AFC EN HET W.K.
'Supporters'
club AFC
opgericht'
Zo langzamerhand hoef ik aan supporters
van verenigingen uit het Betaalde Voethal
niet meer uit te leggen voor welke club ik
ben. Bijna iedereen weet nu dat ik een ech
te AFC-er ben. Dat is al zo sinds 1960, toen
ik als tienjarige pupil lid werd van de club,
die toen nog op de Zuidelijke Wandelweg
speelde.
Aangezien iedereen die toentertijd lid
wilde worden door twee leden moest wor
den voorgedragen, moest ik twee AFC-ers
weten te vinden die mijn inschrijvingsfor
mulier wilden voorzien van een handteke
ning.
Dat werden uiteindelijk Otto Sterman, de
vader van mijn klasgenote Saskia, en Hein
Timmerman, de vader van Tim, waarmee
ik jaren in diverse jeugdelftallen speelde
en nu nog steeds goed bevriend ben. Tim
en ik woonden in dezelfde straat, de Achil-
lesstraat, in Amsterdam Zuid.
Twee straten verder woonde Ton Dissel
koen, evenals Tim afstammend uit een
echte AFC familie. Zij hadden het nooit
over Ajax, Blauw-Wit of D.W.S., alleen
over AFC werd gesproken.
Bij mij thuis was dat niet het geval. Mijn
vader werd pas donateur, nadat ik lid was
geworden, maar in de loop der tijd heeft hij
mij qua fanatisme meer dan ingehaald. Als
commissie-, bestuurslid en administrateur
heeft hij tot nu toe veel meer voor de club
kunnen betekenen dan ik, die tot op heden
slechts speler, jeugdleider, pers- en propa-
gandacommissielid en cabaret/musical
schrijver ben geweest.
Soms heb ik mij in het verleden wel eens
afgevraagd waarom ik lid zou blijven van
een club met trainers en/of leiders, die mij
niet altijd opstelden in het naar mijns in
ziens juiste team, maar al snel kwam ik er
dan weer achter, dat ik niet zonder AFC
kon. Het merendeel van mijn vrienden
speelde of speelt bij AFC. De band is veel
hechter dan ik soms in eerste instantie
dacht.
Ik ben dus voor A.F.C en niet voor Ajax,
P.S.Y., Feijenoord, Vitesse, Veendam of
Zwolle. Steeds meer mensen hebben dat
eindelijk door en daarom wordt mij zo nu
en dan op tribunes of op straat door voor
mij volstrekt onbekende mensen gevraagd
hoe het met AFC gaat.
Dat zoiets in Nederland gebeurt, is voor
mij niet meer bijzonder, maar gekker
wordt het als je meerdere keren tijdens
het W.K. Voetbal in de Verenigde Staten
wordt aangesproken met 'Hé AFC-er'.
Wildvreemde mensen, uitgedost met
Oranje attributen begonnen zonder enige
aanleiding over mijn club te praten. Mijn
AFC!! Dat blijft een gekke gewaarwording.
Aan de overkant van de plas bleef AFC
centraal staan. Niet alleen door die kreten
van de Oranjesupporters, maar nog veel
meer door de echte AFC-ers, die ik tijdens
mijn trip in de V.S. ontmoette.
Het begon al in Washington. Vanwege di
verse televisie-opnames kon ik niet vanaf
de allereerste dag met Oranje op reis. De
oefenstage in Canada en de eerste week
van de voorbereiding in Orlando moest ik
aan mij voorbij laten gaan. Ik meldde mij
dus pas bij mijn N.O.S.-collega's op de dag
voordat Nederland de eerste wedstrijd tij
dens het W.K. 1994 tegen Saoudi-Arabië
moest spelen. Washington was 'Oranje'.
Overal liepen Oranje supporters.
Tienduizend fans waren het Nederlands
Elftal achterna gereisd en sommigen daar
van wilden overduidelijk laten blijken, dat
ze wisten, dat ik een AFC-er ben.
Ik had een paar weken eerder tijdens een
bezoek aan Washington gegeten op een
terras van een leuk restaurant bij een
schitterend verbouwd station.
Ik had mij toen voorgenomen om voor de
wedstrijd weer daar te gaan eten. Uit bijge
loof èn omdat ik het eten daar zo lekker
vond. Na de lunch en een heerlijke sigaar
stond ik voldaan op en besloot met mijn
collega Leo Driessen richting stadion te ver
trekken. 'Laten we maar een taxi nemen.'
Terwijl wij op zoek waren naar de taxi
standplaats, hoorde ik opeens iemand mijn
Op initiatief van vice-
voorzitter Kees Gehring
werd in het seizoen '93-
'94 de supportersvereni
ging The Reds opgericht.
Doel is het bij elkaar
krijgen van financiën bij
de leden van AFC om
AFC I op amateurbasis
te kunnen behouden in
de top van het landelijke
voetbal. Vele AFC-leden
meldden zich aan. In mei
'94 organiseerde de
nieuwe supportersver
eniging een bijzondere
bijeenkomst, waarop
Ajax-voorzitter Van
Praag een interessante
lezing hield over de gang
van zaken bij Ajax.
Eerder in 1994 financier
de The Reds al een
trainingsstage voor de
selectie van het eerste
elftal naar de Canarische
Eilanden. Een nieuw
fenomeen in AFC: Pim
van de Meent werd tot
hoofdtrainer benoemd
en FHenny Kottmann tot
trainer. Dat gaat pas voor
het seizoen 1994-1995
in, maar verdient, gezien
zijn bijzonderheid, al
vermelding in dit
seizoenkarakteristiekje.
AFC opnieuw in KNVB-
bekercompetitie. Op
zaterdag I I oktober
werd in Breda tegen NAC
gespeeld. Voor ruim 4000
toeschouwers verliest
AFC eervol met 3-5.
214