We) te rusten Voetbalbond!
Brieven op tafel
RESTAURANT „DIE PORT VAN CLEVE"
N. Z. VOORBURGWAL AMSTERDAM
Begunstiging van onze Adverteerders, houdt de Schakel in stand.
v E ADE R^Z- AEEN
EN
VER.eADEREAALTJE5
BOVEN Bij „-DE POORT"'
NAAST HET HOOFDPOSTKANTOOR tKLJ/A/VJ
JHH. VAN ROSSEM DE GAULIN
Geachte Redactie,
In de j.l. verschenen A.F.C.-Schakel zie ik op pagina 1
in de' schakelketting o.m. de namen van A.C.C. en
A.B.C. afgedrukt.
Vlak daaronder een artikel „uit de kapiteinshut",
waarin echter met geen enkel woord gerept wordt om
trent het door A.C.C. behaalde kampioenschap van Ne
derland. Evenmin op de overige pagina's!
Is de redactie bereid om in de a.s. Schakel dit kam
pioenschap alsnog te memoreren?
Een en ander meer voor de „statistiek" dan wel voor
de' thans veel te late gelukwensen.
Met dank voor de plaatsing.
P. J. LINDNER
Onderschrift.
Indien wij een ingezonden stuk als het bovenstaande
van een outsider hadden ontvangen, zouden wij niet
zo vreemd hebben opgekeken, als nu het van een insider
komt als de heer Lindner.
Collega Lindner zal, als hij de September-Schakel
nauwkeurig le'est, al spoedig kunnen zien, dat de
Schakel vóór 4 September klaar gemaakt is en dat
slechts één pagina is blijven „liggen" voor de A.R.O.L.-
beker. Ook het artikel van voorzitter Hauber was vóór
I September, dus vóór A.C.C. kampioen werd, ont
vangen. Red.
Ik ben nog niet zo héél zeker of al die mensen, die
aan die baantjes hangen in Ajax, A.F.C., in Blauw-Wit,
Heerenveen, O.N.A., H.B.S. of n'importe wat voor club,
het op den duur zullen redden hun wankele amateur-
status volledig in tact te houden.
Pas maar op!! Want ik wil U dit keer eens, zonder
enige franje-, vertellen, hoe ik een kort ogenblik op de
rand van het professionalisme jongleerde en zuiver en
toevallig door een gelukkige ingeving, een zgn. „brain
wave", of, indien U niet zo best in het Engels thuis
bent als ik, in het Hollands vertaald, een „hersen-
kronkel", net dót kleine zetje' kreeg, dat mij in mijn
oude status deed vervallen van echte en volkomen
amateur. Nu alles achter de rug is, kan ik mij, de
Voetbalhemel duizend maal dank, met trots nog steeds
op mijn, overigens niet kinderachtige, borsten kloppen
en fier en driewerf uitroepen: „Hoera, bis, bis, ik ben
nog amateur!!"
Het geviel namelijk na een wedstrijd van ons eerste
elftal. De juiste ben ik veTgeten, want zij lijken alle
maal zo veel op elkaar. Ik zat rustig na te gnuiven. In
de buurt van een grote, ronde tafel, handig verscholen
achter hoge schotten en machtige kabeltouwen, ving
ik technisch verantwoorde opmerkingen op over de ge
speelde wedstrijd. Een tip van de sluier, die stopper,
switch en geslinger voor de leek verbergt, werd hier
behoedzaam, doch vaardig opgelicht. En onder het ver
werken van zoveel voetbal (eigen) wijsheid, vroeg
George Wijnand mij of ik even wilde bellen naar de uit
slag van een andere tweede-klas-club. Nu doe ik gaarne
iemand een pleizier en mijn hand tastte aldus automa
tisch naar de telefoonschijf. Edochja, ik schrijf
juist: EDOCH, opdat U alles goed vatte!! George voeg
de er de volgende, op zichzelf heel gewone zinsnede
aan toe: dan krijg je een Pilsje van me."
Zo op het blote oog steekt daar niets geks in; maar
mij ging plotseling een behoorlijke kaars op. Een loerd
van een kaars, zo gezegd. „Héééü" dacht ik, met min
stens vijf e's. „Een sportuitslageen pilsen...
de afgrond, die beroepsvoetbal betekent." En nog voor
dat ik he't eerste cijfer draaide, liet ik bevend de hoorn
vallen. Zou George werkelijk voor één pilsje mij een
prof-loer draaien en zich zo van mij willen ontdoen als
plaatsvervangend-redacteur van de Schakel? Dat kon
immers niet. En plotseling zag ik één grote driehoek,
waar tussen ik woest heen en weer slingerde. De sym
pathie voor George, de kwellende dorst naar een koud
Diertje en de onbeschrijfelijke angst voor alles wat
naar beroepsvoetbal riekt. De dreigende vinger van
Lotsy's en Boeljonnetjes, van Valkema's en Velser art
sen. Ik zag mij al gedoemd „stukkies" te schrijven voor
Milanese krantj es of Franse clubbladen, ik zag mij al
geweerd als lid van A.F.C., ik zag al Wandelwegen met
duizenden mensen, allemaal dood-eerlijke mensen, echte
amateurs, desnoods een paar er tussen met lichte ver
goedingen. En al die mensen hun hoofden schuddend,
van mij afgewend en zachtkens roddelend: „Daar-hei-
je-em-nou! Die vent, die uiteindelijk door de mand viel,
toen bleek, dat hij alleen maar uitslagen doorgaf tegen
betaling!
En toen kwam de brain-waveü Wij spraken af nooit
een cent aan de sport te verdienen en de uitslag van die
bewuste match in de ochtendkrant te lezen, die toch
ook wat moet verdienen.
Ds K.N.V.B. heeft groot gelijk. Weg met die aarts-
bosven, die per weekend vijf stuivers verdienen om de
spoi'treportage te helpen snel en uitgebreid te verschij
nen. Tot heil vanenfin, wat geeft het?
Er zijn café's, kapsalons en sigarenwinkels te over,
waar je dit alles rustig kunt overwegen, en waar be
kende bazen je volledig kunnen inlichten over het ver
schil tussen amateurisme en semi-professionalisme in
de voetbalsport.
Wel te rusten, Voetbalbond!!
