C. naar
Düsseldorf Bubi Sabelson door een noodlottig ongeval
om het leven gekomen is. Stil en strak onderneemt A.C.C.
de thuisreis naar Amsterdam, enige dagen later drukken
honderden de achtergebleven Nel en Fred Sabelson de
hand. Zonder iets te zeggen, want er zijn catastrophes,
waarover men niet kan praten.
Weer vallen de bladeren, weer schijnt een najaarszon
over het grijze Amstedam. Trainer Booth, in zeer korte
tijd populair geworden, overlijdt aan een hartkwaal en
heeft zijn ideaal, A.F.C. terug in de eerste klasse te bren
gen niet mogen verwezenlijken.
Een maand later, als de bomen weer kaal worden, staan
wij aan het graf van Frans van Dijk, die meer dan 40
jaar zijn club met de warmte en de hartelijkheid van zijn
persoonlijkheid, gediend had.
De dood kent geen rang of stand, geen leeftijd, geen
omstandigheden. Wie de lijst ziet van hen, die de laatste
vijf jaren gingen, denkt aan heit woord van de Psalmist:
..Gelijk het gras is ons kortstondig leven." En de gedach
ten gaan uit naar die prachtige Engelse dichtregels:
„And when The One Great Scorer comes
To write against your name
He asks not if you won or lost
But how you played the game".
Naar mensenoordeel „they played the game." Moge
„The One Great Scorer" het met het oordeel van ons,
kleine mensen, eens geweest zijn.
J. H. WIJNAND
20
