legenheid aan te grijpen om onze hulde aan deze Jubilaresse, van buitengewone,
algemeene, nationale beteekenis voor ieder Nederlander, te brengen.
Het heeft mij dan ook verbaasd, dat niet meerdere organisaties, onderdeelen van den
Nederlandschen Voetbalbond, die toch trotsch is op zijn praedicaat „Koninklijke",
bij het 40-jarig Jubileum verleend, deze bijzondere gelegenheid hebben aangegrepen
om nu eens op overtuigende wijze te toonen, hoezeer wij, voetballers, deze onder
scheiding van onzen Bond apprecieeren en Haar, Die ze verleende, onze hartelijke,
sportieve Hulde bij Haar Jubileum te brengen.
Maar laat ik eenige indrukken van ons défilé geven. Welgemoed trokken we uit de
Hobbemastraat naar het verzamelpunt op het IJsclubterrein, verheugd dat A.F.C.-ers
en A.C.C.-ers in zoo grooten getale broederlijk en zusterlijk-demonstratie onzer een
heid onder de rood-zwarte vlag optrokken. Dit gemeenschappelijke optrekken had
reeds bijzondere beteekenis en moge het symbool zijn eener steeds hechtere
samenwerking in onze rood-zwarte familie.
Zal ik verder schilderen dat lange wachten, moeilijk doordat de speelschheid der
jeugd, zoowel bij de mannelijke als bij de vrouwelijke zich niet zoo lang aan ban
den laat leggen Och, dat was alles weer gauw vergeten, toen we op marsch gin
gen. Toen ging alles weer vlot en de blijmoedige stemming bleek er niet onder ge
leden te hebben. Deze marsch onder de voortreffelijke leiding van Henk Esser, die
als een oude snorrebaard „voorwaarts" en „halt" commandeerde, was een gebeur
tenis op zichzelf, welke je niet gauw vergeet.
Maar onvergetelijk was het moment, toen we uit die donkere Marathon poort (waar
we met gejuich ontvangen werden, waaruit blijkt, dat de combinatie „Stadion-Voet
ballers" van speciale aantrekkelijkheid is) weer in het licht kwamen en die fleurige,
veelkleurige menschenmassa op het veld en op de enorme tribunes, schijnbaar nog
imposanter door de reeds invallende gouden schemering, een overweldigenden
indruk maakte I Dezen aanblik vergeet je je leven lang niet meer En op de Eere
tribune, thans waarlijk tribune der Eere, lichtte in dezen chaos van wazige kleuren
het fleurige toilet van Haar, voor wie we gekomen waren.
De rest was als een onwezenlijke droom. Onze drie vlaggendragers hielden zich
prachtig en lieten ons rood-zwart tusschen de nationale kleuren als eerbiedige groet
en hulde dalen, alsof ze dat werkelijk gewend waren.
Achter ons kranige Politie Muziekcorps, welks vroolijke, opwekkende marschen alle
vermoeidheid deden vergeten, kwamen we handig en vlug door de nog steeds aan-
vloeiende menschenmassa heen en gingen tevreden naar huis. Tevreden in het besef
van een mooien, onvergetelijken dag, te hebben meegemaakt, waarop wij als
A.F.C.-ers, als leden van den Koninklijken N.V.B., onze sportieve plicht deden."
Der traditie getrouw deed A.F.C. dus méér dan alléén voetballen. Dit kwam in dien
tijd ook in De Schakel tot uiting. Nederland beleefde een hevigen „spellingsstrijd";
Galavazi en schrijver dezes waren felle tegenstanders van de nieuwe spelling en be
sloten De Schakel in de oude spelling te handhaven. Teneinde de leden te wijzen op
de „gevaren" der nieuwe spelling, schreef Merkelbach de volgende persiflage in
ons clubblad:
„Gelukkig zijn wij te prijzen dat deze vinding omtrent onse Nederlandse taal op
onse middelbare leeftijd overvalt
nu kunnen wij ons nog aanpasse maar als de ouderdom zijn intrede had gedaan
63
