Mixed Pickles
TBegunstiging van onze Adverteerders, houdt de Schakel in stand.
Sportiviteit
We zaten ademloos mee te leven bij A.C.C.H.C.C. Ons team zat aa-n de kant voor 116 runs en dat was,
naar iedereen wist te vertellen, maar een schimmetje en de Hagenaars zouden dat totaal gemakkelijk pas
seren. Enfin, toen kregen onze bowlers het op hun heupen en de H.C.C.-wickets vielen als kegels.
Als Wally van Weelde dan weer een wicket liet tuimelen, dan applaudiseerde' ik. „Dat mag je niet doen",
zeiden een paar toeschouwers, „dat is reusachtig onsportief."
„Waarom?" wilde ik weten. „Je klapt toch ook voor een vier of een zes of voor een mooie catch."
„Dat kan wel", zei de oppositie, „maar het is zo zuur voor de batsman als je klapt, wanneer hij ,gecleand'
wordt."
Ik probeer altijd eerlijk sportief te zijn en ook het goede werk van de tegenpartij te waarderen. Maar nu
vraag ik mij toch af: waar ligt de grens van dat zure? Je klapt je handen blauw, als een batsman in één
over de bowler voor een paar vieren en een zes wegslaat. Hem idem als een fielder een miraculeuze vang
doet, waarvan zowel die fielder als de batsman paf staan. Waarom mag ik dan niet klappen als een bowler
precies de palen weet te raken? Je applaudiseert voor de PRESTATIE en of die nu door de bowler, de
wicket-keeper, de' batsman of de fielder geleverd .wordt, is „all in the game".
Taxi's
Als ik geografisch goed op de hoogte ben, eindigt onze goede stad Amsterdam bij de Kalfjeslaan. Verder
heet het Nieuwer-Amstel, maar iedereen heeft het over Amstelveen, Ouderkerk en zo. Als dan onze goede
Amstelstad aan de Kalfjeslaan ophoudt, is het mij een raadsel, waarom de zöne-grens van de taxi's bij de
Zuidelijke Wandelweg ligt en je van de Wandelweg naar de Kalfjeslaan met je ogen zit te knipperen, wan
neer je in een taxi zittende het te betalen bedrag tracht te volgen. Let wel: tracht, want het is gewoon niet
bij te houden.
Nu hebben we naar de hockey- en cricketterreinen weer een keurige verbinding gekregen met lijn H. Voor
elf centen knipkaart tien kan je, overstappend en wel, je ongeveer tot Oostzaan of Schellingwoude
komen. Maarer zijn wel eens gevallen, waarin een taxi toch wel nuttig is. Zou het niet iets zijn voor
de Amsterdamsche Hockey- en Bandy Club, V.R.A., Twentsche Bank, A.C.C., etc. om eens met de Inspectie
van de verkeerspolitie te gaan praten? Een verlegging van de zöne-grens naar de Kalfjeslaan is logisch,
is goedkoop en zou dus meer vervoer met zich meebrengen.
Bubi Sabelson f
Na de wedstrijd A.C.C.H.C.C. hadden we zo gezellig met elkaar geborreld; Fred Sabelson, George Zeegers,
wijlen ja, waarachtig, wijlen Bubi Sabelson, George en ik. Fred en Nel stonden aan de vooravond van
hun reis naar Parijs, de jongens gingen naar Düsseldorf.
Voor Nel en Fred zal Parijs nu steeds een droeve herinnering zijn, voor ons zal Düsseldorf steeds verbonden
blijven aan het tragische einde van Bubi Sabelson.
Het is zo goedkoop om te schrijven, dat Bubi zal blijven voortleven in onze herinnering. Het is een phrase,
die zo gemakkelijk bij gelegenheidsstukjes uit de pen vloeit. Maar het is zo waar voor wie hem gekend hebben.
Werkelijk gekénd. Die verschrikkelijke avond van Zondag 14 Augustus heb ik, kapot van beroerdigheid om
wat nu wéér een van mijn A.F.C.-vrienden overkwam, oude photo-albums zitten door te bladeren. Met photo's
waarop George en Han en Bubi Sabelson zo als kleine jongens onhandig staan. Met de stralende moeders er
achter. En ik zie de jongens dan, als ze groter geworden zijn, met A.F.C. meeleven en „achter de goal"
A.F.C. aanmoedigen.
Ik heb, na de ontstellende geruchten, die er 14 Augustus liepen over een ernstig auto-ongeluk, mijn jongens
heelhuids zien thuiskomen. En George zei: „Bubi was zo'n fijne jongen. Ik heb hem het langst van allen
gekend en als je hem kénde, was het een pracht jongen." En Han zei: „Weet je, wat nou het ergste, het
werkelijk ergste was? Aan de grens, weet je. Want die douane heeft een lijst van de reizigers en toen
nou, zie je, toen w.erd Bubi van de lijst afgevoerd.
Zo is Bubi, naar ik las, ook van de ledenlijst afgevoerd. Ach ja, het is goed, dat er een administratie is en
dat die administratie punctueel wordt bijgehouden. Of dat nou de Burgerlijke Stand, de douane of A.F.C. is.
Als je er niet meer bent, dan wordt je afgevoerd.
Maar, luister eens, Fred en Nel, administratie is niet het belangrijkste in het leven. Heel belangrijk is het
hart, dat blijft kloppen voor wie verdriet hebben en voor wie van ons heen gingen. Bubi Sabelson is in
wezen niet afgevoerd en zal ook nooit afgevoerd worden. Want God zal zich wel in Zijn goedertierenheid
ontfermd hebben over die lastige, agressieve', sportieve, fijne jongen en wij nog aan deze kant staande
van die wonderlijke scheidingslijn, die Dood heetzullen hem nooit vergeten.
En zo brak ook onherroepelijk onze laatste dag aan.
Eerst werd nog wat gewinkeld, waarbij speciaal de
Nylon-afdeling een ogenblik van hoog-conjunctuur be
leefde. We maakten nog een opstootje mee met als
slachtoffers Broer en Jaap W. in de rol van schillen-
rapers, als kwajongens in de kraag gevat door een po
tige diender!
Het afscheid van Herstal bleek een herhaling van
de ontvangst; scène opnieuw Huize Bienkens.
De lunch werd, met jasjes aan, genuttigd te Valken
burg. Jaap bleek ook in het bezit van een ruïne, die
net zo'n hilariteit verwekte als het haantje van onder
getekende. (Ter nadere verklaring dient, dat hij lid
is van Quick, de Haantjes, en als insigne een haantje
draagt.)
Qnze laatste pleisterplaats was Arnhem en onder veel
gezang, heroptreden van Jacques in alle mogelijke crea
ties en Gerry met keurige gedichten werd de grens van
Mokum bereikt.
Zo behoorde ook deze tocht weer tot het verleden.
Maar wij willen dit relaas niet beëindigen zonder onze
Luikse gastheren zeer hartelijk te danken voor de meer
dan schitterende wijze, waarop wij werden ontvangen.
En jij, Jaap van Nek, nogmaals zeer hartelijk bedankt
voor hetgeen jij ons doormiddel van deze tour hebt ge
boden en ons hebt laten zien, dat wij ons niet alleen
hebben te houden aan ons devies „Je maintiendrai"
maar dat om dit succes te kunnen volvoeren het nood
zakelijk is, ons steeds het „L'Union fait la Force" van
onze Zuiderburen voor de geest te houden.
E. W.
6