Voetbal
Amsterdams Fameuze
Combinatie
in Fngeland
Begunstiging van onze Adverteerders, houdt de Schakel in stand.
Zesenzestig Eerste Klassers
maken dat de spo-tpers an
onze 1 weede Klassers niet steeds
zelfde aandacht schenken kan.
Zesenzestig Eerste Klassers
maken dat een club uit „Twee"
die van klasse is, moet „darren":
Kijk maar eens naar S.V.V.
Ditmaal wil ik dan eens schrijven
van zc'n tweede-klasse-club
met een ..Eerste Klas" allure:
Denk maar aan de A.R.O.L.-cup!
Deze T weede Klasser die de
oudste club der Hoofdstad is:
A.F.C., ce Reds, de „Fuifclub
is een club van.aak of mis
Scms met één been Derde Klasser,
wo dt zo'n 91 gescoord!,
om, verbaast U niet, 'n jaar later
weer te kloppen aan de poort
van diezelfde Eerste Klasse
die ha >r steeds de weg verspert
maar waa: zij, vóór dertig jaren,
eens de Kampioen van werd.
Haar reserves zijn een raadsel
en geen club in Klasse Twee
heeft reserves die zo hoog staan
(jaren reeds!) als A.F.C.!
Ook intern zijn de Rood-Zwarten
„Eerste Klasse" steeds geweest.
En hun puik organiseren
van 'n tournooi of van een feest
is beroemd; de club die boogt op
een heel eigen, wijs bestuur.
(Zetter: denkt ge om die komma?)
anders slaat mijn laatste uur
„Laten wij de dag niet prijzen" zegt het woord
„voor 't avond is"
maar, bij deze start MOET 't lukken
als ik mij niet sterk vergis.
En al was (met degradatie
thans versterkt!) dan ook de poort
van de Eerste Klas in tijen
niet zo hecht; de zeer bescheien
KLOP (desnoods rammelen!)
van de Reds wordt wéér gehoord
B. L. LE MARCHé
i) Verscheen reeds in de „Sportkroniek" van 25 Oct.
j.l„ dus juist één dag na A.F.C.'s (eerste) teleurstelling.
Met verwijzing naar het slotcouplet vraagt Le Marché
onze eerste -elftal- spelers ootmoedig: „ZET A.F.C.'s
HOFRIJMELAAR NIET VOOR SCHUT!'
DIO HERMENS.
Van Dio Hermens, die op 14 October j.l. naar Batavia is
vertrokken, kreeg ik het verzoek het volgende in de Schakel
te doen opnemen:
Beste Vrienden,
Tot mijn grote spijt was ik door ziekte verhinderd vóór mijn
vertrek naar Indië de laatste wedstrijd alsmede de laatste
clubavond mee te maken, waardoor ik geen afscheid heb kun
nen nemen. Ik doe dit alsnog langs deze weg en wens A.F.C.
daarbij van harte een gunstig verloop van de competitie toe.
Mijn hartelijke groeten en tot weerziens,
DIO HERMENS.
Vóór mij liggen twee zo juist verschenen boeken over voet
bal: „Allison Calling: a galary of football and other memo
ries", x „How to play football" by Billy Steel.
De tijd gaat snel, zo snel zelfs dat de doorsnee lezer van
de „Schakel" zich niet eens meer de naam Allison weet te
herinneren. Toch stond Allison nog tot het voetbalseizoen
1946 aan het hoofd van de' Arsenal Football Club, een post
die aan het begin van het seizoen 1947 aan Tom Whittaker
overgedragen werd.
Thans heeft Allison zijn Memoires vastgelegd in een
machtig aardig boekwerkje, waarin deze voetbalkoning van
zijn eerste schreden die hij op het voetbalveld zette tot zijn
heengaan bij de Arsenal een periode' van bijna vijf en veer
tig jaar verhaalt.
Het is natuurlijk ondoenlijk om in dit kort bestek een vol
ledig uittreksel van Allison's loopbaan weer te geven; want
er bestaat nog zoiets als papierschaarste en ook de belang
stelling van de lezer indien al aanwezig lijkt mij niet on
uitputtelijk! Vandaar dat ik mij bepaal tot het doen van
enige grepen.
In 1903 speelde Allison als full back voor'Shildon Athletic
en na afloop van elke match stopte hij een verslagje in de bus
van de North-Eastern Daily Gazette, verhaaltjes die in die
dagen schijnbaar de aandacht trokken, want na enige maan
den wekelijks de Gazelle verrijkt te hebben (de verslagen wa
ren anoniem en werden derhalve ook niet gehonoreerd), we'rd
hij op een avond door iemand opgewacht, die hem vroeg of
hij de schrijver was van de verslagen der wedstrijden van de
Shildon Athletic, waarop Allison bevestigend antwoordde.
„The Chief wants to see you" werd hem toen gezegd en na
even praten werd Allison als verslaggever van de North-
Eastern Daily Gazette aangesteld op een salaris van 17 s. 6 d.
per week! Op 21-jarige leeftijd was hij assistent van de secre
tary-manager van de Middlesborough F.C. en kwam in 1906
naar Londen, waar hem de thuiswedstrijden van Woolwich
Arsenal toebedeeld werden. Het duurde' niet lang of hij had
z'n liefde aan Woolwich Arsenal verpand en al gauw noemde
men hem in Fleet Street (de Krantenstraat in Londen)
„George Arsenal". Daarvóór had hij nog twee jaar aan de
Western Morning News gewerkt met Devonport als stand
plaats. Salaris 35 sh. p. w. Van Devenport kwam Allison te
Plymouth terecht, waar een krant hem benoemde tot „naval
and military" reporter.
Buffalo Bill.
Met veel omslag en een geweldige hoop tam-tam, kondigde
de beroemde Buffalo Bill met z'n Wild-West Show z'n komst
te plymouth aan." Voor de krant moest ik 'n interview omtrent
Buffalo Bill (z'n juiste naam was Col. William Frederik
Cody!) leveren en al gauw had de Amerikaan mij ingelijfd en
uitgenodigd om als gast de zwerftochten van z'n Wild West
Show te volgen. Ik trok mee naar Bristol, Derby, Leeds en
vele andere plaatsen, was bij alle persconferenties tegenwoor
dig en kreeg een duidelijk inzicht hoe die Amerikanen hun
reclame-campagne in elkaar zetten en tot uitvoering brachten.
Een kei van 'n leerschool intussen die mij later best van pas
kwam.
Doch, zoals reeds gezegd, in 1906 zat ik in Fleet Street
en bij de Arsenal, 4.— p. w. en een vrij leven. M&ar de
afstand van Fleet Street naar Plumstead was 'n ellendige
lange trip en geen der reporters voelde iets voor het destijds
vrijwel onbetekenende eerste klassertje!"
„Laat George nu voortaan maar de Arsenal-wedstrijden
verslaan, dat is ons te ver" werd geroepen en op die manier
21
