mineRva paviljoen
klap op de vuurpijl. De wedstrijd welke reeds
maanden geleden door hyperenthousiastelingen en
hyper-optimisten, na ongeloofelijk veel algebra-ge-
reken van „als K.F.C. zoo en „als A.F.C, zoo
was voorspeld als de groote beslissing. Ditmaal
hebben die zeldzaam knappe berekenaars eens ge
lijk gekregen. Het werd the big match. En wat
voor een match!!
Flet begin was al goed. Ons terrein totaal uit
verkocht, voller dan de volste Arol-dag. En dat
bij een doodgewonen competitiewedstrijd. Ik kan
mij niet herinneren dit ooit te hebben meegemaakt.
Hoogtepunt!
Daar kwamen de spelers; daar kwam de prima
snelle referee en de groote beslissing begon. De
match geheel beschrijven zal ik niet ik vermoed
dat deze wel in verschillende toonaarden in dit
blad bezongen zal worden, en anders verwijs ik
naar het prachtige sprookje van Opa Wynand
De rust kwam met 02 en ik dacht met de
wind mee krijgen „ze ze" wel! Vijf minuten later
was het 03 en eerlijk gezegd ik vond K.F.C.
wat sterker en „zag" er niet veel meer in. Ik mij
merde (en vermoedelijk velen met mij) „gek hè,
dat wij het nu juist in deze beslissing niet kunnen
bolwerken".
Hè, gelukkig Sonnevelt zorgde voor 13; dat
staat tenminste beter.
Kan het nog? Nee, te laat, nog maar acht of
negen minuten. Daar vliegt Geluk langs mij heen.
Goal! Als een electrische schok gaat het door je
heen 23. Zou het dan toch nog mogelijk zijn.
Hup A.F C. zet door!! Wij gilden. Daar is Dickie
een pracht van een kopbal. Gelijk 33. Mijn
horloge beeft in mijn handen. Nog 2,5 minuut. Kan
't dan nog? Werkelijk? Nee, niet mogelijk.
Sonnevelt bal 25 meter een schot, nee
een „flens" die hoog en onhoudbaar in het net
„tatert". Hoogtepunt!!!
Ik heb veel gek gedaan in de lange jaren dat
ik A.F.C, zie spelen, maar zóó dwaasnee
eerlijk zóó nog nooit. Onze banken vielen allen
tegelijk om De hoeden vlogen de lucht in; wij
gilden, schreeuwden en huilden. Ik dacht, dat mijn
hart van emotie weigerde verder te kloppen. De
overdekte „donderde" naar buiten de open was
een wirwar van juichende armen en beenen de
staantribune „dolde dooreen en het clubhuis
dreigde in te storten. Het geheel een heksenketel.
En toen blies van Welzenes voor de laatste maal.
De wilde menigte overstroomde het veld, als ware
t een paniek. Onze spelers op de schouders; onze
voorzitter op de schouders. Hoogtepunt!!!
Maandagmorgen trapte ik, ietwat moe, op mijn
fiets naar kantoor. Wat hoorde ik daar op de
Munt? „Leest de Sport leest de overwinning
van A.F.C.". In hoevele lange jaren had ik dit
geluid op straat niet meer gehoord? Hoogtepunt!!!!
Heeren Eerste Elftalspelers, mag ik deze rubriek
s.v.p. volgende maand weer voortzetten?
HUP A.F C. ZET EM OP EN SCOOR.
W. B.
Vaandel weg-emoties.
Ik heb in de lange reeks jaren, die ik het ge
noegen had in de A.F.C.-entourage door te bren
gen, al heel wat ups and dwons en enerveerende
momenten meegemaakt, ben dus wat je noemt
doorgewinterd en was zoo eigenwijs te denken,
dat mij op dit gebied weinig meer kon gebeuren.
Waar ik ons le elftal dit seizoen nog niet had
zien spelen (dat komt er van als je buiten woont
en de trams in Mokum het blijven vertikken om
op Zondag te rijden), had ik eindelijk de stoute
schoenen aangetrokken om eens een kijkje te
nemen bij de big match A.F.C.K.F.C.
Nu, dat is weer een dagje geworden, met de
daaraan gepaard gaande geneugten en tegenstel
lingen. d.w.z. vele vertrouwde oude gezichten en
de bekende gezelligheid, daarnaast een teleurstel
lend spel van onze jongens en een serie hartver-
zwikkingen, waarvan ik nog zit te huiveren. Een
zeer gevarieerd menu dus, waarvan je afwisselend
zat te genieten of te griezelen, en opgediend in
een dusdanig tempo, dat je geen tijd had de verre
zalen te huur voor:
'Recepties, trouwpartijen, jubilea, lezingen
vergaderingen, enz.
Telefoon 22288, 27277 en 90404
V
f.
t
