De wedstrijd,
Zaken
die ik niét zag!
J.W.
van der
Overtoom 139
Telefoon 80008
IPedicure-.
afdeling
TBegunstiging van onze Adverteerders, houdt de Schakel in stand.
Ik zie een paar afgemeten centers van ónze Meyer, ik zie
(oh zo vaak vermaledijd en verwaarloosd open spel) een paar
kanjers van onze binnenspelers Sonnevelt en Disselkoen naar
de vleugels. En de vleugelspelers staan te snakken naar zulke
passes. Maar ze krijgen hun zin, and howl! Chris, de ouwe
routiné schiet tot twee maal toe als een meteoor naar voren
en evenzoveel keren ploft de bal in het „goeie" hok.
Nog 5 minuten; ik krijg een vleugje Volendamse palinglucht
in mijn neus als hun Meyer vrij voor ons hok komt (om in
de spelling te blijven). Het worden nog tien „oeitjes en
„brrrrr'tjesmaar A.F.C. blijft domineren. Spartaan is einde
lijk op de knieën en blijkt totaal uitgespeeld. A.F.C. is weer
een grote stap nader tot het begeerde doel.
En als de fluit het eindsignaal doet klinken, voel ik mij als
een worst in de snert-door-twee-uur-lange-lichaamsoefeningen.
Maar ik houd een sterke indruk van sportief en prettig Spar
taan-publiek en -spelers, en van een drukker, die bij het ver
vaardigen van de entréebiljetten vast en zeker de tel is kwijt
geraakt.
Op de dijk kwam ik de man tegen, die mij in de tribune
had geworpen. Hij riep: „Zeg, hij is nog blijven staan!!
Nijdig op hem, maar toch verzoeningsgezind door die 64,
vroeg ik nieuwsgierig: „Wat bedoel je eigenlijk?
„Die bank!!!" guitte hij olijk en probeerde mij weer „in, the
mood" te krijgen.
Maar het was al te laat. Want doordat ik naar hem keek,
stootte ik weer mijn hoofd tegen diezelfde stang van de over
weg op de dijk. Het was mijn laatste klip in dit Spartaanse
avontuur
Want U kunt het geloven of niet, maar de „Jhr" heeft een
verbazende hekel aan overdrijving.
Jhr. van Rossem de Gaulin.
In de stad hangen rood-witte biljetten: Zondag a.s. de
Spartaan—A.F.C. Ieder biljet geeft je een „thrill", want dat
is nu toch wel dè wedstrijd van dè dag.
En dus ben je die dag net niet in Holland, maar in, Brussel.
Enfin, je weet het zo te „fixen" dat je al om vijf uur bent in
een aardige bodega, waar ze je in het nette kennen.
Waar je aan de „patron" kan vragen, de radio op Hilversum
te zetten, waar je een eerlijke borrel voor niet veel geld
kunt kopen inplaats van dat rare spul, dat onze Benelux-
vrienden een „apéritif" noemen. Kortom, waar je je gezellig
thuis voelt.
Een traag electrisch klokje schuift de wijzers op 5.15 en ik
zeg tegen m'n vrouw: „En jij bent óók een Moeder van
niks." Mijn nietsvermoedende vrouw, die rustig aan haar
Vermouth nipt en plaatjes kijkt in een illustratie, zegt ver
ontwaardigd: „Wat is dat voor waanzin. Waarom zou ik
geen goede Moeder zijn?" „Wel ik heb wel eens gehoord
van: Het Moederhart, dat spreekt. En van telepathie tussen
moeders en kinderen. Nou is het kwart over vijf en we zitten
geen driehonderd kilometer van Amsterdam af. Als jij nou een
échte moeder bent zo van eentje met dat sprekende moeder
hart dan moet je toch kunnen voélen, wat er in je oudste
jongen omgaat. Loopt-ie nu te dansen over de Spaarndammer-
dijk of strompelt hij als een gebroken grijsaard naar het Cen
traal Station?"
„Dat is me óók wat,' riposteert m'n vrouw. „Dat moeder
hart spreekt alleen in ernstige gevallen."
„Noem jij Spartaan-A.F.C. géén ernstig geval. Er zitten
duizenden in Holland, in Oost en V/est, op zee of waar ook
ter wereld hemel en aarde te bewegen om Hilversum twee uit
de aether te pulken voor die uitslag.
Traag tikt de electrische klok de minuten af. Om vijf voor
zes roept de „patron": „Ah, Marie, remettez le radio sur Iel-
versum. C'est pour m'sieur ici. II est 'ollandais.'
Zes uur. Berichten. Het wereldnieuws is niets bijzonders.
Goddank. Als het nieuws wél bijzonder is, is het toch maar
ellende en strijd en narigheid. „Thans volgen de voetbal
uitslagen." M'n hart klopt in m'n keel, zoals alle harten in
alle kelen kloppen van de duizenden, die met A.F.C. meeleven
en niet de wedstrijd hebben kunnen volgen.
„Tweede Klasse afdeling I: VriendenschaarD.W.V. drie
(hoera!)vier (verr
de SpartaanA.F.C. uitgesteld."
De anti-climax. Het nare niets. Een gewone 21 nederlaag
was nog beter te verwerken geweest dan dit stomme „uit
gesteld."
Uitgesteld waarom? Er zal toch niets beroerds zijn; wat
kan er gebeurd zijn?
„Hoe kan mijn Moederhart werken, als ze niet eens ge
voetbald hebben," vraagt mijn vrouw logisch.
„Ja, nou ja." Slechte beurt, om met je mond vol tanden
te staan.
Dinsdagochtend zegt iemand op de Hollandse Ambassade:
„Zeg, A.F.C. doet het verrekt aardig, dit jaar, hè?" „Ja,
jammer, dat ze Zondag niet tegen de Spartaan gespeeld heb
ben." „Hebben ze wel." „Hè?" „Ja, man, we hebben
net de kranten binnen. Hier heb je het Handelsblad: de Spar
taanA.F.C. 46.
Met het wantrouwen in krantenberichten, dat iedere kran
tenman heeft, als hij ze zélf niet gemaakt heeft, zeg ik: „Zés
goals tegen Spartaan uit? Man, dat kan haast niet. 't Zal toch
geen zetfout zijn, geen 40 bijvoorbeeld." „Wacht eens
even. Nee, hier heb je de Nieuwe Rotterdammer, die geeft
ook 4—6." „Ja," weifel ik, „dat zegt nog weinig. Ze
werken allemaal met de A.N.P.-dienst, dus, als die een tik
fout maakt, hebben ze het allemaal. Mijn vriend kijkt
verder. „Nee hoor," juicht hij, ,,'t is dik voor elkaar. Kijk
eens, hier heb je „Het Parool". Die heeft een overzicht. A.F.G.
had het in de eerste helft moeilijk, maar won. En kijk eens
een competitiestand: A.F.C. 27 punten uit 17 wedstrijden."
Huppelend kom ik ons hotel binnen. „Ze hebben wél ge
speeld en met 64 gewonnen!"
Over het Moederhart heb ik niet meer gesproken. Zoiets
doe ie niet. Wees een héér in het verkeer.
Koopt de beste schoenen voor Llw kind,
zoals VI, Ouders ze bij
Van der <.aken vindt
Het juiste adres:
10
