want huizenhoog vloog het leer. De keeper
van Q.Q.A. zag het ding vliegen, hooger en
harder dan de Douglas, en als reactie daar
op voerde de knaap plotseling een ontzet
tende indianen-dans uit.
„Tuut", zei de scheidsrechter, „je be
weegt, overnemen!"
Daarna was het werkelijk heel mooi.
Het landelijke, vredige veldje, de koeien
bij het slootje er omheen, het zachtkens
beierende kerktorentje, de motregen, het
briesende Q.Q.A., de bleeke referee, ons
doodvermoeide negentiende, het loeiende pu
bliek, de ziedende, gierende, ontploffende
man alleen op zijn eigen weiland... bij
elkaar een idylle.
De tweede strafschop zat hoog in het net,
en de stand was weer gelijk. Een minuut
daarna was het einde daar en hadden
Q.Q.A. en het negentiende de punten eer
lijk en vreedzaam gedeeld.
Maar, o schrik, de scheidsrechter was nu
de kluts kwijt met zijn chronometer en had
zich vijf minuten verrekend.
Sportmen strijden tot het bittere einde;
dus verschenen welgemoed beide teams
weer aan de start. Angstige vijf minuten
werden doorleefd. In de laatste minuut ver
scheen ook het Noodlot nog op het aardap
pellandje.
Onze doelverdediger werd gekraakt en
moest den strijd staken. Half ontkleed werd
hij het veld afgedragen.
Rappe handen fabriceerden een nieuwen
doelwachter voor 45 seconden. Het spel
brak weer los. Het Noodlot besprong den
bal en donderde ons net binnen!
Scheidsrechter s fluit gilde, nu wel op tijd
doch te laat voor ons arme negentiende.
Q.Q.A. 8 was verrukt, maar eerlijk ge
zegd had zij de overwinning, gezien haar
groote technische capaciteiten, volkomen
verdiend.
Wij wilden toen weer naar onze wereld
stad terug, doch er liepen slechts treinen die
niet op Zondag liepen.
Gelukkig wist de invaller uit het drie-en-
twintigste een mondain café met herfstlucht
en wij zaten genoegelijk bijeen om een ge-
zelligen ronden tafel in de „Blauwe Ben
gel" te praten over de moeilijkheid wapens
te vinden om technisch ver superieure tegen
standers de baas te kunnen blijven.
Toch kwam er nog een trein, die ons
naar huis toe bracht. In Mokum regende het
weer. Het was somber.
Een dagje buiten. 'WEEBEE.
TOURNOOI DER BLACK-DEVILS.
Onze veteranen winnen bekers en zoo.
Voor de tweede maal in successie wisten
onze représentanten op den eersten prijs in
bovengenoemd tournooi beslag te leggen en
daardoor definitief den beker voor onzen
prijzenkast te veroveren.
Deelnemers waren dit jaar, behalve de
gastheeren, de H.F.C.-veteranen, de White-
Angels uit Bussum en wij en het zijn alleen
de eerstgenoemden, die in den laatsten wed
strijd er in slaagden ons een puntje af te
snoepen, maar laat ik met het begin begin
nen. White-Angels, van beroep min of
meer bekende Gooische tennisspelers, tegen
standers van A.F.C., min of meer afge
dankte voetbalspelers.
White-Angels, prettige tegenstanders,
die wel graag eens voetballen, <maar
spelroutine missen.
Resultaat (7—0 voor ons) doet er eigen
lijk niet toe, lollig gespeeld.
Intusschen op andere velden moesten de
gastheeren in H.F.C. hun meerdere erken
nen.
2e wedstrijd, beide winnaars tegen elkaar
in het strijdperk, the big match.
Al zijn de tijden slecht
Ons clubhuis komt terecht!
A.F.C. met eenige invallers, als Piet
Buuren, Benito en van der Wilk, versterkt.
H.F.C. gevaarlijk, A.F.C. gevaarlijker!
Kappie en Botje als rotsen.
Resultaat (5—0 voor ons) doet er nog
minder toe, fijn gespeeld.
Intusschen op andere veld:
3e wedstrijd, gastheeren tegen bekerhou
ders.
A.F.C. versche krachten, o.a. v. Mourik.
Backstel Willy-Kappie, iets minder rots
vast, terwijl keeper faalt.
Van der Wilk ontpopt zich als goalget-
ter uit corner ineens.
Resultaat (3—3) doet er heelemaal niet
toe, prettig gespeeld.
Prijsuitreiking, heelemaal in Zeeland, het
toppunt van gezelligheid.
Ie Prijswinnaars werden, behalve defini
tieve bekerhouders, eigenaars van mooie si-
garettendoozen. (A.F.C.)
2e Prijswinnaars, eigenaars van kruiken
met heerlijke inhoud. (H.F.C.)
3e Prijswinnaars, ontvingen een geurige
sigaar. (Black-Devils)
A.F.C.-ers, begunstigt onze adverteerdersl
- 9 -
