EEN ZAAL VOL HERINNERINGEN ■C" fMl Een zaal vol herinneringen ls het Eerste van AFC de eerste trainingen van het seizoen afwerkt, is het meestal nog rustig op het sportpark. De werknemers van omliggende bedrijven trappen zo nu en dan een balletje, maar verder heerst er vooral stilte. Stilte voor de storm van een nieuw seizoen. Tijdens een van die zomertrainingen kom ik wat te vroeg aan op Goed Genoeg. Tegen beter weten in loop ik de trap op richting het clubhuis. "Het zal nog wel dicht zijn", denk ik. Maar boven blijken de deuren gewoon geopend. Vanaf het balkon kijk ik naar binnen, de gang in. Bij het zien van de eregalerij vliegen mijn gedachten terug naar vorig seizoen. Voor de tweede keer binnen vijf jaar lukte het om met het Eerste elftal kampioen te worden. De beste amateur-ploeg op zondag van Nederland heten we een jaar lang. Als ik de teamfoto zie, kan ik een glimlach niet onderdrukken: een stel vrienden die de concurrenten dertig wedstrijden te slim af waren. Wat een stunt. Langzaam loop ik de verlaten zaal binnen. Als het seizoen straks weer is begonnen, staan links in de hoek op maandagavond de leden van de biljardclub. Een klassiek groepje mannen met de keu in de hand en allen gestoken in een rode pullover. Het eindeloze gekeuvel overstemt meestal de gemaakte caramboles, maar dat maakt de biljardgroep juist zo sympathiek. Ook de bar, iets verderop, is nu nog verlaten. Zolang ik me kan her inneren drinken de spelers van het Eerste en Tweede elftal aan deze bar na iedere donderdagavondtraining een glaasje. Vaak gaat het over voetbal, maar heel vaak ook niet. Hier leerde ik de muziek van André Hazes waarderen, werden er felle politieke discussies gevoerd en vierden we uitbundig feest. Nu staan de barkrukken omgekeerd op de toog en ruikt het naar verf. "Lautje!", hoor ik van achter me. Het is de opgewekte stem van Joop Kenter (zie foto), uitbater van het clubhuis. Ik ken Joop alleen in zijn vlek keloze overhemd, nu is hij gestoken in korte broek en een T-shirt. Met een kwast in de hand waarschuwt hij voor de natte tafels. "Na een jaar staan ze vol met ingekraste namen en dus verf ik ze weer netjes zwart", vertelt Joop die dus ook middenin de voorbereiding op het seizoen zit. Op deze plek keek ik tien jaar geleden ademloos toe hoe Louis van Gaal vanachter zijn laptop vertelde over het trainen van driehoekjes. En een paar maanden geleden werd hier aangekondigd dat vrouwen en meisjes eindelijk ook bij AFC terecht kunnen om te voetbal len. Het is slechts een minuscule greep uit het verleden, de reeks is eindeloos. Als werkelijke rijkdom in kostbare herinneringen schuilt dan is deze zaal, niet groter dan een 16-metergebied, inmiddels van onschatbare waarde. In gedachten verzonken loop ik terug richting de deuren. "Kijk uit voor de drempel, die is ook nat!", hoor ik Joop net op tijd roepen. Met een sprongetje stap ik de gang in: op weg naar de training, op weg naar een nieuw seizoen vol nieuwe AFC-momenten. Laurens Samsom Ik kijk nog wat rond in de stilte. Het podium in de verte vormt het epicen trum van de zwart-witte ruimte. Ik stel me voor hoe de duizenden herin neringen als transparante foto's verspreid door de zaal hangen. Bijvoorbeeld de traditionele nieuw jaarswens van Thomas- vaer en Pieternel, die ver voor mijn tijd door AFC- ers op dit podium werd opgevoerd. Later werd dat een nieuwsj aarsmusical onder leiding van Ron van Doesburg, Nicky Hekster en Jack van Gelder, waar zo'n beetje de hele club op afkwam. Marco Borsato en René Froger zongen hier, vele kampioenselftallen werden gehul digd, het Kienteam trad op, de AFC-ridders lunchten in de zaal en de C junioren vierden hier hun kerst.

AFC (Amsterdamsche Football Club)

Persmappen | 2014 | | pagina 46