Capriolen
A.F.C. is een club met mogelijkheden, daarvan heb
ben we bewijzen te over. Laatst ging er een gelukkig
ouderpaar op de tribune zitten (natuurlijk de één hier,
en de ander daar, zoals dat gebruikelijk is bij A.F.C.)
en toen ze zich na de wedstrijd van hun zetels verhie
ven, bleken ze plots Opa en Oma geworden te zijn! En
dat op zó jeugdige leeftijd, wat gaat dat gemakkelijk
tegenwoordig en nog wel zonder lachgas
Zet daar nu maar eens een sterk staaltje tegenover!
Ik zal in de diepste annalen van A.F.C. moeten duiken
om iets te verhalen, zó fantastisch, dat toch iedereen
zal denken, dat het gelogen is. En dan is het juist
goed
Hoe het in de A.F.C.-historie kan voorkomen, dat
twee niet-geparenteerde mensen van beiderlei kunne op
een regenachtige Decemberavond gedoemd waren om
een lijk op te sporen, kan ik ambtshalve niet ont
hullen.
De harde feiten waren, dat ,,De Witte Arabier" en
ik aangewezen waren om zulk een griezelige speur
tocht te ondernemen. En, geliefde A.F.C.-ers, wéar
zoudt U beginnen te zoeken?!? Natuurlijk, wij ook.
In de eerste sinistere kroeg lag het bontgesorteerde
personeel in diepe sluimer, door gasverstikking bijna
bewusteloos. Eén knal uit het pistool van ,,De "Witte
Arabier" en alles rees op, schéél van de gaslucht maar
automatisch weer hun plicht doende. Toen we uit onze
ooghoeken overzien hadden, dat alle poppetjes weer
bewogen en de piano weer geluid gaf, verdwenen we
fluks, wetende, dat onze taak geen eenvoudige was.
Koelbloedig richtte „De Witte Arabier" zijn behoed
zame schreden naar de Jordaan, en het was een ty
pisch staaltje van Arabische speurzin, dat ons in „De
Houten Knots" deed belanden (of had zijn cricket-hart
gesproken
Een juwéél van een kroegbaas! Twee meter 30 hoog,
met een gedeukt hoofie er bovenop, en laat-ie nou uit
gerekend Kareltje heten! (Maar m'n hart trok hele
maal niet naar huis, waar juist op dat ogenblik m'n
koffertje met natte zwemspullen door de Moeder Over
ste van het zwembad werd afgegeven, met de medede
ling „dat Mevrouw voorlopig niet thuis kwam, en of
Meneer maar om de kinderen wilde denken
Zat ik daar als degelijke huisvrouw met-„De Witte
Arabier" in „De Houten Knots", met een gezicht of ik
aan de overzij, op no. 16 achter, geboren was. Ik
schurkte eens gezellig op m'n hoofd, maar Appie keek
me zó doordringend aan, dat ik daarmee ophield en
nonchalant een slokje vuurwater nipte.
„Gut, Griezel hou op! Je kijkt gewoon door me héén!"
verweet ik hem.
„Dat klopt!" zee die, „want ik zie door je rooie bloes
heen een paar N.S.B.-laarzen onder het biljart uit
steken
maar nu werd ik toch een beetje rillerigVoorzich-
Nou, het is dat ik voor géén A.F.C.-er bang ben,
tig keek ik om, ja! daar lag iemand! Half toegedekt
met een handweefie. Appie nam een roekeloze sprong
en begon aan één been van het lijk te trekken, maar
het gaf niet erg mee, integendeel! Angstwekkend rees
het biljart in de hoogte, langzaam, dreigend, en met
donderend geraas viel het tegen de prijzenkast.
„Seg knaaap! Wat mos jij amme paute trekke?" be
gon hij te briesen, maar Appie, óók niet mis, vroeg hem
nijdig, „wanneer hij nou eindelijk es 'n potje klaverjas
van ons wilde verliezen
„Jullie?? Met maan? Kenne jullie Ketelbinkie niet?
Doar legge me prijseen met breed gebaar wees
hij naar de hoop rinkel (zonder van Swol).
„En nou wouwe jullie??" vervolgde hij, „affèn
Ome Jan! Kom hierrr!" brulde hij en ging prompt aan
de korte kant van de tafel zitten.
Appie' en ik voelden ons als Popeye zonder spinazie,
maar we gaven geen krimp. Die Ketelbonk deed „rètte-
rètterèttt" met een stel foemelkaarten en vóór ik de
kaarten opgenomen had, schreef Ome Jan de uitslag al
op het leitje. Verveeld genadig bleven de Heren op me
zitten wachten.
Of het nou een beleefdheidje van ze was, maar de
eerste ronde wónnen we!
„Nou, je" vrouw ken d'r óók wat vanprees Ome
Jan schijnheilig. Ik kreeg de binnenwaartse hik en
probeerde ook „rètterètterèttt" te doen, maar de kaar
ten bleven plakken.
Uiteindelijk zijn we toch met een vaart aan het ver
liezen gegaan! Elk spelletje kostte een rondje en de
parels rolden uit Appie's beurs.
..Meneer hep geluk in de liefde!" zee Ketelbinkie
galant.
Onze binnenpretjes waren niet van de lucht, m'n
oren hingen bij het groepje wachtende vrouwen bij de
kachel, die een terminologie bezigden, waar zelfs ik
steil van achteroversloeg! Ik genoot uitbundig en was
zó roekeloos, dat ik openlijk durfde vragen: „zeg bin-
kies, wat is er nou eigenlijk troèf?"
Aan een ijzig stilzwijgen merkte ik, dat die vraag in
„De Houten Knots" niet bepaald gebruikelijk was,
maar Appie schoof diplomatiek onze rijen volle glaas
jes (die wij onmogelijk hadden kunnen verwerken) naar
de geladen binken.
Nou, toen waren we binnen 5 minuten levenslang
erelid van „De Houten Knots" voor de prijs van 1
per jaar. Een kromme clubspeld (zonder punt) uit
Kareltje's bloedeigen das getrokken, werd ons plech
tig overhandigd en de ovaties waren niet van de lucht.
De vrouwen klapten het hardst, uit blijdschap dat de
borreltjes van hun mannen die avond niet voor reke
ning van de huishoudkas genuttigd waren.
„Komme jullie Woensdag wéér? Dan hebbeme tour-
nooi met prijse! Dag Houte Knotsies!"
Njavan onze opdracht is natuurlijk niets te
recht gekomen, maar ik had die avond voor geen
Parijs willen missen
EEN AANGETROUWDE
15
