10 -
tijd langs de Hoilandsche lijntjes pleegt
te vinden.
Geen paraplu's, geen dikke winterjassen
met hoogë kragen, niets van dien aard.
Een ware zee van stroohoeden, meest scheef
op het hoofd en dan gekeerd naar den kant,
waar de zon haar felle stralen deed neder-
komen. Ook bleek als afweermiddel de zak
doek een zeer geliefkoosd object te zijn.
Half onder den hoed verstopt en de rest
neerhangend langs het gezicht, zag men er
honderden eri nog eens honderden en op
een evenredige cliëntèle had zelfs de groot
ste stoomwasscherij trots kunnen zijn.
Te midden van dat alles bleek echter
het vrouwelijk element op de tribune in
het geheel niet vertegenwoordigd te zijn.
„The weaker sex" heeft hier namelijk het
vóorrecht binnen de reeds genoemde afras
tering te worden toegelaten, waar nette
stoeltjes, een paar Meter van het lijntje
staan opgesteld. Vooral bij deze gelegenheid
bleek dit zeer juist en tevens een groot
voordeel te zijn, want de „upper ten" vindt
men hier nu niet juist op de voetbalvelden
en 'n uurtje te wachten te midden van zoo'n
menigte en in zoo'n temperatuur is niet
bepaald voor iedereen een pretje. Ondanks
dit bijzóndere voorrecht bleek de vrouwe
lijke opkomst niet overweldigend en ik ge
loof dan ook niet, dat de voetbalsport hier
te lande zoo buitengewoon veel aanhang
sters telt. Dit wil evenwel nog niet zeggen,
dat daarom de zoo zeer begeerde stoeltjes
onbezet bleven, want niet alleen de club
officials, maar ook allerlei andere menschen
hadden zich allengs binnen het hekwerk
wëten te werken, ondanks het feit, dat een
corpulente politic-agent als een Cerberus
de toegang tot het veld bewaarde.
Eindelijk dan mocht hij zijn poorten ook
voor de elftallen openen, die een luide
ovatie in ontvangst te nemen hadden. Ook
hier bleek het fotografeeren zeer „en vo
gue" te zijn en nadat men het publiek hier
eenige oogenblikken mede verveeld had,
verzamelden zich de spelers van de thuis
club, plaatsten zich voor de kleine over
dekte zittribune en hieven een driewerf
„Hoera!" aan, hetgeen door een uitbundig
applaus werd beantwoord. Vervolgens werd
„en bloc" naar den anderen kant van het
speelveld gerend, waar nogmaals hetzelfde
gebeurde. De bezoekers bleven niet achter
en herhaalden de zelfde begroetingen, die
hier bij Jan Publiek zeer in den smaak
vallen.
Intusschen was ook de referee met de
nieuwe bal verschenen. Voor mij was deze
wel een ietwat bijzondere verschijning, want
deze scheidsrechter was gekleed in een
lange witte pantalon, tennishemd, witte
schoenen en een groote pet op het hoofd.
Enfin, er werd geloot en spoedig nam het
spel een aanvang. Een openbaring was het
echter niet, sterke verdedigingen, maar peu
terige voorhoeden, wien open spel geheel
vreemd bleek te zijn. De ieiding was zeer
streng en uit menig duwtje of zetje, dat
in Hollano ongestraft gebleven zou zijn,
werd hier een free-kick geboren. De kani-
pioenscandidaten bleken het nog al op de
zenuwen te hebben; veel veine hadden zij
ook al niet en zoo ging dan de rust met
blanken stand in.
De tweede helft van deze partij zweet-
voetbal werd met een bewondering'swaar-
dig enthousiasme aangevangen en tegelij
kertijd waren de supporters der thuis-club
een ware aanmoedigings-carnpagne begon
nen. Helaas, voorloopig mocht dit niet ba
ten en ofschoon San Lorenzo sterker was,
kwam bij een snelle doorbraak het succes
het eerst aan den anderen kant.
Toen werd het een oogenblik stil onder
de Zuid-Amerikaantjes en menig San Lo
renzo-supporter zag de kampioenskans van
zijn club reeas in rook vervliegen. De be
zoekers echter bleken na dit doelpunt al
hun kruit verschoten te hebben, San Lo
renzo ging meer en meer domineeren en 15
minuten voor het einde wist bij één der
talrijke aanvallen de „home centre-forward"
den gelijkmaker in het net te knallen. Een
pngekende ggeestdrift brak los en al wat
maar kon, holde het veld op, om den scorer
A.F.C-ers, begunstigt onze adverteerders!
